วาเลนไทน์แล้ว อยากจะเขียนอะไรสักอย่าง

เราเคยเลิกกับแฟนเมื่อเกือบสิบกว่าปีก่อน
เพราะเขาพูดคำบางคำ(ขอไม่บอก) ออกมา ตอนทะเลาะกัน ในฐานะแฟนถือว่าแรงมาก
ส่วนเราก็ขอโทษเขาเรื่องที่พูดจารุนแรงไป ก็กลับมาดีกันใหม่

  เราแค่อยากได้ยินคำขอโทษ จากเขาบ้าง จากคำพูดวันนั้น แต่ไม่เคยมี

   จะบอกเขาให้รู้ตัว  ก็คิดว่าถ้าเขาขอโทษเพราะเราบอก มันก็ไม่ได้มาจากใจจริง

เลยรอให้เขาคิดเองแล้วมาขอโทษเรา

  ตั้งแต่วันนั้นปมมันไม่เคยโดนปลดออกเลย เรายอมรับเริ่ม เปลี่ยนไป เราทำตัวห่างจากเขาไปเรื่อยๆ จนในที่สุด มันก็ไปกันไม่ใหวจริงๆ เพราะเขาสร้างปมในใจให้เราแล้วไม่มาคลายออก เราเลยรู้สึกกับเขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

เสียดายนะ ถ้าหลังจากตอนที่ทะเลาะกัน ต่างฝ่ายต่างคิดทบทวนคำพูดที่พูดกันออกมาว่าสิ่งใหนที่มันทำร้ายจิตใจกัน ก็ออกมาขอโทษมาคุยกัน เราคงจะเข้าใจกันมากขึ้น

แต่กลับเป็นผม ที่คิด และรู้สึกผิดและ เอ่ยคำว่าขอโทษแค่ฝ่ายเดียว

ขอให้ทุกคนมีความสุขกับชีวิตคู่ในวันวาเลนไทน์นี้นะครับ
การเปิดใจคุยกันสำคัญมากๆ เวลาทะเลาะกัน รอให้ต่างฝ่ายต่างอารมณ์เย็นลง และคิดทบทวนสิ่งที่กระทำว่าเราพูดอะไรไม่ดีไปบ้างหรือป่าว

คำว่าขอโทษ มันทำให้ทุกอย่างดีขึ้นจริงๆ
ตอนนี้มันติดเป็นนิสัยผมไปแล้ว

บางทีเราไม่รู้ว่าคำพูดบางคำอาจจะไปทำร้ายจิตใจกันหรือป่าว แต่เลือกที่จะ ขอโทษจากใจจริงไว้ก่อน

ไม่ได้มองว่าเสียศักดิ์ศรี แต่สำหรับคนที่เราแคร์ เรารักจริงๆ ไม่มีคำว่าศักดิ์ศรี ถ้าคิดถึงแต่ศักดิ์ศรี แบบนี้มันไม่ใช่ความรักหรอกคับ มันคือการจะเอาชนะกันมากกว่า