ข้อมูลจาก 

https://www.pobpad.com/โรคหลงตัวเอง

เรามีคนใกล้ตัวมีอาการแบบนี้ บอกตรงๆว่าหนักใจมาก เพราะค่อนข้างใกล้ชิด และไม่สามารถตัดออกจากชีวิตได้ แถมยังมีเหตุจำเป็นให้ต้องพบเจอ พูดคุย รวมทั้งมีคนรู้จักร่วมกัน อาการของคนที่เราเจอคร่าวๆคือ

- ชอบเปรียบเทียบ อิจฉาริษยา และมักคิดว่าคนอื่นๆอิจฉาตัวเอง 
 มักจะตำหนิรูปร่างหน้าตาคนอื่น ทนไม่ได้เวลาเจอคนหน้าตาดีกว่าหรือประสบความสำเร็จในชีวิตมากกว่า มักจะแสดงออกว่าโกรธชัดเจน หรือโดยการพูดเกทับถึงความสวย ความเก่งกาจของตัวเอง 

-ชอบเล่นเกมส์จิตวิทยา
**รู้วิธีหลอกใช้คนเพื่อผลประโยชน์แม้เพียงเล็กน้อยของตัวเองแบบเนียนๆ, ชอบเล่นบทเหยื่อ เป็นผู้ถูกกระทำจากคนรอบข้าง ทั้งจากที่ทำงานที่บ้าน ทุกอย่างเป็นความผิดของคนอื่นยกเว้นตัวเอง, พูดโน้มน้าวเก่งทำให้เราตั้งคำถามกับตัวเองว่าเหตุการณ์นั้นๆเคยเกิดขึ้นจริงหรือเปล่า มักปฏิเสธว่าไม่เคยพูดไม่เคยทำ, **พูดโน้มน้าวเก่งให้เราเข้าใจว่าปัญหาเกิดจากตัวเรา เราเป็นคนผิดซะอย่างงั้น, ลื่นไหลเอาตัวรอดได้ทุกครั้ง

-ขาดความเห็นอกเห็นใจคนอื่น
สนใจแต่เรื่องที่มีผลกระทบกับตัวเองเท่านั้น ไม่ใช่ผู้ฟังที่ดี และในขณะเดียวกันต้องการให้ผู้อื่นสนใจในปัญหาและรองรับอารมณ์ของตัวเอง, ร่วมยินดีกับใครไม่เป็น ,**มักแสดงออกว่าร่าเริง มีความสุขชัดเจนเวลาเห็นคนอื่นเป็นทุกข์หรือผิดหวัง

-การกระทำกับคำพูดสวนทางกัน
อย่างเช่น บอกว่ารักเรามากเป็นห่วงมากโดยเฉพาะเมื่ออยู่ต่อหน้าบุคคลที่3 แต่เมื่อเรามีปัญหากลับหายหน้าและโผล่กลับมาอีกทีตอนตัวเองต้องการความช่วยเหลือ, พยายามแสดงความสนิทสนมแต่แอบแทงเราข้างหลัง

-อยู่ในโลกสมมติ
**มักสร้างเรื่องโกหก ใช้เวลาส่วนมากในวงสนทนาไปกับการบรรยายสรรพคุณความเก่งกาจ รูปร่างหน้าตา และความดีงามของตัวเอง ซึ่งเล่าแต่ละครั้งเนื้อเรื่องก็จะไม่เหมือนเดิม

-ทนคำวิจารณ์ไม่ได้
ปฏิเสธทุกข้อกล่าวหา ไม่ว่าผู้พูดจะใช้วิธีสุภาพแค่ไหน รับไม่ได้เวลาถูงติถึงข้อบกพร่องของตัวเอง แสดงออกโดยการเหวี่ยงใส่ ขึ้นเสียง หรืออื่นๆ

 มีใครมีคนรอบตัวเป็นแบบนี้ไหมคะ? แล้วมีวิธีรับมือกันยังไงบ้างมาแชร์กันค่ะ เท่าที่เราค้นหาในไทยไม่มีใครพูดถึงหรือรู้จักอาการนี้กันเท่าไร ความจริงสิ่งที่เราสังเกตพบยังมีอีกเยอะ เดี๋ยวมาต่อค่ะ