ผมสอบถามเพื่อนๆหลายคน ยังไม่เคยมีใครเคยไปธ.สนง.ใหญ่ใดๆในชีวิต ผมเป็นคนแรกที่ชาตินี้ได้มีโอกาสใช้บริการ เลยมารีวิว. พนักงานให้บริการที่ ธอส. สำนักงานใหญ่มีบุคลิกดีเยี่ยมในการให้บริการทุกประการ แต่ปัญหาอยู่ที่การเดินทางไป ยังกะหนังขุมทรัพย์สุดขอบฟ้า อินเดียน่าโจน ทำการรีไฟแนนซ์จากธอส.ไปธ.อื่น ทำเรื่องปิดบช.ที่สาขาที่กู้เรียบร้อยแล้ว คอลเซ็นเตอร์โทรมาให้ไปเอาใบแจ้งยอดคงค้างที่สนง.ใหญ่ ทั้งๆที่ธ.อื่นโทรถามกันได้ ธ.ใหม่ก็ต้องการแค่ตัวเลขไปทำเช็ค ทำให้คนตจว.อย่างผมต้องเดินทางมาใจกลางกทม.ในช่วงเวลาที่ควันพิษสูง มีบางคนแนะให้เขียนหนังสือมอบอำนาจให้พนง.ธอส.สาขาย่อยเดินทางมาทำแทน เดี๋ยวนี้อะไรๆก็ทำแทนกันได้หมดผมเข้าใจ แต่ไม่เข้าใจเอาตรงที่ให้พนง.ธอส. เดินทางมาที่ธอส.เพื่อทำแทนนี่แหล่ะ ผมก็เลยต้องเดินทางมาเอง กะมาแวะขอเอกสารเครดิตบูโร เพราะมีแบล็คลิสค้างจ่าย900บาทอยู่หลายปีไม่รู้ที่ใด ผมขับรถจากตจว.มาจอดรถในห้าง แวะกินข้าวเกือบเที่ยง แล้วต่อรถไฟฟ้ากะไปถึงสักบ่ายโมงแบบชิวๆ ทำการบ้านดูแผนที่ก็รู้ทันทีว่ามันอยู่ระหว่างศูนย์วัฒนธรรมกับพระรามเก้า ปรากฏว่าผมเลือกลงพระรามเก้า กะค่อยเดินต่อไปข้างหน้า ถึงสถานีพระรามเก้าบ่ายโมงกว่า มองจากข้างบนสถานีมองเห็นตึกธอส.อยู่บริเวณที่ดูในแผนที่เป๊ะ ออกจากรถไฟฟ้ามีทางเดินเข้าห้างโดยไม่ต้องขึ้นมาข้างบน เดินเวียนขึ้นมาจนหาถนนใหญ่เจอ ผมเดินไปตามทางเท้าตรงไปยังสถานีศูนย์วัฒฯเดินไปอย่างไกลก็หาป้ายทางเข้าธอส.ไม่เจอ จนกระทั่งต้องถามชาวบ้านเขาบอกว่าเดินเข้าซอย4 ปรากฏที่เดินไปยาวนานต้องเดินย้อนกลับมาหมด เจอซอย4ผมตกใจเอามากว่านี่หรือทางเข้าธนาคารสำนักงานใหญ่ นี่มันตลาดนัดชัดๆ รถก็ผ่านเข้าไม่ได้ มีพนง.สารพัดบริษัทนั่งกินข้าว ร้านขายของหลากหลายมากมาย เดินฝ่าผู้คนมากมายเข้าไปจนถึงช่องทางเข้าเล็กๆที่น่าจะเรียกได้ว่าทางหมาลอด เดินเข้าออกได้แบบพอดีตัว เดินไปจนถึงป้ายอาคารปรากฏว่าไม่ใช่ ต้องเดินกลับมาที่รูเก่า กลั้นใจถามแม่ค้าแถวนั้นว่าธอส.มันอยู่ที่ไหน แม่ค้าบอกเดินตรงไปทางโน้น ปรากฏว่าไอ้ตลาดนัดมันวางสินค้าต่อกันยาวจนไม่มีรูให้เสียบเดิน ผมต้องเดินเหมือนเขาวงกลต ไปเข้าอีกประตูก็ไม่ใช่ แล้วในที่สุดผมก็เจอทางหมาลอดที่น่าจะใช่ธอส.สำนักงานใหญ่ เพราะเห็นร่มสีส้ม เดินเข้าไปจนเจออาคารที่มีป้ายธอส. ผมพอจะเข้าใจเหตุผลที่เขาไม่ทำป้ายทางเข้าที่ทางหมาลอด เพราะบริษัทอื่นที่ลอดมาตลาดเพื่อกินข้าวเขาก็ไม่ทำป้ายเหมือนกัน เป็นทางที่เขาพังกำแพงเพราะไม่อยากให้พนง.