ในคราวนั้น กวีที่ขวัญทั้งเจ็ดหลุดออกจากร่างได้ท่องไปยังภพภูมิและห้วงเวลาต่างๆด้วยฤทธิ์แห่งมณีเจ็ดแสง บัดนี้ดวงจิตของเค้าย้อนมายังโลกยุคที่สอง อันเป็นยุคแห่งพลังตบะ และฤทธาแห่งการบำเพ็ญเพียร

"พี่พาลี พี่เอานางมณโฑไปคืนทศกัณฑ์เถิด นางไม่ใช่คนของท่าน ถ้ามหาเทพรู้เข้า..."ลิงกายแดงพูดอะไรบางอย่างกับลิงกายสีเขียวด้วยท่าทีเคร่งเครียด แต่ดูเหมือนว่าเจ้าลิงแดงยังไม่ทันพูดจบก็ถูกลิงตัวสีเขียวตบแน่นิ่งไป
"ดี นิ่งไปเสีย เอ็งเป็นแค่น้องไม่ใช่แม่ อย่ามาสั่งสอนข้า"ลิงตัวสีเขียวพูดอะไรบางอย่างกับร่างที่แน่นิ่งไป

ทางกวีเมื่อเห็นว่าเหตุการณ์เริ่มรุนแรงก็ไม่อยากยุ่งจึงได้คิดว่าจะหนีไปจากตรงนี้ มณีเจ็ดแสงเมื่อทราบเจตจำนงค์ของกวีก็เสริมพลังให้จิตของกวีทำให้ดวงจิตของกวีมีกำลังมากขึ้น
ดวงจิตของกวีทะยานขึ้นกลางอากาศกำลังจะพุ่งออกไปยังทิศตะวันออก แต่จังหวะนั้นเองที่ลิงเขียวเห็นแสงสีนวลสว่างพุ่งลอยขึ้นกลางอากาศมีหางสองอันห้อยออกมาจากแสง หางอันหนึ่งคือโซ่กรรมของกวีที่ขาดจากร่าง อีกเส้นนั้นเล็กกว่ามากจนถ้าไม่ใช่เจ้าลิงเขียวที่มีนิสัยช่างสังเกตมองก็คงมองไม่เห็น เชือกเส้นสีแดงนั้นแท้จริงคือสายสิญจน์ที่เป็นฟางเส้นสุดท้ายที่เหนียวรั้งวิญญาณของกวีไม่ให้ขาดจากร่าง
เจ้าลิงเขียวนึกชมมณีเจ็ดแสงว่าสวยนักอยากจะได้ไว้ประดับครอบครอง มันจึงคว้าเอาโซ่กรรมที่เหมือนหางเส้นใหญ่เอาไว้ แต่เพราะโซ่กรรมของกวีก็เป็นพลังงานไม่ใช่มวลสารจึงใช้มือเปล่าๆคว้าไม่ติด ในจังหวะนั้นเจ้าลิงเขียวขยายร่างขึ้นแล้วเข้าญานถ่ายทอดพลังจิตไปรวมไว้ที่มือก่อนจะเอื้อมือไปคว้าโซ่กรรมของกวีอีกครั้ง และคราวนี้มันทำสำเร็จ

ลิงเขียวออกแรงกระชากจนจิตของกวีหล่นตุบลงมากองอยู่ตรงหน้าของเจ้าลิงเขียว เจ้าลิงเขียวเห็นมวลแสงนี้ใกล้ๆจึงเห็นว่ามันมีแสงเรืองรองเป็นเจ็ดสีงดงามยิ่งนักก็จะคว้ามาครอบครอง แต่มณีเจ็ดแสงนั้นถูกหอหุ้มด้วยดวงวิญญาณของกวีมันจึงไม่ได้มีมวลสารอยู่ในภพภูมินี้เช่นกัน

กวีพอได้เห็นลิงเขียวใกล้ๆยิ่งตกใจกลัวหน้าของมันมากกว่าเดิมเพราะลิงเขียวนั้นมีหน้าตาถทึงอย่างผู้หน้าเกรงขาม และเจ้าลิงเขียวนั้นเป็นสัตว์ในยุคที่สองเป็นสิ่งที่ไม่มีในช่วงเวลาที่กวีมีชีวิตอยู่ ซ้ำตัวของมันก็ใหญ่โตผิดกับที่กวีเห็นเมื่อกี้อยู่มากมายนัก กวีนึกอยากให้ตัวเองตื่นจากฝฝันไวๆด้วยเข้าใจว่าตนเองกำลังฝันอยู่ เมื่อมณีเจ็ดแสงทราบประสงค์ของกวีว่าอยากจะกลับร่างมันจึงยิงแสงผ่าอากาศเกิดเป็นช่องว่างแห่งลมเป็นอุโมงค์ผ่ามิติกลับไปยังโลกปัจจุบัน

