สวัสดีค่ะ
เราอายุ16 อยู่ม.5 ตอนนี้กำลังศึกษาต่อไฮสคูลอเมริกา เรามาเข้าเรียนกลางเทอม ประมาณ 2อาทิตย์ก่อนปิดเทอม1 แล้วภาษาเราค่อนข้างแย่ คือเราสามารถพูดได้ ฟังได้บ้างนะคะ แต่บางทีก็ฟังไม่รู้เรื่องเลย ก็เลยมีปัญหาตรงที่ พอฟังไม่รู้เรื่องเราก็แบบ sorry? และพอพูดใหม่เราก็ฟังไม่รู้เรื่องอยู่ดี พอนานๆเข้าเพื่อนก็เริ่มรำคาญอ่ะค่ะ[เป็นธรรมดาเวลาต้องพูดอะไรซำ้ๆอยู่แล้วหล่ะค่ะ:เราเข้าใจT-T]. ตอนมาแรกๆก็พอมีเพื่อนเข้ามาชวนคุยบ้าง ชวนไปรู้จักกลุ่มเพื่อนๆเขาบ้าง แต่พอความชอบไม่ตรงกัน ก็เริ่มห่างๆบวกกับภาษาของเราที่
บางทีก็ทำได้แค่พยักหน้า กับตอบ yes no ไป ก็เลยกลายเป็นคนน่าเบื่อ จนตอนนี้เริ่มมีความอยู่ตัว แบบว่า ทุกวันนี้กินข้าวคนเดียวทุกวัน พูดได้เต็มปากว่า
เพื่อนไม่คบ
แต่เดิมเราอยู่ไทย เราก็พูดน้อยอยู่แล้ว พอมาอยู่นี่แล้วยิ่งน้อยไปใหญ่ คิดศัพท์ไม่ออก คิดหัวข้อที่จะพูดไม่ออก เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เวลาที่เจอคนที่ไม่สนิท เช่นเพื่อนในห้องที่ไม่สนิทพอมีสถานการณ์ที่อยู่กัน2คนและแบบ อึดอัดจะชวนคุยแต่รู้สึก
ในหัวมันขาวไปหมด แบบโล่งมากๆ หรือบางทีจะพูดและก็แบบ เห้ยมันแปลกป่ะ ฟังดูแย่รึเปล่า มันไม่เห็นน่าสนใจเลย จะพูดทำไม สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป จบลงที่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์
และอีก 1 อย่างที่เรียกได้ว่าเป็นความสามารถพิเศษเฉพาะตัว คือ หนู
สามารถฆ่าบทสนทนาได้
ปรบมือ👏🏻👏🏻แปะๆ คือไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าทำไม บางทีพออีกฝ่ายชวนคุยพอเราตอบ มันก็จบเลย ความอึดอัดก็กลับมาเหมือนเดิม
ด้วยความที่ลาออกมาจาก ม.ต้น ที่ไทย ซึ่งเป็นรอยต่อ เลือกแผน - ย้ายรร.ต่างๆนาๆ เพื่อนแยกย้ายไปคนละทิศคนละทาง เจอสังคมใหม่ ทำให้เรากับเพื่อนไม่ค่อยได้ติดต่อกัน ความสนิทก็เริ่มลดลง จนตอนนี้เราสามารถพูดได้เต็มปากว่า
ไม่มีเพื่อน / เพื่อนไม่คบ
เขียนกระทู้ไปรู้สึกหดหู่กับชีวิตตัวเอง .-.