กระโดดข้ามไปกินข้าว ยังมีอีกหลายสถานที่ในกทม.มันจะสามารถเข้าใจคุ้นเคยกันเพราะคนเมืองกรุงด้วยกันเอง แล้วคนบ้านนอกก็มักจะต้องรู้สึกหวาดหวันใจเวลาจำเป็นต้องเดินทางไปกรุงเทพ ผมเองสามารถขับรถเข้าไปได้แค่ขอบๆ ยืนรถไฟฟ้านำร่างกายอันโรยราของตัวเองไปยืนอยู่ท่ามกลางหนุ่มสาวออฟฟิสผิวพรรณผ่องใส รู้สึกได้ถึงสัจธรรม ผมเคยรู้สึกดีเวลาได้มองสาวๆ แต่ได้พยายามให้หมดความรู้สึกมาระยะหนึ่งแล้ว เพราะเรียนรู้ว่ากิเลสตัณหาเราอย่าไปตามใจมัน สรุปได้ว่าผมไม่ได้มีความพอใจในการเดินทางอย่างนี้ ผมทราบมาดีว่าธุรกรรมนี้ ธนาคารอื่นเขาไม่ต้องเดินทาง แค่โทรถามกันก็ได้แล้ว ธุรกรรมการเงินเขาทำที่เดียวจบ แถมไม่ต้องเซ็นชื่อใดๆหรือใช้กระดาษ เปิดบช.ธนาคารก็ไม่ต้องได้สมุด เบิกถอนกันออนไลน์ แต่ผมเดินทางไปนึกไปตลอดเวลาว่านี่ตูมาทำไร ไปทำเรื่องที่สาขาใกล้บ้านแล้วยังต้องมาทำเรื่องเดิมๆต่อที่สนง.ใหญ่ เพื่อมาเอาใบแจ้งยอดไปบอกธ.ใหม่ ทั้งๆที่ธ.ทั่วไปเขาก็โทรถามกัน แล้วคนตจว.ห่างไกลมากๆย้ายเปลี่ยนธนาคารจะเป็นอย่างไร พอผมเข้าไปยังสนง.อย่างแรกที่งง.เพราะหาที่กดบัตรคิวไม่เจอ เดินวนอยู่นานจนเห็นยามต้องเดินไปถาม รปภ.บอกว่าต้องไปติดต่อช่องโน่น ช่องติดต่อกับช่องทั่วไปเหมือนยังกะแกะ เดินไปจนถึงถึงจะรู้ว่านี่คือช่องจัดคิว บริการหลังจากนั้นทั่วไปดีหมด มีการให้ทำเรื่องยกเลิกการหักเงินผ่านธ. บอกบช.คืนค่าประกันอัคคีภัยส่วนที่เหลือ แล้วก็บอกยอดคงค้าง นัดวันเวลาโอนที่สนง.ที่ดิน แต่โดยสรุปแล้วงานเหล่านี้ ที่สาขาย่อยควรจะทำได้หมด ธ.นี้เขาทำเหมือนในโลกนี้ยังไม่มีคอมพิวเตอร์ เขาไม่เดือดร้อนอะไรที่คนบ้านนอกต้องเดินทางไปเมืองกรุง บางคนอาจจะต้องถ่อสังขารไป คนที่ไม่ยินดีมีสุขที่จะพยายามขนาดนี้ ผมได้สอบถามพนง.เรื่องการหลง ไม่ได้หลงเธอแต่หลงทาง เธอบอกว่ามีคนมากมายหลงทาง เพราะตึกมันหลอกตา คุณต้องเดินย้อนกลับมาข้างหลัง ไม่ใช่ย้อนไปข้างหน้า คนที่ขับรถมาไม่เชื่อจีพีเอสก็หลง ผมดูในgoogle map เห็นปุ๊ปเข้าใจทันที แต่ปรากฏว่าไม่ใช่ ตอนนี้ผมคงคิดว่าจะเชื่อมันได้อีกแล้ว ตอนนี้ผมกลับมาถึงบ้านโดยที่ยังไม่รู้ว่าประตูธนาคารสำนักงานใหญ่มันหน้าตาอย่างไร เพราะออกทางหมาลอดมั่นใจกว่า เสียเวลาหลงทางไปเกือบชั่วโมง แล้วไม่อยากเสียเวลาหลงทางกลับ เรื่องราวที่เล่ารีวิวทั้งหมดมานี้ ถือเป็นประสพการณ์เลวร้ายครั้งหนึ่งในชีวิตของคนบ้านนอกที่ต้องเข้าเมืองกรุง