จะ20ปีแล้ว ชีวิตที่ผมเกิดมา ผมเป็นเด็กออทิสติกแต่ทำตัวใช้ชีวิตเหมือนปกติ เก็บตัวอยู่คนเดียว ไม่มีที่ระบายอารมณ์ นั่งร้องให้ทุกวัน ว่า เมื่อไรจะมีชีวิตที่ดีเหมือนคนอื่นเขาบ้าง เขามีความสุข เขามีเพื่อนเล่น เขามีความร่าเริง มีคนสนใจ มีสังคมที่ดี โชคดีมีบุญมีวาสนา
ผมไม่มีดีอะไรเลยซักอย่างไม่มีความสุข ไม่มีเพื่อนไม่มีความร่าเริง ไม่มีคุณค่า ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง ไม่มีความสามารถ ทำอะไรไม่เป็น ไม่มีโชคไม่มีวาสนา ไม่มีการพัฒนาตัวเอง ใจไม่อยากทำอะไร ใจไม่สู้ อยากอยู่เฉยๆ อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากออกไปไหน
ไม่อยากสบตาใคร ไม่อยากคุยกับใคร
ผมคิดที่อยากจะฆ่าตัวตายทุกครั้งที่ร้องไห้
ผมรู้สึกอิจฉาเวลาคนอื่นดีกว่าแล้วรู้สึกตัวเองไม่เก่ง
ผมเป็นอย่างงี้ตั้งแต่เกิดแล้ว
แล้วมันเป็นปมในใจที่ผมเลือกเกิดไม่ได้
ผมเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าว ทำไงดีครับ
แล้วแก้ปัญหายังไง
อย่าซ้ำเติมผมนะ แค่นี้ผมก็แย่มากพอแล้ว
เกิดมา20ปี ใช้ชีวิตไม่คุ้มค่าเลย ทั้งชีวิต ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้ว T_T
ผมไม่มีดีอะไรเลยซักอย่างไม่มีความสุข ไม่มีเพื่อนไม่มีความร่าเริง ไม่มีคุณค่า ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง ไม่มีความสามารถ ทำอะไรไม่เป็น ไม่มีโชคไม่มีวาสนา ไม่มีการพัฒนาตัวเอง ใจไม่อยากทำอะไร ใจไม่สู้ อยากอยู่เฉยๆ อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากออกไปไหน
ไม่อยากสบตาใคร ไม่อยากคุยกับใคร
ผมคิดที่อยากจะฆ่าตัวตายทุกครั้งที่ร้องไห้
ผมรู้สึกอิจฉาเวลาคนอื่นดีกว่าแล้วรู้สึกตัวเองไม่เก่ง
ผมเป็นอย่างงี้ตั้งแต่เกิดแล้ว
แล้วมันเป็นปมในใจที่ผมเลือกเกิดไม่ได้
ผมเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าว ทำไงดีครับ
แล้วแก้ปัญหายังไง
อย่าซ้ำเติมผมนะ แค่นี้ผมก็แย่มากพอแล้ว