เป็นมั๊ย ที่เราเด็กกว่าแล้วจะพูดอะไรไปแต่ละอย่างจะคิดก่อน เพราะกลัวไปทำร้ายจิตใจใคร หรือบางทีทำอะไรไปโดยไม่คิดก็ผิดซะแล้ว
แล้วร้ายแรงขนาดไหน!?
ก็ขนาดที่ว่าไม่มีโอกาสที่จะได้พูดในสิ่งที่ตัวเองคิด เหตุผลเรามันกระจอกงอกง่อย ฟังไม่ขึ้น แล้วก็สะสมมันมาเรื่อยๆ
ก็เขาเป็นผู้ใหญ่ พูดอะไรเราก็ต้องระวัง เพราะเราแคร์
ความรู้สึกที่เราโดนดุ เก็บมันไว้ ไม่มีใครรู้ ก็ได้แค่เสแสร้งแกล้งทำว่าตลก เราไม่เป็นไร เราโอเค 55 เพราะรู้ว่าถึงพูดออกไป   อธิบายยังไง   ก็เหนื่อยเปล่าๆ
เขาเคยเข้าใจความรู้สึกเราบ้างรึเปล่า ขนาดเราแค่ทำอะไรออกไป เค้ารู้สึก เค้าก็พูดออกมา
กับเราที่โดนดุ กลับทำอะไรไม่ได้มากนัก เพราะกลัวว่าถ้าเราโพล่งออกไปจริงๆ สิ่งที่ตาามมา ก็คงไม่ได้สวยงาม   ว่าเขาจะเข้าใจที่เราบอกความรู้สึกออกไป
อาจจะแย่ลงจากการที่เราพูดออกไป เหมือนเรียกร้องขอความเห็นใจ เท่านั้นเอง
" ใช่  เค้าอาจจะสอน "
แล้วความรู้สึกเราล่ะ... เอาไปกองไว้ตรงไหน
ถ้าเค้าคิดว่าสอนเรา อันนั้นเราได้
แล้วถ้ากลับกัน เราพูดบ้าง ว่าเรื่องที่ไม่โอเคเค้าก็มี เค้าจะเถียงเราว่ายังไง  
กลายเป็นว่าเราไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่
ทำเป็นไปสอนเค้า

ถ้าเป็นอย่างนี้ ทำไมเค้าไม่คิดกลับบ้าง

ความรู้สึกเราล่ะ


พูดอะไรไม่ได้ มาจบท้ายที่พันทิป เฮ่อออ