เวลาหาของในบ้านไม่เจอ ไม่จำเป็นต้องของมีค่าหรอก เป็นของที่ต้องใช้ในชีวิตประจำวันก็พอ อย่างเสื้อผ้า กิ๊บหนีบผม ปากกา เอกสาร คือรู้ว่าไม่ได้ทำหล่น ไม่ได้เก็บเอาไปทิ้ง แต่มันหาไม่เจอ เพื่อนๆ มีวิธีหาของกันยังไงบ้าง 

เราเป็นคนที่หาของไม่เจอจะรู้สึกหงุดหงิดมากกกกก ของบางอย่างจะซื้อใหม่ก็ได้ แต่มันหงุดหงิดในหงุดหงิดตรงที่มันหายไปได้ไง ใช้เองคนเดียว หายเอง 

มีอยู่ครั้งหนึ่ง กรรไกรที่คอนโดมีอยู่หนึ่งเล่มมันหายไปอย่างไร้ร่องรอย!! 
ภายในพื้นที่คอนโด 33.5 ตร.ม. เชื่อว่าคงไม่มีใครลักลอบเอากรรไกรไป ปกติถ้าไม่อยู่ในห้องครัว ก็อยู่บนโต๊ะทำงาน แต่ว่ามันหายไปไหนหว่า 

คิดซิคิด พยายามทำตัวเป็นนักสืบเหมือนกับนิยายสืบสวนสอบสวนที่ชอบอ่าน ถ้าเป็นนักสืบปัวโรต์ของอกาธ่า คริสตี้ เขาจะเอาตัวไปอยู่จุดเกิดเหตุอีกครั้ง เราจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ใช้คือนั่งบนโซฟาใช้กรรไกรเพื่อตัดป้ายสินค้า แล้วไปไหนต่อ...คิดไม่ออกเลย เหมือนความจำเสื่อมไปชั่วขณะ ความเป็นนักสืบเลยจบลงเท่านี้

3 วันถัดมาที่ชีวิตปราศจากกรรไกร รู้สึกลำบากนัก เวลาจะแกะถุงแกงช่างยากเย็น ต้องใช้มีดที่ไม่ค่อยคมตัดปากถุงแทน มันทำให้น้ำแกงกระฉอกออกมาบ้าง ไม่เหมือนกับใช้กรรไกรเลย ในใจก็คิดว่ากรรไกร กรรไกร จ๋า กลับมาด่วน

ฟุ้งซ่านไปซะแล้ว เรื่องอื่นๆ ที่สำคัญกว่าก็แยะ กรรไกรหายก็ซื้อใหม่ดิ เมื่อคิดดังนั้นก็จบการโหยหากรรไกรไว้เพียงแค่นี้

จนถึงมื้อเที่ยงหลังจากเลิกคิดถึงมันแล้ว ขณะกำลังเดินเข้าห้องครัว เลื่อนถุงขนม จะเอ๋ เจอกรรไกรแล้ว มันซ่อนอยู่หลังถุงขนม รู้สึกดีใจเหมือนได้ของรักกลับคืน ทุกอย่างคลี่คลาย 😀😀😁

คดีไขปัญหา กรรไกรล่องหนเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ถ้ารู้จัก "ปล่อยวาง" เราก็จะเห็นทางออกที่แท้ทรู

แล้วเพื่อนๆ ล่ะ เวลาของหายในบ้าน เพื่อนๆ พลิกบ้านหา หรือว่าปล่อยวางอย่างเรา แล้วมันจะหาเจอเอง 

ปล. เงินเราไม่ค่อยหายนะ เพราะมันไม่ค่อยมีให้หาย…