คือเรียนสายวิทย์-สุขภาพ ค่ะ เเต่ไม่ถนัดด้านนี้เลย ด้านตัวเลขก็ไม่เก่ง ด้านเคมี ชีวะก็ไม่ได้ ภาษาไทยก็ไม่เก่ง เริ่มเรื่องเลยที่เรียนสายนี้คือครอครัวค่ะ เพราะท่านอยากให้เราเรียนสามัญ เพราะมันจะได้มีโอกาศเยอะกว่าสายอาชีพซึ่งเราก็ไม่กล้าขัดท่านเพราะเรารู้ว่าพวกท่านหวังดี เราเลยฝืนตัวเองจนมาถึงปัจจุบันนี้ เราเคยบอกพ่อนะคะ ว่าอยากเรียนสายอาชีพ(ช่างยนต์-ช่างกล)เเต่พ่อบอกว่าเราจะไหวหรอเพราะตัวเลขมันยากนะ ไอ้เราก็เขวไปพักนึง เราเลยตอบกลับไปอีกว่า ถึงจะยากก็อยากเรียน เพราะมันได้ทำงานเร็วดี เเต่พ่อก็บอกว่าให้เราเรียนสามัญไปเถอะ มันมีทางเลือกที่เยอะกว่า เราก็ไม่รู้จะบอกยังไง เราก็จำใจต้องเรียน ซึ่งวันสมัครเรียนเราร้องไห้ด้วยนะเพราะเราไม่อยากเรียน ตอนนั้นไปสมัครเรียนที่ไม่มีคนรู้จักด้วยเเหละ เอาง่ายๆก็คือเริ่มจาก0เลยก็ได้ พอเราเรีนอยู่ที่นั้น เราก็ได้เพื่อนใหม่ที่เรียนเก่งกว่าเรา ทำอะไรเก่งกว่าเรา เรารู้สึกเหมือนไปเป็นตัวถ่วงเพื่อนยังไงไม่รู้ เเละเพื่อนต่างมีความฝันไปหมด เเต่เราไม่มีเลย เราเเค่อยากหาเงินได้ไวๆ เอามาให้ตากับยายที่บ้านก็เเค่นั้นเอง 
   
    เเต่พอได้มาเรียนสามัญเเล้ว เราก็อยากเข้ามหาลัยนะ เเต่อยากเรียนสายบันเทิงไรงี้ ชอบการเเสดงนะ เเต่ไม่กล้าเเสดงออกเท่าไหร่ เพราะไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย ไม่สวยเหมือนคนอื่นเขา ไม่มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง ไม่มีอะไรให้เขาจดจำ ส่วนมากจะอยู่เบื้องหลังซะมากกว่า เช่นถ่ายรูป วิดีโอ ตัดต่อหรืออะไรหลายๆอย่างที่เพื่อนทำไม่ได้ เราจะเป็นคนทำให้ตลอด เเต่พอเราบอกตากับยายว่า อยากเข้ามหาลัย พวกท่านก็บอกว่า เรียนไปทำไม เรียนจบเเล้วหาผัวฝรั่งนู้น ไม่งั้นก็จบ ม.6 เเล้วออกมาทำงาน ไอ้เราคนฟังมันก็หมดกำลังใจที่จะเรียน เราเลยตอบกลับไปว่า เเล้วทำไมไม่ให้เรียนสายอาชีพ เเล้วมาพูดอย่างนี้อีก ให้หาผงหาผัว ผู้ชายเขาดูออกนะว่าอันไหนเเม่บ้าน อันไหน (ปล.เราพูดไปด้วยความเหลืออด ไม่ได้เจตนาดูถูกนะคะ)
     
     เราชอบสอนคนด้วยนะเเต่สิ่งที่สอนนั้น(เป็นปัญหาที่เขาเจอ)มันไม่เคยเกิดขึ้นกับตัวเองเลย เเต่เราสอนให้คนนั้นเข้าใจได้ เเละเขาก็ตั้งตัวได้  
    สิ่งที่เราชอบอีกอย่างก็คือ อยากเป็นนักเขียนนิยาย นิยายของเรามีคนอ่านเยอะมากๆ เเต่เราไม่มีความอดทนพอ ที่จะเเต่งต่อเลยล้มเลิกการเเต่งไปนานพอสมควรเลย เราควรทำไงดี