แต่เราก็คิดนะ ว่าทั้งหมดมันเกิดจากความไม่กล้าแสดงออกของเราเอง คิดเยอะไปรึเปล่า
หรือปัญหาเหล่านี้เกิดจากความกลัวของเรา บางทีเวลาเราอยากเล่าอะไร ขำๆ เกี่ยวกับเรา กับเพื่อน เราจะเจอประสบการณ์เล่าต่อ
คือบางทีมันก็ไม่ใช่ความลับอะไรมากมาย หรือห้ามพูดต่ออะไรยังงี้หรอก แต่บางที เพื่อนที่เราคุยด้วยจะเอาไปเล่า ซึ่งแบบ มันอาจไม่ควรนะบางที แต่ก็ไม่ได้ผิดขนาดนั้น เช่น (เกิดขึ้นที่usa) เราเคยเล่าให้เพื่อนฟังว่า “รุ่นพี่ที่เธอสนิทอ่ะ ฮอทเหมือนกันนะ เราได้ยินเพื่อนในห้องเรา จิ้นเขากับรุ่นพี่อีกคน “
และคือแบบ ต่อมาอยู่รุ่นพี่คนนั้นก็มาถามเราว่าแบบ “ใครบอกเธอเรื่องนี้ ได้ยินมาจากไหน” และคือ มันตะเป็นฟิวที่แบบว่า ถ้าบอกไปว่าใครพูด แล้วยังไงต่อ คือ รุ่นพี่นะไปคุยกับคนที่พูดหรอ? และคนที่พูด จะคิดยังไง ถ้ารู้ว่าเจ้าตัวรู้ เพราะเราไปพูด ถึงมันจะเป็นคำพูดขำๆ ไม่ใช่คำนินทาเป็นแค่แบบ เห้ย 2 คนนั่นอยู่ด้วยกันแล้วน่ารัก แค่นี้แหละทีาคนในห้องเราพูด แต่พอเจ้าตัวรู้แล้ว มันจะแบบ.-. เอิ่มม ตอนนั้นเราก็เลยต้องโกหกไปว่า ไม่รู้อ่ะ แค่ได้ยินเฉยๆ และเรื่องก็จบ.-. มันทำให้เรากลัวการเล่าเรื่องไปเลย ระแวงว่าถ้าเล่าเค้าจะไปเล่าให้ใครฟังต่อ ทุกคนอาจจะคิดว่า เอ้าาา ก็ไม่ต้องเราเรื่องคนอื่นสิ เราก็คิดงั้นเหมือนกันค่ะ555 คงต้องค่อยๆลด
ล่ะก็ถ้าถามว่าเพราะเราทำไรผิดรึเปล่า หรือว่านิสัยไม่ดี เพื่อนเลยไม่คบ บอกเลยว่า ไม่รู้เหมือนกัน แหะๆ แต่เวลาเราเจอข้อเสียตัวเองเราจะพยายามแก้ตลอดนะ ถ้าเด็ดขาดไม่ได้ก็จะพยายามลด จนหมด แบบว่าเราคิดมากนิดหน่อย เวลามีคนพูดว่าเรางั้นงี้เราก็จะกลับมาคิด และก็ถ้าจริงก็จะแก้
อ๋อ เรามีอีก1 ปัญหา คือตอนอยู่ไทยทำงานกลุ่ม เราช่วยตลอดนะคะ พอมาอยู่นี้ก็จะช่วยนะ แต่เพราะภาษาไม่ดี เราเลยช่วยได้ไม่มาก บอกกับฟังครูไม่รู้เรื่อง พอให้ทำงานกลุ่มในคาบ ในเวลาที่จำกัด เพื่อนเขาก็ช่วยๆกันทำ ในขณะที่เรา ยังงงว่าครูให้ทำอะไร คือ เพื่อนในกลุ่มเขาก็ไม่มีเวลามาอธิบายให้เราฟังหรอก เรารู้สึกแย่มากๆเลย รู้สึกเหมือนเป็นมนุษย์ต่างดาว ที่พูดภาษามนุษย์ไม่ได้ และก็รู้สึกเหมือนเป็นตัวถ่วงช่วยไรก็ไม่ได้ บางทีมีงานกลุ่มเราก็ไม่มีกลุ่ม ครูเลยช่วยจัดยัดเข้ากลุ่มให้ ซึ่งไม่รู้คิดไปเองรึเปล่าว่า เพื่อนบางคนเขาก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่.-.
