คือเราพูดภาษาอังกฤษได้ค่ะ ฟังออก พูดได้ อ่าน เขียนได้ คิดว่าน่าจะประมาณ 60-70% มันมีประเด็นตรงที่ว่าเราใช้ชีวิตในต่างประเทศค่ะ แต่เราไม่ได้ใช้ชีวิตในประเทศที่พูดภาษาอังกฤษเป็นหลัก ทักษะการฟังเราคิดว่าเราไม่ได้เลวร้ายซะทีเดียว แต่เราถนัด US English มากกว่า  British English ปัญหาคือการพูดของเรามันอยู่ในระดับสื่อสารในชีวิตประจำวันทั่วไปได้เท่านั้น แล้วเราชอบพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่อง วัฒนธรรม การเมือง อาหารต่างๆ คือเราใช้ได้แต่ศัพท์ง่ายๆ คืออธิบายฝรั่งเข้าใจนะคะ แต่เรามักจะหงุดหงิดมาก เวลาที่เรายังคงต้องคิดเป็นภาษาไทย แล้วค่อยแปลเป็นอังกฤษ คือหลายคนบอกอย่าคิดเป็นภาษาไทย เรางงว่า แล้วมันต้องทำยังไงอ่ะ มันไม่โฟลวเลย 

เวลาเราดูหนังฝรั่ง เราเข้าใจว่าเค้าพูดอะไรนะคะ และจะชอบเปิด ซับอิ้งไปด้วยเพื่อเก็บคำศัพท์ แต่พอจะให้พูดโต้ตอบ มันดันติดขึ้นมาทันที แล้วยิ่งตอนนี้ต้องเปลี่ยนมาใช้ British English ยิ่งแล้วใหญ่เลยค่ะ งงเป็นไก่ตาแตกเลย กว่าจะเข้าใจว่าเค้าพูดอะไร ก็ใช้เวลาพอสมควรทีเดียว 

มีใครมีคำแนะนำอะไรบ้างมั้ยคะ เราเรียนรู้หลายอย่างมาก เมื่อตอนเด็กๆไม่เก่งอังกฤษเลยค่ะ โตมาก็ยังไม่เก่ง แต่เพราะมันได้ใช้ มันเลยเป็นไปเอง สำหรับตัวเราการได้พูด ได้ฟังในชีวิตจริงมันช่วยได้มากกว่าการดูหนัง พอฟังออกแล้วถึงอยากดูหนัง 

ป.ล.2 ปัจจุบันนี้ก็ยังไม่เก่งแกรมม่า เราอยากรู้ว่าใครมีสรุปแบบทำความเข้าใจง่ายๆบ้างมั้ยคะ คือด้วยเรื่องของแกรมม่าในภาษาอังกฤษ จะมีเรื่องของเวลาเข้ามาเกี่ยวข้อง เวลาเราพูด เราพยายามที่จะเรียบเรียงให้ถูกต้องเพื่อให้คนฟังไม่สับสนเรื่องของเวลาในเหตุการณ์ แต่กลับเป็นเราเองที่สับสนไปเอง บางทีเราก็หงุดหงิดตัวเองเหมือนกันค่ะ