สวัสดีค่ะ พลพรรคนักอ่านทุกท่าน วันนี้จะขอมาบอกกล่าวเล่าขานเรื่องราวความรักของตัวเองให้ได้อ่านกัน อย่าเรียกว่าเล่าเลยดีกว่าค่ะ เรียกว่ามาระบายน่าจะเหมาะ
ก่อนอื่นต้องขอบอกไว้ก่อนเลยว่า เราเป็นคนรักคนยาก จะรักใครซักคนก็คิดแล้วคิดอีก คิดหน้าคิดหลัง คิดให้ถี่ถ้วน เมื่อรักและ เชื่อใจไปแล้ว ก็จะเต็มเหนี่ยวไปเลย บางทีก็ไม่เคยเผื่อใจให้ความผิดหวังใดๆ และเมื่อคิดจะรักแล้ว ก็จะซื่อสัตย์ จะอยู่เคียงข้างไม่ว่าจะทุกข์หรือจะสุข ไม่ว่าจะเจออะไรเธอนี้แหละจะมีฉันอยู่เคียงข้างกันไปจนลมหายใจสุดท้ายย คนที่เราเลือกคือคนที่ดีที่สุด พอใจที่สุดสำหรับเรา เลือกแล้วเลือกเลย (เหมือนจะนิยาย แต่ เรามีแนวคิดประมาณนี้)
ขอระบายเลยแล้วกัน จขกท.กับแฟน คบกันมาประมาณ 5 ปีแล้วค่ะ เราเป็นเพื่อนกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย จับพลัดจับพลู ก็เริ่มมีความรู้สึกดีๆ ให้กัน แล้วก็เป็นแฟนกันแบบไม่รู้ตัวค่ะ รู้ไม่รู้ตัวจริงๆ เพราะคุยกันไปเรื่อยๆ ซึมซับกันไปเรื่อยๆ แทรกกันไปแทรกกันมาจนกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของกันและกันแบบไม่รู้ตัว จนวันนึงมันมีคำถามเกิดขึ้นมาว่า เอ๊ะ! เราสองคนเป็นอะไรกัน มองหน้ากันแล้วได้คำตอบว่าก็เป็นแฟนนั่นแหละ เป็นแฟนแบบที่ไม่มีใครขอใครเป็นแฟน งงๆ เนอะ (เพิ่งมารู้ทีหลังว่า ผช. ไม่อยากขอเราเป็นแฟน เพราะเค้ากลัวจะทำให้เราเสียใจ)
แรกๆ อะไรก็ดี ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ ได้เรียนรู้อะไรกันและกันเยอะขึ้น ได้รู้จักนิสัยกันเยอะขึ้น จากความเป็นเพื่อนที่รู้จักกันอยู่แล้ว ก็เริ่มสนิทมากขึ้น เป็นคู่หูปาท๋องโก๋ ที่มหาลัยเลยก็ว่าได้ เรียนก็ช่วยกันเรียน เล่นก็ช่วยกันเล่น ทุกอย่างในความคิดของ จขกท. มันดีไปหมด เข้ากันได้แบบสุดๆ
สิ่งที่ จขกท.พยายามบอกแฟนมาตลอดว่า เรื่องของเราเริ่มที่คนสองคน ถ้ามันจะจบก็ขอให้จบด้วยคนสองคน อย่าเอาใครเข้ามาเกี่ยว ก็ด้วยความที่ จขกท. เชื่อใจแฟน ไว้ใจแฟนคิดว่าคงไม่มีเรื่องอะไรแบบนี้หรอก ก็ไม่เคยเช็คมือถือเลย
พอปีกว่าๆที่คบกันมา ด้วยความที่ไปเล่นมือถือผช. แล้วบังเอิญเห็นว่า ผช. มีแชททำความรู้จักผู้หญิงใหม่ๆ หลายหน้าหลายตา พอถามก็บอกว่าไม่มีอะไร แค่เพื่อน แค่พี่ แค่น้อง (จนมารู้เหตุผลในคราวหลังว่า ผช.แค่อยากเรียนรู้อะไรใหม่ๆ อยากทำความรู้จักคนใหม่ๆ ใจจริงก็ไม่ได้อยากทำ ผช.แค่รู้สึกว่าตัวเค้าเติมไม่เต็ม ยังไม่รู้สึกพอ ก็เลยต้องหาอะไรมาเติมให้เต็ม) เราก็ทะเลาะกันด้วยเรื่องนี้บ่อยครั้ง ผช. ก็ตัดปัญหาด้วยการลบแชท สมัครเฟสอีกเฟส หาคนคุยใน App อื่นที่เราไม่รู้ พอมาหา จขกท. ก็ทำตัวปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และด้วยความที่เค้าทำให้เราเห็นว่ามันไม่มีอะไรจริงๆ เราก็ไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืดอะไร
