ผมเป็นชายรักชายนะครับ เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงไม่ใช่เเต่งนะครับ
คือมีช่วงนึงผมฝึกงานอยู่ครับ ผมฝึกงานของผมไปสักพักนี่เเหละครับ สักพักหลังๆมาผมรู้สึกเบื่อๆ เพื่อนก็ไปฝึกงานที่อื่น เลยตัดสินใจเล่นเเอปหาคู่ครับ สุดท้ายเราก็เเมตช์กันครับ เราคุยกันได้สักพักครับเเล้ววันนึงเราก็นัดเจอกันโดยพี่ลี(นามสมมุติ) เเกมารับผมหน้าบ้านผมครับ พอเปิดประตูมาตัวจริงก็ไม่ค่อยเหมือนสักเท่าไหร่เพราะเขาน้ำหนักขึ้นครับ ผมเลยตัดสินใจขึ้นรถไป เราไปกินข้าวกันที่โชคชัย4ครับ พอกินข้าวเสร็จผมก็ไปนอนห้องเขาครับ เราก็มีกิจกรรมกันครับตื่นมาเขาก็ไปส่งผมที่ทำงานทำเเบบนี้แระมาณเกือยเดือนครับ
เเล้ววันนึง ผมหยุดงานครับผมก็อยู่ห้องพี่ลีคนเดียว ด้วยความที่ผมยังไม่รู้จักอะไรเขามากผมก็นั่งดูของในห้องเขาครับ เเล้วก็หลับไปตื่นมาพี่เขาก็เข้าห้องมาเเล้วครับ จู่ๆวันนั้นพี่เเกก็เงียบครับ เงียบจนผมทำอะไรไม่ถูกเลยจนเราหลับกันไปเช้าวันต่อมา พี่ลีก็ไปส่งผมเป็นปกติครับ ระหว่างทางบนรถ ผมก็ถามเขาว่าวันนี้ไปไหน เเกก็ไม่ตอบครับ มันเลยตึงเครียดขึ้น พอถึงหน้าที่ทำงานเขาก็จอดให้ผมลงเหมือนไม่รุ้จักกันไม่พูดไม่จาอะไร ทำหน้าเฉยมาก เเล้วเเกก็ขับรถไปเลย...
หลังจากวันนั้ผมก็ไม่เจอเเกอีกเลย ไลน์ไม่ตอบครับ เขาน่าจะบล็อกผม ผมเลยพยายามลืมเขาครับ จนผ่านช่วงปีใหม่มาใช้เวลาเกือบ4เดือนที่จะลืมสนิท เเล้ววันก่อน จู่เขาก็ทักผมด้วยชื่อใหม่ที่เขาตั้งเอง เขาบอกว่าจำได้มั้ยตอนที่น้องฝึกงานไง ตอนเเรกก็เข้าใจว่าเป็นรุ่นพี่ฝึกงานเลยคุยๆไป เพราะชื่อที่เขาปลอมบังเอิญตรงกับชื่อพี่เลี้ยงผม เเต่คำพูดเขาเเปลกๆ มาหยอดผม ผมเลยถามว่าพี่ชื่อ...จริงๆหรอ พี่ไม่ได้ชื่อลีหรอ เเล้วเขาก็ยอมรับว่าใช่ ผมเลยเงียบไปสักพักเเต่เขาคุยกับผมเหมือนเรื่องวันนั้นไม่เคยมีอยู่ เขายังมาบอกว่า "ผมทิ้งเขาไป"
ผมเนี่ยนะ.... เขาเลยยอมรับว่าเขาคิดมากคิดไปเอง เมื่อคนคิดมากเจอกับคนคิดมากเรื่องเลยเป็นเเบบนี้ เเต่ผมก็หยุดการสนทนานี้ไปครับ เพราะพี่เขาบอกว่าหลังจากวันนั้น เขาไปคุยกับเด็กนักเรียนม.6 เเต่สักพักก็เลิกกัน เเล้วเขาได้ไอดีไลน์ผมจากโปรไฟล์ติดต่องานผม(งานถ่ายรูปครับ)ในไอจีผม ผมต้องทำยังไงต่อกับคนเเบบนี้ครับ เรื่องวันนั้นยังหมุนในหัวผมตลอดเลย...
