#เรื่องมีอยู่ว่าผมกับเพื่อนๆในกลุ่ม 6-7 คน จะมีทริปปีละครั้ง โดยก่อนๆเราก็จะเที่ยวในไทย เช่น เชียงใหม่ พอมาปี2020 เราวางแผนว่าอยากไปเที่ยวต่างประเทศในอาเซียน เลยตกลงกันว่าไป สปป.ลาว และในช่วงนั้นเราไปประมาณเดือนกุมภาฯ ซึ่งมีการระบาดของไวรัสโควิด-19 พอดี จึงใช้ชื่อทริปว่า #หนีหวัดไข้ไป สปป.ลาว
   สถานที่ที่เรา plan กันไว้ก็เริ่มจากไปเวียงจันทน์ ต่อด้วยวังเวียง และจบด้วยหลวงพระบางแล้วบินกลับไทย โดยจุดประสงค์หลักของเราคืออยากปีนเขาชมวิวจุดสวยๆสักที่ ซึ่งก็คือที่วังเวียง
   วันเดินทางเราบินไปลงอุดรฯและต่อรถไปยังเวียงจันทน์ถึงที่พักประมาณ 5 โมงเย็น ทำให้เวลาในวันนั้นเหลือน้อยและได้แค่เดินตลาดคนเดินแถวริมฝั่งโขง หากินข้าว แล้วต่อด้วยเที่ยวผับ และจะพักผ่อนเพื่อเตรียมเดินทางต่อในตอนเช้าไปวังเวียง
   ในคืนนั้นระหว่างไปเที่ยวผับผมได้พบผู้หญิงลาวคนหนึ่งเธอชื่อ “สะอิ้ง” เธอเป็นคนสวยหน้าตาดี ซึ่งเธอทำงานกลางคืน และด้วยความบังเอิญหรืออะไรก็ไม่รู้ เธออาสาเป็นเพื่อนพาเที่ยว 1 คืน (อาจเพราะเราเป็นชาวต่างชาติ) ตอนแรกผมก็ไม่คิดอะไร ก็คิดว่าเธอคงเพลียจากงาน และอยากผ่อนคลาย เที่ยวทำอะไรสนุกๆ เหมือนกับผู้คนทั่วๆไป ช่วงแรกๆดูเธอจะเป็นคนพูดน้อย แต่พอเราเริ่มไปเที่ยวด้วยกัน เธอพาเราขับรถเข้าผับ เที่ยวกินไปเรื่อย มีดื่มแอลกอฮอล์บ้างเล็กน้อย มันก็ทำให้เธอเริ่มพูดเปิดใจบวกกับระบายกับเรามากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องชีวิต เหตุผลในการทำงานจนถึงรายได้ที่เธอได้รับ และด้วยน้ำเสียงบวกกับรอยยิ้มของเธอ มันทำให้ภาษาลาวที่เธอพูดมานั้นดูน่ารักมีเสน่ห์มากและหลังจากที่เราเที่ยวกันถึงประมาณตี 2 กว่าๆ เธอก็มาส่งผมที่โรงแรม และเราก็ได้นั่งคุยกันต่อพักนึง มีเผลอหลับบ้างตื่นบ้าง จนประมาณตี 5 เธอก็กลับ และผมได้ขอแลกไลน์เธอไว้
   และกลางวันนั้นเอง ระหว่างผมเดินทางไปวังเวียงเธอก็ทักมาว่าทำอะไรอยู่? คิดถึงจัง? เราก็แปลกใจ?? คิดไปอีกว่าเธอจะมาหลอกอะไรเรารึป่าว จนเราเริ่มคุยกันเยอะขึ้นไม่ว่าจะแชทและวิดีโอคอล ทั้งในระหว่างที่ผมเที่ยวอยู่ ตอนเช้าที่ตื่น ตอนเย็นก่อนเธอจะไปทำงาน ซึ่งเราก็คุยกันไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ ผมใช้ภาษาไทยกับเธอ เธอก็พออ่านออกพูดได้บางคำ เธอใช้ภาษาลาวมา ผมก็พออ่านได้ฟังออก จนบางครั้งผมก็ไม่รู้ว่าเธอเข้าใจสิ่งที่ผมสื่อมั้ย แต่เธอก็ยังคุยกับผม