ถูๆ ไถๆ ประคับประคองกันไปจนเรียนจบ ต่างแยกย้ายไปทำงาน ช่วงทำงานแรกก็เป็นช่วงของการปรับตัวจากนักศึกษาเข้าสู่วัยทำงาน ก็มีทะเลาะกันปานกลางถึงหนัก ไหนจะเรื่องเวลา ไหนจะเรื่องงาน อิรุงตุงนังไปหมด พอเริ่มปรับตัวดีก็ทะเลาะน้อยลงเข้าใจมากขึ้น
จนพอเป็นหนุ่มสาวชาวออฟฟิตได้ซักพัก ผช.ก็เริ่มเปลี่ยนไป เริ่มติดเพื่อน เริ่มติดเหล้ายาปลาปิ้ง เริ่มเข้าสังคม ก็เริ่มเปลี่ยนไป จากคนที่ไม่นานๆครั้งจะดื่มเหล้า ก็ดื่มเยอะขึ้น โมโหเยอะขึ้น เริ่มมีความลับ เริ่มบอกว่าทำงานเหนื่อยไม่อยากคุย อยากรีบนอน เริ่มโกหก จากเมื่อก่อนไม่ค่อยโกหกเพราะโกหกไม่เก่ง โดนจับได้ทุกที จนมาชอบหาเรื่องทะเลากับเรา บอกว่าเราไปจุ้นจ้านวุ่นวายในชีวิตเค้า เริ่มเห็นเราเป็นคนนอก เห็นเพื่อนดีกว่าเรา และในที่สุดก็บอกเลิกเรา โดยที่เราก็ไม่ทันตั้งตัว ภายในระยะเวลาไม่ถึงเดือน จนในที่สุดเราก็มารู้ความจริงว่า เค้าแอบไปคุยกับเค้าอื่น แอบไปนอนกับคนอื่น แล้วเค้ารู้สึกว่าคนใหม่สามารถเป็นผู้นำจิตวิญญาณให้เค้าได้ เค้าเลยเลือกที่จะไป ก่อนที่เค้าจะไปเราก็อ้อนวอน ขอร้องเค้าทุกอย่าง ยื้อเค้าทุกทาง แต่ไม่เป็นผล ผช. ตัดขาดการติดต่อจากเราทุกทาง บล็อคเราทุกอย่าง
จนผ่านไปช่วงนึงเราเริ่มทำใจได้ เริ่มคิดได้ว่าเราไม่ได้เสียอะไรไป ไม่ได้เสียคนที่รักเราไป กำลังจะกลับมายิ้มได้อีกครั้ง ก็มีแชทเด้งมาว่า 'เป็นไงบ้าง' เราเองที่คิดว่าพอจะเข้มแข็งขึ้นบ้างแล้ว พอได้เห็นแชทนั้นเด้งมาความเข้มแข็งที่คิดว่ามีมันกลับไหลออกมาเป็นน้ำตา น้ำตาที่ประกอบไปด้วยความคิดถึง ด้วยความหวัง ด้วยการเฝ้ารอว่าเดียวเค้าคงกลับมา ด้วยความเป็นห่วง ว่าเราจะอยู่ตรงนี้แหละ เผื่อเค้ากลับมาแล้วเค้าไม่เจอใคร แต่ถ้าเค้าไม่กลับมาก็ขอให้เรามั่นใจอีกนิดว่าเค้าจะไม่กลับมาจริงๆ
หลังจากวันนั้นเราก็เริ่มคุยกันจากวันละไม่ถึง 5 ประโยคก็เริ่มคุยกันมากขึ้นๆ จนเจอกันบ่อยขึ้นๆ จนตัวเราอ่อนแออีกครั้ง อ้อนวอนให้เค้ากลับมาหาเราอีกครั้ง และแล้วมันก็สำเร็จ เราสองคนกลับมาเริ่มใหม่อีกครั้ง แบบที่ไม่เหมือนเดิม ความรู้สึกเราระแวงไปหมด กลัวว่าจะเสียเค้าไปอีก ก็เริ่มต้นใหม่ด้วยความรู้สึกที่ไม่เต็มร้อย คบกันไปคบกันมา คุยกันเยอะขึ้นถึงแนวคิดต่างๆ ทำให้เราได้รู้ว่า ต่อให้คบกันมาถึง 5 ปีแล้ว