สรุปปัญหา
- ไม่กล้าพูด
- คิดหัวข้อคุยไม่ออก
-เป็นนักฆ่าบทสนทนา
-เป็นคนน่าเบื่อ
-เป็นตัวถ่วง
-เพื่อนไม่คบ
-รู้สึกโดดเดี่ยว (มั้ง)
คำถาม
-เราเป็นคนกลัวการเข้าสังคมรึเปล่า
-แก้ปัญหายังไงดี
- วิธีจัดการให้เราเป็นคนไม่น่าเบื่อ
- ท้อกับภาษาตัวเองมาก อยากได้ภาษาเร็วๆ
คำถาม extra
- วัยรุ่นอเมริกาเขาชอบคุยเรื่องอะไรกันหรอคะ?
(เผื่อจะได้ศึกษาแล้วไว้คุยด้วย.-.)
ที่จริงรร.ที่หนูอยู่แทบไม่มีคนอเมกาเลย มีแต่คนแม็กซิกัน กับคนเอเชีย อีก1 ปัญหาอาจมาจาก หนูพูดสเปนไม่ได้ เพื่อนเลยไม่คุยด้วย
โชคดีที่รร.หนูไม่มีเหยียดชาติ หรืออาจจะมีแต่ยังไม่เจอ.-.
แล้วก็ไม่รู้จะปรึกษาใครดี เพื่อนที่ไทยก็เริ่มห่างแล้ว เวลาก็ไม่ตรง ไม่อยากให้คนในครอบครัวคืดมากด้วย
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน และตอบนะคะ🙏🏻🙏🏻
ผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ค่ะ !
ไม่รู้ว่าควรแท็กห้องไหนบ้าง555
ติ แนะ ว่า ได้หมดค่ะ พร้อมรับฟัง และแก้ไข555🤗
เราเป็นโรคกลัวการเข้าสังคมรึเปล่า??
เราอายุ16 อยู่ม.5 ตอนนี้กำลังศึกษาต่อไฮสคูลอเมริกา เรามาเข้าเรียนกลางเทอม ประมาณ 2อาทิตย์ก่อนปิดเทอม1 แล้วภาษาเราค่อนข้างแย่ คือเราสามารถพูดได้ ฟังได้บ้างนะคะ แต่บางทีก็ฟังไม่รู้เรื่องเลย ก็เลยมีปัญหาตรงที่ พอฟังไม่รู้เรื่องเราก็แบบ sorry? และพอพูดใหม่เราก็ฟังไม่รู้เรื่องอยู่ดี พอนานๆเข้าเพื่อนก็เริ่มรำคาญอ่ะค่ะ[เป็นธรรมดาเวลาต้องพูดอะไรซำ้ๆอยู่แล้วหล่ะค่ะ:เราเข้าใจT-T]. ตอนมาแรกๆก็พอมีเพื่อนเข้ามาชวนคุยบ้าง ชวนไปรู้จักกลุ่มเพื่อนๆเขาบ้าง แต่พอความชอบไม่ตรงกัน ก็เริ่มห่างๆบวกกับภาษาของเราที่บางทีก็ทำได้แค่พยักหน้า กับตอบ yes no ไป ก็เลยกลายเป็นคนน่าเบื่อ จนตอนนี้เริ่มมีความอยู่ตัว แบบว่า ทุกวันนี้กินข้าวคนเดียวทุกวัน พูดได้เต็มปากว่าเพื่อนไม่คบ
