.---- .---- -- .- .-.

เราเร่ิมกลับมาอ่านกระทู้เก่าๆในวันที่ผ่านมา และเมื่อไม่กี่วันก็มีล็อกอินหนึ่งตอบคำถามที่เราตั้งไว้ทำให้เรานึกถึงตัวเองในช่วงเวลานั้น เหมือนว่าเราเขียนข้อความนี้ฝากถึงใครสักคนที่อยู่ตรงข้ามหน้าจอสีฟ้า สาดสายตาจ้องมองผ่านกระจกสะท้อนแสง การได้ฝากข้อความทิ้งไว้ให้คนๆนั้นได้อ่านไม่ว่าเวลาไหน จากนี้อีก 5 นาที 5 ชม. 5 วัน. 5 ปี. คงทำให้ให้คนที่อ่านได้เห็นตัวตนที่เป็นเราจริงๆตอนนี้

”เราอยากบอกเธอว่า”

’

☘️

บางครั้งเราก็ไม่ต้องหาเหตุผลหรอกครับว่าทำไมเรารักเค้า แค่เรารักในแบบที่เค้าเป็น เห็นความสุขในแบบที่กันและกันเห็น เราว่าเท่านี้ก็พอแล้ว การใช้เหตุผลมาตัดสินความสุขมันก็ไม่ต่างจากการคาดหวังผลตอบแทน มีเหตุ+มีผลตอบแทน เราใช้ความรักขับเคลื่อนชีวิตแต่ความรักที่ใช้ขับจะเป็นคนขับรักของเราแบบไหนนั้นคือ สิ่งที่เรากำหนด ความรักมีเหตุมีผลได้แต่ไม่ควรให้มันอยู่เหนือคำว่า “เรา” อย่าให้เหตุผลคือตัวเชื่อมความรักของหัวใจ แต่จงใช้หัวใจเชื่อมกันและกันเอง 

เราไม่ใช่คนที่ประสบความสำเร็จในความรัก และรักทำร้ายเราด้วยจุดจบแบบเดียวกันเสมอๆ แต่เราก็ไม่กลัวหรอกนะ เพราะหัวใจที่เจ็บปวดก็คือหัวใจที่มีความรัก~Ed Sheeran การจากลาไม่ใช่เป็นจุดจบในหลายๆแต่เป็นจุดที่ให้เราได้ทบทวนหัวใจเราว่าจริงๆแล้วเรายังต้องการกันอยู่ไหม จริงๆแล้วเรารักกันมากพอหรือไม่ พอที่พร้อมจะผ่านความทุกข์ควมสุขไปด้วยกันในวันข้างหน้า

ถ้าเธอได้มาอ่านมันไม่ว่าวันใดก็ตามเราอยากบอกเธอว่า เธอเป็นคนเก่งที่สุด เธอผ่านมาได้ และเธอได้เจอคนๆนั้นคนที่รักที่เธอเป็นเธอไม่ใช่รักที่เธอเป็นใครที่ไม่ใช่เธอ คนที่มองความสุขในรูปแบบเดียวกัน

 

ฝากถึงคนในอนาคตคนนี้🍀