คือตอนนี้เรากำลังประสบกับปัญหาชีวิตที่ไม่สามารถแก้ได้ด้วยตัวเอง จนตอนนี้เวลาคิดถึงเรื่องนั้นทีไรก็จะร้องไห้ทุกครั้ง

เรื่องเริ่มที่ว่าพ่อกับแม่ของฉันหย่ากันตั้งแต่ฉันอายุ 3ขวบ เลยทำให้ต้องไปอยู่กับยาย แม่และพ่อก็แยกย้ายกันไปมีครอบครัวไม่ พ่อแยกไปมีเมียใหม่แต่ไม่มีลูก(แต่พ่อมีลูกมาก่อนที่จะมีฉัน) และแม่แยกไปมีลูกอีก2คน ตอนฉันไปอยู่กับยายแรกๆนั้น พ่อไม่เคยส่งข่าวหรือโทรหาเลยสักครั้ง จนกระทั่งฉันอยู่ป.3 พ่อก็ติดต่อมาและมาหาฉันแค่ปีละครั้ง บางปีก็ไม่เคยมา

เป็นอย่างนี้หลายปีจนกระทั่งอายุ12ปี พ่อก็พาฉันไปหาปู่กับย่าพร้อมกับแม่เลี้ยง ทุกอย่างก็ดูเป็นไปได้ด้วยดี ถ้าแม่เลี้ยงไม่ด่ายายและแม่ของฉัน ตอนนั้นฉันแกล้งหลับจึงได้ยินทุกอย่าง ทุกอย่างผ่านมาด้วยดีจนกระทั่งตอน ม.2 ยายเป็นหนี้รายวันและไม่ค่อยมีเงินให้ฉันไปโรงเรียน ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรเพียงห่อข้าวไปกินทุกวันก็พอ ชีวิตเป็นแบบนี้จนกระทั่งม.3 ฉันเรียนที่โรงเรียนนั้นจนจบเทอมหนึ่ง แต่ด้วยในปีนั้นยายฉันป่วย พ่อที่อยากให้ฉันมาคอยดูแลปู่ย่าจึงสบโอกาสพูดเกลี่ยกล่อมยาย จนยายให้ฉันมาอยู่กับปู่ย่าตอนนั้นฉันเสียใจมากไม่ยอมไป แต่ยายก็ไล่ฉันด้วยเหตุผลว่าฉันมันคือภาระและไร้ประโยชน์ทำให้ฉันจึงยอมไปกับพ่อ ตอนอยู่กับปู่ย่าแรกๆมันก็ดีอยู่หรอก แต่ด้วยนิสัยที่ค่อนข้างเก็บตัวของฉันจึงไม่ค่อยสนิทกับทั้งสองท่านเท่าไหร่ จนตอนนี้ฉันกำลังจะจบม.3 และต้องสอบเข้าม.4 ฉันคิดว่าจะเข้ารร ในตัวอำเภอ แต่ย่ากลับบอกกับฉันว่า ถ้ามันยุ่งยากก็ไม่ต้องสอบ และจะคุยกับพ่อของฉันเรื่องที่จะให้ฉันย้ายกลับไปอยู่กลับยาย ท่านพยายามไล่ฉันทางอ้อมมากขึ้นทุกวัน บางวันก็บอกว่าฉันเป็นภาระ บอกว่าปู่เหนื่อยดูแลฉันไม่ไหว บางวันก็พูดถึงพี่สาวลูกคนแรกของพ่อให้ฉันฟัง  ฉันจึงสรุปในใจได้ว่า ฉันมันไม่ตรงกับหลานในอุดมคติของย่า เป็นภาระ และไร้ประโยชน์ 

ย้ายกลับมันก็ดีหรอก เพียงแต่ยายก็ไม่ต้องการฉันแล้ว จะไปอยู่กับป้าก็ไม่ได้เพราะทางนั้นก็มีครอบครัวของตัวเองอยู่แล้วแถมยังมีปัญหาเรื่องเงิน จะไปกับแม่ก็ไม่ได้เพราะทางนั้นมีลูกอีก2คนและก็มีปัญหากับพ่อเลี้ยงอยู่ ส่วนพ่อฉันนั้นก็มีแม่เลี้ยงที่เกลียดฉันอยู่แล้ว 

ตอนนี้คล้ายทุกทางมันตันไปหมด ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรดี จะต้องเข้าม.ปลายแล้วด้วย ตอนนี้ฉันคิดเรื่องนี้ทุกวันจนต้องมาตั้งกระทู้ ฉันคิดว่าตัวเองอาจจะกำลังป่วยเป็นโรคซึมเศร้า ฉันควรทำอย่างไรดีใครก็ได้ตอบฉันที