ออกตัวก่อนนะครับ ผมเป็นแฟนหงส์แดงในยุคที่เจอร์ราดร์ กำลังเติบโตขึ้นมาเล่นทีมชุดใหญ่

คนที่ทำให้ผมรู้จักเเละรักลิเวอร์พูล คือโอเว่น
(แต่ตอนนี้เกลียดโอเว่นนะครับ 5555555
ไม่ใช่เพราะย้ายไปแมนยู แต่เพราะบีบสโมสรขายถูกๆ แถมตอนกลับมานิวคลาสเซิ่ลบอกยิงที่แอนฟิล ก็จะดีใจตามปกติ)

แต่คนที่ทำให้ผมรักลิเวอร์พูลจนหมดใจ คือ เจอร์ราดร์
คุณภาพความจงรักภักดีที่มอบให้สโมสรมันมากมายจนแม้แต่ คลอปเองยังบอกว่า การหาคนทดแทน เจอร์ราดร์ คือสิ่งที่ยากที่สุดในรอบ 500 ปีของโลกลูกหนัง

มันไม่ใช่แค่ฝีเท้า มันยังรวมถึง จิตวิญญาณ

ทันที่ที่เจอร์ราดร์จากไป  ปลอกแขนได้ถูกส่งต่อมาให้ เฮนเดอร์สัน

ปัญหาคือ มันไม่ได้มาแค่ปลอกแขน มันมีทั้งความคาดหวัง ทั้งในแง่ฝีเท้า บุคลิกและจิตวิญญานที่มอบให้ทีม


สารภาพตามตรง แม้ผมไม่เคยเกลียด เฮนเดอร์สัน (แท้งให้ตลอดเวลาโดนเด็กหงส์ด้วยกันด่า) แต่คนที่ผมมองว่าเป็นตัวแทนเจอร์ราดร์ คือ เจมส์มิวเนอร์มากกว่า ทั้งในแง่ วุฒิภาวะ และความเป็นมืออาชีพ

แต่เมื่อเวลาผ่านไป  สิ่งที่ เฮนเดอร์สันทำนั้น มันพิสูจคำสบประมาทหลายๆอย่างที่แม้แต่แฟนหงส์ก็ยังค่อนขอดอยู่ประจำ

ทำไมไม่เลี้ยงกินตัว
ทำไมยิงน้อย
ทำไมจ่ายน้อย

จนผมต้องกลายเป็นติ่งอาแปะ ไปแก้ตัวให้ประจำว่า นักเตะตำแหน่งเบอร์6(โฮลดิ้ง) จะไปเลี้ยงกินตัวทำแมวอะไร 5555555

จนในที่สุด  ปีทองของเขาก็มา

มีเลี้ยงกินตัวบ้าง
มียิงบ้าง
แอสซิสอยู่บ่อยๆ
คุมเกมส์เยี่ยม
ตัดเกมส์เด็ดขาด


แม้..................
เฮนเดอร์สัน ไม่มีทางฝีเท้าเท่าเจอร์ราดร์
เฮนเดอร์สัน ไม่ได้เกิดจากศูนย์ฝึกของสโมสร
ไม่มีชอตปาฏิหาร ปลุกทีมกลับมาจากนรก

แต่...................
เฮนเดอร์สันฝึกหนักกว่าใครๆ
สั่งการลูกทีมในสนามได้อย่างยอดเยี่ยม
แม้จะเจ็บแต่ไม่เคยถอยหรือยอมแพ้
ไม่มีปาตี้ ดูแลร่างกายสุดยอด(นี่เป็นสิ่งที่ทำให้ยอดกัปตันทีมอย่างเจอร์ราดร์ร่วงโรยเร็วไปหน่อย)


ทำให้ผมคิดว่า ในมุมบางมุม ก็มีสิ่งที่เฮนเดอร์สันมอบให้กับทีมได้ไม่แพ้ เจอร์ราดร์