ภาพจากเน็ตค่ะ

ไดอารี่ความคิดถึง

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ผอม ๆ ใส่เสื้อกล้ามสีเหลืองลายการ์ตูนรูปเป็ด ใส่กางเกงขาสั้นสีแดงรูปการ์ตูนกล้วยหอมจอมซน ตัดผมสั้นเท่าติ่งหู อายุประมาณห้าขวบได้กำลังนอนเหมบราบไปกับพื้นปูนหน้าบ้านเป่ายางมัดแกงวงใหญ่ มีหลายสีให้เลือก ไม่ว่าจะเขียว เหลือง หรือ แดง ในแขนอันเล็ก ๆ มีแต่กระดูกผิวสีเหลืองของเธอมียางใส่ไว้เกือบถึงข้อศอกทั้งสองข้าง เธอกับเพื่อนรุ่นพี่กำลังเล่นเป่ากบกัน ไม่ใช่คนอื่นไกลเพื่อนรุ่นพี่ที่ว่าก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกันทั้งนั้น ยายกับตาอยู่บ้านรับเลี้ยงหลานหกคน พี่ ๆ ลูกของลุงคนโตสองคน ลุงคนเล็กสองคน ลูกพ่อแม่เธอสองคนคือเธอกับน้องสาวที่ยังไม่โตพอที่จะมาวิ่งเล่นกับพวกเธอได้ พ่อแม่ลุงป้าไปหางานทำที่กรุงเทพกันหมด วันนี้วันเสาร์ไม่ได้ไปโรงเรียน ยายไม่ให้ไปเล่นไหนไกล ถ้ารู้จะต้องโดนตีขาลายแน่นอน

“ตัวไหนเด็ดเมริงเอามาสู้กับกูเลย” พี่บอมพี่ชายคนโตสุดของบ้าน แต่เป็นลูกพี่ลูกน้องกับเธอ พูดขณะที่เก็บยางเส้นที่เขาเป่ากบทับยางเธอไว้ขึ้นมาใส่แขนของตัวเอง ถ้ายางของฝ่ายไหนกลบทับด้านบนของอีกฝ่ายได้คือชนะ จะเดิมพันครั้งละกี่เส้นก็ได้

“เมริงเจอกูแน่ ตานี้เดิมพันสามเส้น” บอสเลือกยางเส้นที่คิดว่าเจ๋งที่สุดออกมาสู้กับพี่ชาย พี่ปาวพี่สาวคนรองลูกลุงคนรอง กำลังดูแลน้องสาวของเธออยู่ในบ้าน น้องบีมกำลังหลับอยู่ในเปลมีพี่ปาวคอยไกวตลอดเวลา พี่บอลน้องพี่บอมพี่คนที่สามลูกลุงคนโตกำลังเล่นปืนอัดลม มีลูกปืนเป็นก้อนวงกลมเล็ก ๆ มีหลายสีเหมือนกัน ยายพาไปงานกาชาดประจำจังหวัดอาทิตย์ก่อน พี่บอลขอยายซื้อยายก็ซื้อให้ พี่ปอกำลังเล่นเสริมสวยให้ตุ๊กตาในบ้านเช่นกัน ส่วนยายกำลังทอผ้าซิ่นของยายไป และตาไปเลี้ยงวัว

“แน่จริงหมดแขนข้างนี้ป่าว” พี่บอมต่อรองเธอจากเดิมพันแค่สามเส้นเป็นหมดแขน

“ไม่! สิบเส้นพอ”

“ได้”

ปะ! ปะ! เสียงเป่ายางของสองคนสลับกันไปมา ยางกระเด็นไปทางไหน บอสก็เหวี่ยงตัวไปทางนั้นขณะที่ก็ยังนอนราบไปกับพื้น “เย้! ชนะเอามาเลยสิบเส้น” บอสดีใจที่เธอเป่าชนะพี่ชาย ยางเส้นของเธอมันขึ้นไปทับด้านบนยางของพี่ชาย

“อ่าเอาไป ๆ อย่าพึ่งดีใจ ตานี้หมดแขน” พี่บอมต่อรองเธออีก “เอาป่าว! ยางตัวนี้เจ๋งน่าหมดแขนข้างซ้ายเลย”

“ก็ได้!” บอสรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาทันทีและเชื่อมั่นยางเส้นของตัวเอง

ปะ! ปะ! บอสหมุนร้อยแปดสิบองศาไปตามยางที่กระเด็นไปตามแรงเป่าของตัวเอง เสื้อเปื้อนหมดเธอก็ไม่สนใจ