ช่วยอธิบายความสัมพันธ์ของผมหน่อยครับ สับสนมาก
คือมีช่วงนึงผมฝึกงานอยู่ครับ ผมฝึกงานของผมไปสักพักนี่เเหละครับ สักพักหลังๆมาผมรู้สึกเบื่อๆ เพื่อนก็ไปฝึกงานที่อื่น เลยตัดสินใจเล่นเเอปหาคู่ครับ สุดท้ายเราก็เเมตช์กันครับ เราคุยกันได้สักพักครับเเล้ววันนึงเราก็นัดเจอกันโดยพี่ลี(นามสมมุติ) เเกมารับผมหน้าบ้านผมครับ พอเปิดประตูมาตัวจริงก็ไม่ค่อยเหมือนสักเท่าไหร่เพราะเขาน้ำหนักขึ้นครับ ผมเลยตัดสินใจขึ้นรถไป เราไปกินข้าวกันที่โชคชัย4ครับ พอกินข้าวเสร็จผมก็ไปนอนห้องเขาครับ เราก็มีกิจกรรมกันครับตื่นมาเขาก็ไปส่งผมที่ทำงานทำเเบบนี้แระมาณเกือยเดือนครับ
เเล้ววันนึง ผมหยุดงานครับผมก็อยู่ห้องพี่ลีคนเดียว ด้วยความที่ผมยังไม่รู้จักอะไรเขามากผมก็นั่งดูของในห้องเขาครับ เเล้วก็หลับไปตื่นมาพี่เขาก็เข้าห้องมาเเล้วครับ จู่ๆวันนั้นพี่เเกก็เงียบครับ เงียบจนผมทำอะไรไม่ถูกเลยจนเราหลับกันไปเช้าวันต่อมา พี่ลีก็ไปส่งผมเป็นปกติครับ ระหว่างทางบนรถ ผมก็ถามเขาว่าวันนี้ไปไหน เเกก็ไม่ตอบครับ มันเลยตึงเครียดขึ้น พอถึงหน้าที่ทำงานเขาก็จอดให้ผมลงเหมือนไม่รุ้จักกันไม่พูดไม่จาอะไร ทำหน้าเฉยมาก เเล้วเเกก็ขับรถไปเลย...
หลังจากวันนั้ผมก็ไม่เจอเเกอีกเลย ไลน์ไม่ตอบครับ เขาน่าจะบล็อกผม ผมเลยพยายามลืมเขาครับ จนผ่านช่วงปีใหม่มาใช้เวลาเกือบ4เดือนที่จะลืมสนิท เเล้ววันก่อน จู่เขาก็ทักผมด้วยชื่อใหม่ที่เขาตั้งเอง เขาบอกว่าจำได้มั้ยตอนที่น้องฝึกงานไง ตอนเเรกก็เข้าใจว่าเป็นรุ่นพี่ฝึกงานเลยคุยๆไป เพราะชื่อที่เขาปลอมบังเอิญตรงกับชื่อพี่เลี้ยงผม เเต่คำพูดเขาเเปลกๆ มาหยอดผม ผมเลยถามว่าพี่ชื่อ...จริงๆหรอ พี่ไม่ได้ชื่อลีหรอ เเล้วเขาก็ยอมรับว่าใช่ ผมเลยเงียบไปสักพักเเต่เขาคุยกับผมเหมือนเรื่องวันนั้นไม่เคยมีอยู่ เขายังมาบอกว่า "ผมทิ้งเขาไป"
ผมเนี่ยนะ.... เขาเลยยอมรับว่าเขาคิดมากคิดไปเอง เมื่อคนคิดมากเจอกับคนคิดมากเรื่องเลยเป็นเเบบนี้ เเต่ผมก็หยุดการสนทนานี้ไปครับ เพราะพี่เขาบอกว่าหลังจากวันนั้น เขาไปคุยกับเด็กนักเรียนม.6 เเต่สักพักก็เลิกกัน เเล้วเขาได้ไอดีไลน์ผมจากโปรไฟล์ติดต่องานผม(งานถ่ายรูปครับ)ในไอจีผม ผมต้องทำยังไงต่อกับคนเเบบนี้ครับ เรื่องวันนั้นยังหมุนในหัวผมตลอดเลย...