ส่วนเหตุผลของผม ผมอยากมีนะครับ แต่มันมีความกลัวลึกๆในใจ เค้าจะรับเราได้มั๊ย ทั้งฐานะ สภาพคล่องทางการเงิน หน้าตา-รูปร่าง ไลฟ์สไตล์จะเข้ากันได้มั๊ย บวกกับว่าผมไม่เคยมีแฟนเลย พอถึงจุดแตกหักเราจะรับมือกับมันยังไง (เหมือนเพลงเจ้าสาวที่กลัวฝนเลยอะ 555) ... ตอนแรกเข้าใจว่าตัวเองเป็นคนไม่กล้าจีบ ไม่กล้าคุย แต่เอาเข้าจริงคือไม่ใช่  และตอนนี้ผมรับรู้ว่าตัวเองไม่ได้ชอบแค่ "เพศหญิง" ก็กลายเป็นความกลัวอีกว่า ถ้าวันนึงเรามีแฟนเป็นผู้ชายคนที่บ้านจะว่ายังไง แต่แม่ผมเคยเปรยๆไว้ว่า "ลูกจะเป็นอะไรแม่รับได้" และผมคิดว่าวันนึงจะคุยเรื่องนี้กับแม่อย่างจริงจังสักที ...ครั้งนึงเคยมีคนเข้ามาคุย เป็นรุ่นน้องผู้ชาย แต่ไม่รู้สิ คงเป็นเพราะความกลัวอะไรบางอย่างที่กล่าวมาข้างต้น เลยไม่ได้คุยต่อ ซึ่งผมคาดว่ามันสามารถไปต่อได้มากกว่านี้ ...บางทีผมก็รู้สึกสับสนกับระบบความคิดตัวเอง เรากลัว เราคิดไปเอง หรืออะไรกันแน่