“เย้! เอามาเลย เอ๊าเอา เอามาเลย เอามาหมดแขนข้างซ้ายเลย” พี่บอมดีใจจนร้องออกมาเป็นเพลง บอสหน้าบึ้ง ไม่อยากเสียยางหมดแขนข้างซ้ายไป แต่ก็ต้องจำใจให้พี่ชายเพราะเดิมพันกันไว้ “แก้มือป่าวหรือจะเลิกเล่นก็ตามใจ”

“ไม่เล่นแล้วขี้โกง” บอสจะร้องไห้ เสียดายยางที่เสียเดิมพันไป มันตั้งหลายเส้น กว่าเธอจะสะสมมาได้เท่านี้ เป่ากับเพื่อนไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ มาเสียให้พี่ชายหมด

“อ้าว! พูดดี ๆ นะบอสพี่บอมขี้โกงตรงไหน ก็เป่าแพ้เอง งั้นเป่าไกลปะละ แก้มือ” พี่บอมยังชวนเธอเป่าไกลอีก ใครเป่ายางปลิวไปได้ไกลที่สุดคนนั้นชนะ “กูต่อให้เลยอ่ะ บอสไปอยู่ด้านหน้าพี่บอม พี่บอมจะอยู่ตรงนี้” สองคนพี่น้องยังไม่หยุดเล่นยางกัน พี่บอลยังง่วนอยู่กับปืนอัดลม เอาปืนไปยิงต้นกล้วยยายเล่นพรุนไปทั้งต้น

“ไอ้บอล! ใครบอกเมริงไปยิงต้นกล้วยกูเล่น ฮ๊ะ!” ยายหันไปเจอตะโกนด่า “ลูกบักห่าเอ้ย! ใครบอกเมริงไปเล่น มันก็ตายหมดไม่ได้กินกล้วยพอดี”

ทุกคนหันไปมองตามและหัวเราะ ลุ้นว่าพี่บอลจะโดนไม้เรียวยายหรือเปล่า “พ่อบอลก็ลูกยายนั่นแหละยาย “ แล้วพี่บอลก็วิ่งหนียายไปเล่นบ้านคนอื่น ก่อนที่จะโดนไม้เรียวของยาย

“น้องบอสอยู่ตรงนี้ พี่บอมอยู่ตรงนี้” พี่บอมเอาผ้าสองผืนมาทำเป็นตำแหน่งบนแคร่ของใครของมัน บอสได้อยู่ด้านหน้าพี่ชาย ส่วนพี่บอมอยู่ด้านหลังห่างกันแค่คืบ “ไปก่อนเลย เป่าก่อนต่อให้ เดิมพันเท่าไหร่ว่ามา”

“สิบเส้นไปเลย” บอสนอนเหมบราบไปกับพื้นแคร่ รวบรวมพลังลมหายใจ เป่าไปให้ยางปลิวไปไกลที่สุด

“ป้าด! กูจะสู้ไหวมั้ยเนี่ย” พี่บอมทำตาโตกับยางเส้นของเธอที่ปลิวไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่หรอก ปะ! พี่บอมเป่ายางปลิวตกลงแคร่ใกล้ ๆ ไม่ชนะเธอ บอสดีใจที่เป่าชนะ ครั้งที่สองครั้งที่สามเธอก็เป่าชนะพี่บอม มีสลับกันแพ้ชนะบ้าง “รอบนี้หมดแขนป่าวบอส หมดเลยนะ”

“ก็ได้!”

“หมดแล้วหมดเลย! สัญญาก่อนว่าจะไม่ร้องไห้เอาคืนอ่ะ ไม่สัญญาไม่เล่น” พี่บอมต่อรองเธอก่อนเล่นตาสุดท้าย เหมือนรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

“ก็ได้หมดแล้วหมดเลย เดี๋ยวยายให้เงินไปโรงเรียนเก็บซื้อใหม่ก็ได้” บอสทำท่าทางสบายใจ ไม่เกรงกลัวว่าจะแพ้สักนิด

ปะ! ปะ! เย้!!!!! “เอามาเลย! เอามาเลยบอสเอ้ย เอามา! เอามาหมดทั้งสองแขนเลย” พี่บอมดีใจร้องออกมาเป็นเพลงเยาะเย้ยเธออีกแล้ว บอสหน้าบูดจะร้องไห้ ไม่อยากถอดยางทุกเส้นให้พี่ชาย “เอามาอย่าขี้โกง ไม่เล่นด้วยนะถ้าขี้โกง” พี่บอมขู่เธอเล็กน้อย