แต่เดิมเราอยู่ไทย เราก็พูดน้อยอยู่แล้ว พอมาอยู่นี่แล้วยิ่งน้อยไปใหญ่ คิดศัพท์ไม่ออก คิดหัวข้อที่จะพูดไม่ออก เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เวลาที่เจอคนที่ไม่สนิท เช่นเพื่อนในห้องที่ไม่สนิทพอมีสถานการณ์ที่อยู่กัน2คนและแบบ อึดอัดจะชวนคุยแต่รู้สึกในหัวมันขาวไปหมด แบบโล่งมากๆ หรือบางทีจะพูดและก็แบบ เห้ยมันแปลกป่ะ ฟังดูแย่รึเปล่า มันไม่เห็นน่าสนใจเลย จะพูดทำไม สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป จบลงที่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์
และอีก 1 อย่างที่เรียกได้ว่าเป็นความสามารถพิเศษเฉพาะตัว คือ หนูสามารถฆ่าบทสนทนาได้
ปรบมือ👏🏻👏🏻แปะๆ คือไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าทำไม บางทีพออีกฝ่ายชวนคุยพอเราตอบ มันก็จบเลย ความอึดอัดก็กลับมาเหมือนเดิม
ด้วยความที่ลาออกมาจาก ม.ต้น ที่ไทย ซึ่งเป็นรอยต่อ เลือกแผน - ย้ายรร.ต่างๆนาๆ เพื่อนแยกย้ายไปคนละทิศคนละทาง เจอสังคมใหม่ ทำให้เรากับเพื่อนไม่ค่อยได้ติดต่อกัน ความสนิทก็เริ่มลดลง จนตอนนี้เราสามารถพูดได้เต็มปากว่า ไม่มีเพื่อน / เพื่อนไม่คบ
เขียนกระทู้ไปรู้สึกหดหู่กับชีวิตตัวเอง .-.
แต่เราก็คิดนะ ว่าทั้งหมดมันเกิดจากความไม่กล้าแสดงออกของเราเอง คิดเยอะไปรึเปล่า
หรือปัญหาเหล่านี้เกิดจากความกลัวของเรา บางทีเวลาเราอยากเล่าอะไร ขำๆ เกี่ยวกับเรา กับเพื่อน เราจะเจอประสบการณ์เล่าต่อ
คือบางทีมันก็ไม่ใช่ความลับอะไรมากมาย หรือห้ามพูดต่ออะไรยังงี้หรอก แต่บางที เพื่อนที่เราคุยด้วยจะเอาไปเล่า ซึ่งแบบ มันอาจไม่ควรนะบางที แต่ก็ไม่ได้ผิดขนาดนั้น เช่น (เกิดขึ้นที่usa) เราเคยเล่าให้เพื่อนฟังว่า “รุ่นพี่ที่เธอสนิทอ่ะ ฮอทเหมือนกันนะ เราได้ยินเพื่อนในห้องเรา จิ้นเขากับรุ่นพี่อีกคน “
และคือแบบ ต่อมาอยู่รุ่นพี่คนนั้นก็มาถามเราว่าแบบ “ใครบอกเธอเรื่องนี้ ได้ยินมาจากไหน” และคือ มันตะเป็นฟิวที่แบบว่า ถ้าบอกไปว่าใครพูด แล้วยังไงต่อ คือ รุ่นพี่นะไปคุยกับคนที่พูดหรอ? และคนที่พูด จะคิดยังไง ถ้ารู้ว่าเจ้าตัวรู้ เพราะเราไปพูด ถึงมันจะเป็นคำพูดขำๆ ไม่ใช่คำนินทาเป็นแค่แบบ เห้ย 2 คนนั่นอยู่ด้วยกันแล้วน่ารัก แค่นี้แหละทีาคนในห้องเราพูด แต่พอเจ้าตัวรู้แล้ว มันจะแบบ.-. เอิ่มม ตอนนั้นเราก็เลยต้องโกหกไปว่า ไม่รู้อ่ะ แค่ได้ยินเฉยๆ และเรื่องก็จบ.-. มันทำให้เรากลัวการเล่าเรื่องไปเลย ระแวงว่าถ้าเล่าเค้าจะไปเล่าให้ใครฟังต่อ ทุกคนอาจจะคิดว่า เอ้าาา ก็ไม่ต้องเราเรื่องคนอื่นสิ เราก็คิดงั้นเหมือนกันค่ะ555 คงต้องค่อยๆลด