   จนวันผมจะกลับไทย เธอมาบอกว่ารักผม ซึ่งแค่เวลา 4-5 วัน มันเป็นไปได้เหรอกับผู้หญิงที่ทำงานกลางคืนพบปะผู้คนมากมาย ผมเองก็ไม่คิดอะไรอยู่ดี ก็ตอบๆไปว่าจริงเหรอ ทำไม เพราะอะไร ชอบรักเราตรงไหน เธอก็ตอบสั้นๆมาว่า “ถ้าเราไม่รัก เราไม่คุยจนถึงวันนี้หรอก” เราก็คิด เออว่ะ!! มันก็จริง ตามผับตามบาร์เธอก็เจอผู้คนตั้งเยอะ หนุ่มหล่อๆก็มีให้เลือก แต่ผมก็ถามย้ำๆตลอดว่า ไม่ได้มาหลอกนะ ถ้าไม่คิดอะไรก็อย่าหลอกกันเลย เธอก็ย้ำว่ามั่นใจได้เลย และอย่าถามแบบนี้อีกนะ เราชอบคนที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุข คำนี้เธอตอบมามันถึงกับบาดหัวใจผมพร้อมกับปัดความสงสัยที่มีอยู่ในตัวผมออกจนหมด
   และพอผมกลับถึงไทย ผ่านไปไม่ถึง 6 ชม. ทำไมเรารู้สึกเริ่มคิดถึงเขา จนเป็นผมเองที่ต้องคอลหาเธอตลอด และถามว่าเธอว่างมั้ย คุยได้มั้ย เธอเองก็มีอ่านบ้างตอบบ้าง อาจจะเพราะเธอต้องทำงานทั้งคืน และพักผ่อนกลางวัน ทำให้เรามีเวลาไม่ตรงกัน
   เป็นแบบนี้จนผ่านไป 2 วัน ผมเริ่มรู้สึกเหงามากขึ้น เปิดเพลงก็เจอแต่เพลงเศร้าๆ แล้วเนื้อเพลงจี้จุดอีกความรู้สึกยิ่ง down ลงไปอีก อย่างเช่นเพลง ซ่อนกลิ่น “คงไว้ได้แค่กลิ่นที่ไม่เคยเลือนลา ยังหอมดังวันเก่ายามเมื่อลมโชยมา ทิ้งไว้เพียงอดีตที่ไม่เคยหวนมา...ซ่อนเธอไว้ในใจ” อีกทั้งเพลง เธอ “เธอออ...เธอยังคิดถึงฉันไหม เมื่อสองเรานั้นยังต้องห่างไกล เมื่อเวลาพาเราให้ไกลกัน รู้...บ้างไหม คนไกลยังคงหวั่นไหว เมื่อเขามองดูภาพเธอทีไร น้ำตามันยังไหล ออกมา...” บอกตรงๆเลย Down สัสๆ และผมก็ยิ่งแชทหาเธอหนักขึ้น ยาวขึ้น เธอก็ตอบมาบ้างคำสองคำไม่รู้ว่าเธออ่านไม่ออกไม่เข้าใจที่ผมพิมพ์ภาษาไทยไป หรือเธอขี้เกียจอ่าน ผมก็พยายามคิดว่าเธอคงไม่ถนัดภาษาไทย
   และเมื่อวันหยุดผมผ่านไป และต้องกลับไปทำงานตามเดิม เวลาที่จะคุยกันกับเธอยิ่งน้อยลงไปอีก จะมีแชทคุยหลักๆก็แค่ ทำอะไร กินข้าวยัง ว่างมั้ย เป็นแบบนี้ทุกวัน จนเวลาผ่านมาเกือบเดือน เธอก็ยังไม่หายไปไหน ยังคุยกันแต่น้อยมากถึงมากๆ ผมจึงมีแผนว่าไม่ช้าก็เร็วจะกลับไปที่นั่นอีก เพื่อหวังจะเจอเธออีกครั้งและไปหาคำตอบที่มันชัดเจนกับเธอ
   เพื่อนๆพี่ๆคิดยังไงบ้างครับ ความรักความชอบมันจะเกิดขึ้นได้มั้ยในเวลาแค่ 4-5 วัน หรือว่าผมโลกสวยไปเอง หลงคำพูดติดกับดักเขาแล้วคิดไปเอง ขอคำแนะนำด้วยครับ ขอบคุณมากๆครับ