เรากะแฟนคบกันได้แค่ครึ่งปี แต่ห่างกันมาตลอด เป็นรักทางไกล ตั้งแต่คบมาก็ได้ใช้เวลาด้วยกันไม่ถึงเดือน (เขามาหา 2 ครั้ง ครั้งละ 10 กว่าวัน)
บ้านเขาอยู่ขอนแก่น แต่เราอยู่กทม. และเรียนตปทด้วย คอลกันทุกวัน

บวกกับทางครอบครัวเราไม่ชอบแฟนเพราะเขาหน้าตาไม่ดี (แม่เราเหนรูปครั้งแรกก็พูดว่าน่าเกลียดเลย) และฐานะทางบ้านค่อนข้างยากจน พยายามอธิบายว่าเขานิสัยดีไม่เหมือนคนเก่ายังไง แม่ก็ถึงขนาดว่าพาเราไปดูหมอดู (ทั้งที่แม่ไม่เคยสนใจเรื่องนี้เลย) เพื่อนๆก็ไม่มีใครสนับสนุนคนนี้แต่ตามใจเรา เราพอได้ยินคนพูดเรื่องนี้บ่อยๆ จากตอนแรกที่รับเขาได้ ก็เริ่มคิดเหมือนทุกคนมากขึ้นเรื่อยๆ

หลายครั้งที่รู้สึกเฉยๆ แต่ไม่ได้รำคาญเขานะคะ ยังห่วง หึงหวงบ้าง ความคิดคือไม่มีแฟนก็ได้ เลยอยากรู้ว่ามันคือความรู้สึกอะไร เพราะเราเองเป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียวอยู่แล้ว ไม่ค่อยโทรคุยกะเพื่อน นัดเจอแทบนับครั้ง แล้วก็ยึดความคิดว่าคนเราอยู่คนเดียวก้มีความสุขได้

เราหมดรักจริงๆแล้วใช่มั้ย หรือแค่เหนื่อยกะปัญหาทุกอย่างทั้งระยะทาง เวลา คนรอบข้าง