บอสมองตามยางของตัวเองด้วยสายตาละห้อย อยากจะร้องไห้ออกมาตรงนี้เดี๋ยวนี้ ยางที่เธอสะสมมาตลอดระยะเวลาหลายวัน บัดนี้ได้ไปอยู่กับพี่ชายเรียบร้อยแล้ว “ยาย! ยายบอกบักบอมหน่อยมันเอายางบอสไป ฮือ! พี่บอมหลอกเอายางบอสยาย” สุดท้ายแล้วเธอก็ร้องไห้ออกมาด้วยความเสียดาย ทำอะไรไม่ได้ทางเดียวคือฟ้องยาย

“เฮ้ย! บอสพูดดี ๆ นะ ยายบอมไม่ได้แย่งของมันนะ ยายก็เห็น” พี่บอมขึงตาทำหน้าดุใส่เธอ บอสร้องไห้ไปนั่งกับยาย ซึ่งยายกำลังทอผ้าซิ้นอยู่ น้ำตาไหลลงมาอาบสองแก้ม “อย่าไปเล่นกับมันนะปอ ปาว บอสเล่นแพ้แล้วฟ้องยายขี้โกง” พี่บอมคงโกรธเธอ ชวนให้พี่ ๆ คนอื่นไม่เล่นกับเธอ

“เอาให้น้องดิบอม ไปแย่งของมันทำไม พวกเมริงจะโดนกูตีนะแกล้งกัน” ยายไม่สนว่าใครผิดใครถูก ถ้ามีใครร้องไห้ต้องโดนทั้งสองคน

“ก็บอสเป่าแพ้บอมอ่ะยาย แล้วจะมางอแงเอาคืนทำไม” พี่บอมงอนยายเดินไปหาพี่บอลที่บ้านเพื่อนบ้านอีกหลัง

บอสลุกจากยายมานั่งกับพี่ปาว พี่ปาวกำลังไกวเปลน้องสาวของเธออยู่ พี่ปาวไกวไปด้วยดูละครไปด้วยในบ้าน พี่ปอก็ยังไม่เลิกเล่นตุ๊กตา บอสไม่สนใจพี่บอมอีกต่อไป สุดท้ายแล้วพี่บอมก็เอายางมาคืนเธอหลังทานข้าวเย็น แต่คืนแค่สองโหลเท่านั้น ทั้งที่ของเดิมเธอมีเป็นสิบ ๆ โหลที่เสียไป บอสดีใจมากที่ได้คืน แค่สองโหลไม่เป็นไร เดี๋ยวไปเป่าสะสมคืนมากับเพื่อน และเก็บเงินค่าขนมที่ยายให้วันละห้าบาท หยอดออมสินไว้วันละสองบาทก็ได้ซื้อแล้ว

“พี่บอมเอาคืนให้หนึ่งโหล สิบสองเส้นนะพอใจยัง” พี่บอมทำยางเป็นมัด ๆ ละสิบสองเส้น

“น้อยจัง อีกโหลได้มั้ยพี่บอมมีตั้งหลายเส้น”

“ก็ได้! อ่ะให้อีกโหล”

“เย้!” และบอสก็นอนเอาขาก่ายพี่บอมดูละครหลังข่าวหลับไปตอนไหนไม่รู้ตัว หลับก่อนละครจบทุกที ไม่เคยได้ดูรู้เรื่อง

.....

ในวันที่เหนื่อยล้าทางใจ เหนื่อยกับทุกสิ่งอย่างที่กำลังเผชิญอยู่ ทุกความรู้สึก เธอนั่งคิดถึงวันวานตอนเด็กมันช่างมีความสุขเหลือเกิน ไม่ต้องมานั่งเอาใจใคร ไม่ต้องมานั่งคิดว่าวันนี้ต้องทำอะไรยังไง ไม่ต้องมานั่งกังวลถึงพรุ่งนี้ว่าจะเป็นอย่างไร ยายพาทานข้าวกับน้ำพริกตอนนั้นไม่อร่อย ไม่อยากกิน แต่ตอนนี้มันกลับเป็นอาหารที่นึกถึงอยากทานมากที่สุด และมันกลายเป็นกับข้าวที่อร่อยที่สุด

เธอมานั่งนึกย้อนวันวานและหัวเราะกับตัวเองเบา ๆ ที่ตอนนั้นโง่แสนโง่ให้พี่บอมหลอกเอายางไปจนหมดตัว เด็กกับคนที่โตกว่ามันก็ต้องเป่าแพ้คนที่โตกว่าอยู่ดี พอนึกถึงทีไรมันเป็นอะไรที่มีความสุข คิดถึง โหยหาชนิดที่เธอก็อธิบายความรู้สึกนั้นไม่ถูกเหมือนกัน

จบ...