ล่ะก็ถ้าถามว่าเพราะเราทำไรผิดรึเปล่า หรือว่านิสัยไม่ดี เพื่อนเลยไม่คบ บอกเลยว่า ไม่รู้เหมือนกัน แหะๆ แต่เวลาเราเจอข้อเสียตัวเองเราจะพยายามแก้ตลอดนะ ถ้าเด็ดขาดไม่ได้ก็จะพยายามลด จนหมด แบบว่าเราคิดมากนิดหน่อย เวลามีคนพูดว่าเรางั้นงี้เราก็จะกลับมาคิด และก็ถ้าจริงก็จะแก้
อ๋อ เรามีอีก1 ปัญหา คือตอนอยู่ไทยทำงานกลุ่ม เราช่วยตลอดนะคะ พอมาอยู่นี้ก็จะช่วยนะ แต่เพราะภาษาไม่ดี เราเลยช่วยได้ไม่มาก บอกกับฟังครูไม่รู้เรื่อง พอให้ทำงานกลุ่มในคาบ ในเวลาที่จำกัด เพื่อนเขาก็ช่วยๆกันทำ ในขณะที่เรา ยังงงว่าครูให้ทำอะไร คือ เพื่อนในกลุ่มเขาก็ไม่มีเวลามาอธิบายให้เราฟังหรอก เรารู้สึกแย่มากๆเลย รู้สึกเหมือนเป็นมนุษย์ต่างดาว ที่พูดภาษามนุษย์ไม่ได้ และก็รู้สึกเหมือนเป็นตัวถ่วงช่วยไรก็ไม่ได้ บางทีมีงานกลุ่มเราก็ไม่มีกลุ่ม ครูเลยช่วยจัดยัดเข้ากลุ่มให้ ซึ่งไม่รู้คิดไปเองรึเปล่าว่า เพื่อนบางคนเขาก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่.-.
สรุปปัญหา
- ไม่กล้าพูด
- คิดหัวข้อคุยไม่ออก
-เป็นนักฆ่าบทสนทนา
-เป็นคนน่าเบื่อ
-เป็นตัวถ่วง
-เพื่อนไม่คบ
-รู้สึกโดดเดี่ยว (มั้ง)
คำถาม
-เราเป็นคนกลัวการเข้าสังคมรึเปล่า
-แก้ปัญหายังไงดี
- วิธีจัดการให้เราเป็นคนไม่น่าเบื่อ
- ท้อกับภาษาตัวเองมาก อยากได้ภาษาเร็วๆ
คำถาม extra
- วัยรุ่นอเมริกาเขาชอบคุยเรื่องอะไรกันหรอคะ?
(เผื่อจะได้ศึกษาแล้วไว้คุยด้วย.-.)
ที่จริงรร.ที่หนูอยู่แทบไม่มีคนอเมกาเลย มีแต่คนแม็กซิกัน กับคนเอเชีย อีก1 ปัญหาอาจมาจาก หนูพูดสเปนไม่ได้ เพื่อนเลยไม่คุยด้วย
โชคดีที่รร.หนูไม่มีเหยียดชาติ หรืออาจจะมีแต่ยังไม่เจอ.-.
แล้วก็ไม่รู้จะปรึกษาใครดี เพื่อนที่ไทยก็เริ่มห่างแล้ว เวลาก็ไม่ตรง ไม่อยากให้คนในครอบครัวคืดมากด้วย
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน และตอบนะคะ🙏🏻🙏🏻
ผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ค่ะ !
ไม่รู้ว่าควรแท็กห้องไหนบ้าง555
ติ แนะ ว่า ได้หมดค่ะ พร้อมรับฟัง และแก้ไข555🤗