- เราไม่เคยคิดถึงเรื่องอนาคตกันเลย เพราะผู้ชายบอกว่าไม่พร้อม และรู้สึกว่าเรายังไม่ใช่
- ผู้ชายบอกว่า เค้ายังมีความรู้สึกที่จะยังอยากคุยกับคนโน้นคนนี้อยู่ ยังหยุดที่ใครไม่ได้
- เราเคยถามว่าในแผนชีวิตเค้าเคยมีเราบ้างมั้ย เค้าลอกเราว่า เค้ายังไม่รู้เลยจะชีวิตเค้าจะเป็นยังไง แล้วจะมีเราอยู่ในนั่นได้ยังไงละ
- ผช. บอกว่าถ้าเค้าเจอคนที่ใช่กว่าเรา เค้าก็จะไป และเราควรจะให้เค้าไป และควรยินดีที่เค้าไปเจอสิ่งที่ดีกว่า
- ผช. บอกว่าถ้าเราเจอคนที่ดีกว่าก็ไปเถอะ เพราะเค้าเป็นคนดีให้ได้เท่านี้ ยังไม่พร้อมที่จะดีไปกว่านี้
- ผช. ถามเราอยู่หลายครั้งว่าเมื่อไหร่ที่เราจะออกไปจากชีวิตเค้าซักที ให้เราออกไปจากชีวิตเค้าซักทีเถอะ อย่ายื้อเค้าไว้อีกเลยทุกๆครั้งที่ทะเลาะกับเรา
จนปัจจุบันเราก็ยังอดทนอยู่ ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่ามันเป็นไปไม่ได้ เรายังหลอกตัวเอง ว่ามันยังไปต่อได้ ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีปลายทาง
ทุกวันนี้เค้าไล่เราออกไปจากชีวิตเราเหมือนหมูเหมือนหมา บอกว่าเราเป็นความทุกข์ในชีวิตเค้า บอกว่าเราและครอบครัวเราเป็นภาระให้ชีวิตเค้า
เรารู้ว่าเราก็เหมือนของตายของเค้า รู้ว่าสุดท้ายก็ต้องจบลง แต่เรายังทำใจไม่ได้ซักที เรายังรักตัวเองไม่มากพอที่จะตัดใจจากเค้า
เรายังเข้มแข็งไม่พอจริงๆ เราอ่อนแอเกินไป
ระบาย : รักที่เป็นของตาย
ก่อนอื่นต้องขอบอกไว้ก่อนเลยว่า เราเป็นคนรักคนยาก จะรักใครซักคนก็คิดแล้วคิดอีก คิดหน้าคิดหลัง คิดให้ถี่ถ้วน เมื่อรักและ เชื่อใจไปแล้ว ก็จะเต็มเหนี่ยวไปเลย บางทีก็ไม่เคยเผื่อใจให้ความผิดหวังใดๆ และเมื่อคิดจะรักแล้ว ก็จะซื่อสัตย์ จะอยู่เคียงข้างไม่ว่าจะทุกข์หรือจะสุข ไม่ว่าจะเจออะไรเธอนี้แหละจะมีฉันอยู่เคียงข้างกันไปจนลมหายใจสุดท้ายย คนที่เราเลือกคือคนที่ดีที่สุด พอใจที่สุดสำหรับเรา เลือกแล้วเลือกเลย (เหมือนจะนิยาย แต่ เรามีแนวคิดประมาณนี้)
ขอระบายเลยแล้วกัน จขกท.กับแฟน คบกันมาประมาณ 5 ปีแล้วค่ะ เราเป็นเพื่อนกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย จับพลัดจับพลู ก็เริ่มมีความรู้สึกดีๆ ให้กัน แล้วก็เป็นแฟนกันแบบไม่รู้ตัวค่ะ รู้ไม่รู้ตัวจริงๆ เพราะคุยกันไปเรื่อยๆ ซึมซับกันไปเรื่อยๆ แทรกกันไปแทรกกันมาจนกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของกันและกันแบบไม่รู้ตัว จนวันนึงมันมีคำถามเกิดขึ้นมาว่า เอ๊ะ! เราสองคนเป็นอะไรกัน มองหน้ากันแล้วได้คำตอบว่าก็เป็นแฟนนั่นแหละ เป็นแฟนแบบที่ไม่มีใครขอใครเป็นแฟน งงๆ เนอะ (เพิ่งมารู้ทีหลังว่า ผช. ไม่อยากขอเราเป็นแฟน เพราะเค้ากลัวจะทำให้เราเสียใจ)
