ผมอายุ 17 แล้วครับ ปีที่แล้วไปใช้ชีวิตคนเดียวที่แคนาดามาปีนึง ผมรู้สึกว่าผมโตแล้ว อยากมีชีวิตของตัวเอง ผมเลือกได้ว่าผมจะอยู่แคนาดาต่อแล้วเลือกอิสระหรือผมจะกลับไทยมาเรียนม.5 แล้วเลือกความสนุก และใช่ครับ ผมเลือกเมืองไทย แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับไม่ได้ดั่งใจเลย ผมได้ทำกิจกรรมต่างๆที่หวังไว้มากมาย แต่ก็ต้องแลกกับการโดนทรีทเหมือนผมยังอยู่ ม.1 แม่เข้ามาเช็คผมที่ห้องทุกวัน เรียกให้อาบน้ำ สั่งให้นอน เปิดประตูห้องผมแบบพรวดพราด ไม่เคารพความเป็นส่วนตัวผมเลย ผมรู้สึกไม่ชินมากๆ เพราะหนึ่งปีที่ผมอยู่แคนาดาทุกคนเคาะห้องผมทุกครั้งก่อนจะขออนุญาตเข้ามา

ผมเข้าใจนะ ว่าไม่ว่าผมจะโตแค่ไหน คนเป็นแม่ก็ยังต้องมองว่าเราเด็กอยู่ดี ล่าสุดเราทะเลาะกัน ผมรู้ว่าผมผิดแต่สิ่งที่ผมโกรธแม่มากๆ คือการไม่เคารพความส่วนตัวของผม แล้วยังบุ่มบ่ามเข้ามา ล่าสุดผมเถียงกับแม่ แม่มาเค้นให้ผมตอบว่าผมเป็นอะไรมีปัญหาอะไร ด้วยความที่ผมโกรธผมก็ตะคอกใส่ท่านไป ผมทำท่านเสียใจ ผมพูดไปประมาณว่าไม่ใช่ทุกเรื่องในชีวิตผมที่ท่านต้องรู้ ท่านบอกว่า งั้นไม่ต้องคุยกันเลยมั้ย แล้วท่านก็ออกจากห้องผมไป ล่าสุดท่านออกจากกรุ๊ปไลน์ที่มี ผม พ่อ แล้วก็ท่าน 

ผมไม่รู้ว่าจะรับมือกับสถานการณ์แบบนี้ยังไง ผมโกรธท่านเหมือนกัน ผมเลยไม่รูสึกอยากขอโทษท่านสักนิด ผมรู้ว่ามันเป็นความคิดที่แย่ แต่มันเป็นความรู้สึกผมตอนนี้

ผมควรทำยังไงดีครับ? ผู้ปกครองที่มีลูกก็เข้ามาตอบมาเตือนผมได้นะครับ ผมอยากรู้ความคิดเห็นในมุมของคนที่เป็นแม่เหมือนกัน