แรกๆ อะไรก็ดี ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ ได้เรียนรู้อะไรกันและกันเยอะขึ้น ได้รู้จักนิสัยกันเยอะขึ้น จากความเป็นเพื่อนที่รู้จักกันอยู่แล้ว ก็เริ่มสนิทมากขึ้น เป็นคู่หูปาท๋องโก๋ ที่มหาลัยเลยก็ว่าได้ เรียนก็ช่วยกันเรียน เล่นก็ช่วยกันเล่น ทุกอย่างในความคิดของ จขกท. มันดีไปหมด เข้ากันได้แบบสุดๆ
สิ่งที่ จขกท.พยายามบอกแฟนมาตลอดว่า เรื่องของเราเริ่มที่คนสองคน ถ้ามันจะจบก็ขอให้จบด้วยคนสองคน อย่าเอาใครเข้ามาเกี่ยว ก็ด้วยความที่ จขกท. เชื่อใจแฟน ไว้ใจแฟนคิดว่าคงไม่มีเรื่องอะไรแบบนี้หรอก ก็ไม่เคยเช็คมือถือเลย
พอปีกว่าๆที่คบกันมา ด้วยความที่ไปเล่นมือถือผช. แล้วบังเอิญเห็นว่า ผช. มีแชททำความรู้จักผู้หญิงใหม่ๆ หลายหน้าหลายตา พอถามก็บอกว่าไม่มีอะไร แค่เพื่อน แค่พี่ แค่น้อง (จนมารู้เหตุผลในคราวหลังว่า ผช.แค่อยากเรียนรู้อะไรใหม่ๆ อยากทำความรู้จักคนใหม่ๆ ใจจริงก็ไม่ได้อยากทำ ผช.แค่รู้สึกว่าตัวเค้าเติมไม่เต็ม ยังไม่รู้สึกพอ ก็เลยต้องหาอะไรมาเติมให้เต็ม) เราก็ทะเลาะกันด้วยเรื่องนี้บ่อยครั้ง ผช. ก็ตัดปัญหาด้วยการลบแชท สมัครเฟสอีกเฟส หาคนคุยใน App อื่นที่เราไม่รู้ พอมาหา จขกท. ก็ทำตัวปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และด้วยความที่เค้าทำให้เราเห็นว่ามันไม่มีอะไรจริงๆ เราก็ไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืดอะไร
ถูๆ ไถๆ ประคับประคองกันไปจนเรียนจบ ต่างแยกย้ายไปทำงาน ช่วงทำงานแรกก็เป็นช่วงของการปรับตัวจากนักศึกษาเข้าสู่วัยทำงาน ก็มีทะเลาะกันปานกลางถึงหนัก ไหนจะเรื่องเวลา ไหนจะเรื่องงาน อิรุงตุงนังไปหมด พอเริ่มปรับตัวดีก็ทะเลาะน้อยลงเข้าใจมากขึ้น
จนพอเป็นหนุ่มสาวชาวออฟฟิตได้ซักพัก ผช.ก็เริ่มเปลี่ยนไป เริ่มติดเพื่อน เริ่มติดเหล้ายาปลาปิ้ง เริ่มเข้าสังคม ก็เริ่มเปลี่ยนไป จากคนที่ไม่นานๆครั้งจะดื่มเหล้า ก็ดื่มเยอะขึ้น โมโหเยอะขึ้น เริ่มมีความลับ เริ่มบอกว่าทำงานเหนื่อยไม่อยากคุย อยากรีบนอน เริ่มโกหก จากเมื่อก่อนไม่ค่อยโกหกเพราะโกหกไม่เก่ง โดนจับได้ทุกที จนมาชอบหาเรื่องทะเลากับเรา บอกว่าเราไปจุ้นจ้านวุ่นวายในชีวิตเค้า เริ่มเห็นเราเป็นคนนอก เห็นเพื่อนดีกว่าเรา และในที่สุดก็บอกเลิกเรา โดยที่เราก็ไม่ทันตั้งตัว ภายในระยะเวลาไม่ถึงเดือน จนในที่สุดเราก็มารู้ความจริงว่า เค้าแอบไปคุยกับเค้าอื่น แอบไปนอนกับคนอื่น แล้วเค้ารู้สึกว่าคนใหม่สามารถเป็นผู้นำจิตวิญญาณให้เค้าได้ เค้าเลยเลือกที่จะไป ก่อนที่เค้าจะไปเราก็อ้อนวอน ขอร้องเค้าทุกอย่าง ยื้อเค้าทุกทาง แต่ไม่เป็นผล ผช. ตัดขาดการติดต่อจากเราทุกทาง บล็อคเราทุกอย่าง
จนผ่านไปช่วงนึงเราเริ่มทำใจได้ เริ่มคิดได้ว่าเราไม่ได้เสียอะไรไป ไม่ได้เสียคนที่รักเราไป กำลังจะกลับมายิ้มได้อีกครั้ง ก็มีแชทเด้งมาว่า 'เป็นไงบ้าง' เราเองที่คิดว่าพอจะเข้มแข็งขึ้นบ้างแล้ว พอได้เห็นแชทนั้นเด้งมาความเข้มแข็งที่คิดว่ามีมันกลับไหลออกมาเป็นน้ำตา น้ำตาที่ประกอบไปด้วยความคิดถึง ด้วยความหวัง ด้วยการเฝ้ารอว่าเดียวเค้าคงกลับมา ด้วยความเป็นห่วง ว่าเราจะอยู่ตรงนี้แหละ เผื่อเค้ากลับมาแล้วเค้าไม่เจอใคร แต่ถ้าเค้าไม่กลับมาก็ขอให้เรามั่นใจอีกนิดว่าเค้าจะไม่กลับมาจริงๆ
หลังจากวันนั้นเราก็เริ่มคุยกันจากวันละไม่ถึง 5 ประโยคก็เริ่มคุยกันมากขึ้นๆ จนเจอกันบ่อยขึ้นๆ จนตัวเราอ่อนแออีกครั้ง อ้อนวอนให้เค้ากลับมาหาเราอีกครั้ง และแล้วมันก็สำเร็จ เราสองคนกลับมาเริ่มใหม่อีกครั้ง แบบที่ไม่เหมือนเดิม ความรู้สึกเราระแวงไปหมด กลัวว่าจะเสียเค้าไปอีก ก็เริ่มต้นใหม่ด้วยความรู้สึกที่ไม่เต็มร้อย คบกันไปคบกันมา คุยกันเยอะขึ้นถึงแนวคิดต่างๆ ทำให้เราได้รู้ว่า ต่อให้คบกันมาถึง 5 ปีแล้ว
- เราไม่เคยคิดถึงเรื่องอนาคตกันเลย เพราะผู้ชายบอกว่าไม่พร้อม และรู้สึกว่าเรายังไม่ใช่
- ผู้ชายบอกว่า เค้ายังมีความรู้สึกที่จะยังอยากคุยกับคนโน้นคนนี้อยู่ ยังหยุดที่ใครไม่ได้
- เราเคยถามว่าในแผนชีวิตเค้าเคยมีเราบ้างมั้ย เค้าลอกเราว่า เค้ายังไม่รู้เลยจะชีวิตเค้าจะเป็นยังไง แล้วจะมีเราอยู่ในนั่นได้ยังไงละ
- ผช. บอกว่าถ้าเค้าเจอคนที่ใช่กว่าเรา เค้าก็จะไป และเราควรจะให้เค้าไป และควรยินดีที่เค้าไปเจอสิ่งที่ดีกว่า
- ผช. บอกว่าถ้าเราเจอคนที่ดีกว่าก็ไปเถอะ เพราะเค้าเป็นคนดีให้ได้เท่านี้ ยังไม่พร้อมที่จะดีไปกว่านี้
- ผช. ถามเราอยู่หลายครั้งว่าเมื่อไหร่ที่เราจะออกไปจากชีวิตเค้าซักที ให้เราออกไปจากชีวิตเค้าซักทีเถอะ อย่ายื้อเค้าไว้อีกเลยทุกๆครั้งที่ทะเลาะกับเรา
จนปัจจุบันเราก็ยังอดทนอยู่ ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่ามันเป็นไปไม่ได้ เรายังหลอกตัวเอง ว่ามันยังไปต่อได้ ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีปลายทาง
ทุกวันนี้เค้าไล่เราออกไปจากชีวิตเราเหมือนหมูเหมือนหมา บอกว่าเราเป็นความทุกข์ในชีวิตเค้า บอกว่าเราและครอบครัวเราเป็นภาระให้ชีวิตเค้า
เรารู้ว่าเราก็เหมือนของตายของเค้า รู้ว่าสุดท้ายก็ต้องจบลง แต่เรายังทำใจไม่ได้ซักที เรายังรักตัวเองไม่มากพอที่จะตัดใจจากเค้า
เรายังเข้มแข็งไม่พอจริงๆ เราอ่อนแอเกินไป