ทางฝั่งเจ้าลิงเขียวเมื่อเห็นแสงสีนวลนั้นทำอะไรก็เข้าใจได้ทันทีว่ามันกำลังจะหนี เจ้าลิงเขียวเพ่งจิตไปที่เท้าแล้วเหยียบโซ่กรรมของกวีเอาไว้ไม่ให้หนี ก่อนจะเคลือบมือของตนเองทั้งสองข้างด้วยพลังจิตก่อนจะความเอาดวงวิญญาณของกวีขึ้นมาโยนเล่น 

ทางฝั่งกวีเมื่อถูกลิงเขียวจับโยนเล่นก็เวียนหัวจนถ้าหากเค้ามีร่างเนื้อเค้าคงอ้วกแตกไปแล้ว กวีอาศัยจังหวะที่เจ้าลิงนั่นโยนเค้าขึ้นกลางอากาศรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีทะยานหนีเจ้าลิงนั่นไปให้ไกลที่สุด แต่พาลีก็ดูออกว่ากวีคิดอะไรอยู่ มันจึงแยกร่างตัวเองไปดักหน้ากวีเอาไว้ก่อนจะตีลังกาเตะกวีลงมาหาตัวเองอีกร่างที่รออยู่ที่พื้น มันเอาหางฟาดกวีจนกระเด็นกลับไปในอากาศ เจ้าลิงเขียวอีกร่างที่อยู่กลางอากาศเอาหมัดต่อยกวีเต็มแรงจนกวีรู้สึกเหมือนตัวจะขาด

เจ้าลิงเขียวบนพื้นคว้าพลาด จิตของกวีหล่นกระแทกพื้นเต็มแรง ถึงตอนนี้กวีรู้สึกสุดทนกับการกลั่นแกล้งของเจ้าลิงอุบาทว์นั่น กวีไม่คิดจะหนีอีก เค้าหันหน้าไปประจันหน้ากับเจ้าลิงยักษ์ตัวเขียวตรงๆ แต่ทันทีที่เค้าคิดจะสู้ กำลังของกวีก็เหมือนจะหายไปมากโขจนแทบยืนไม่อยู่ แต่กับพาลีมันแทบไม่รู้สึกถึงพลังที่เพิ่มขึ้นเลย เพราะกวีเป็นแค่วิญญษณของคนธรรมดามันจึงราวกับมีคนเทน้ำหนึ่งขันลงมหาสมุทร

แต่เมื่อมณีเจ็ดแสงทราบเจตจำนงค์ของกวีมันก็ขยายร่างวิญญาณของกวีให้ใหญ่โตขึ้นจนพาลีอดแปลกใจไม่ได้

พาลีประหลาดใจนักว่าทำไมอยู่ๆแสงสีนวลนั้นก็ขยายใหญ่ขึ้นและดูเหมือนกำลังจะใหญ่กว่าตัวเขาเสียด้วย แต่เค้ากลับไม่รู้สึกถึงพลังที่เพิ่มขึ้นของตัวเองเลยจนพาลีกะกำลังของอีกฝ่ายไม่ถูก

แต่ด้วยทิฐิมานะของพาลีว่าตัวเองก็มีดีไม่น้อย มันจึงกระทืบแผ่นดินจนแยกด้วยหวังให้แสงสีนวลตกลงไปในหลุม ทางกวีเมื่อเห็นว่าแผ่นดินกำลังจะแยกก็ตกใจออกแรงกระโดดโดยหวังให้ตนเองลอยอยู่ในอากาศให้นานที่สุด เมื่อมณีเจ็ดแสงทราบความประสงค์ของกวี มันก็ยกวิญญาณของกวีขึ้นไปจนเหนือเมฆ แต่พาลีก็ไม่ละความพยายาม มันเหาะตามกวีขึ้นมาบนอากาศ

กวีตกใจเมื่อเห็นว่าเจ้าลิงเขียวยังไม่ละความพยายามที่จะจับตัวเอง ก็คิดอยากจะควบคุมเมฆรอบตัวของตนเองเพื่อใช้เป็นอาวุธได้เมื่อมณีเจ็ดแสงรู้ความต้องการของกวี มันก็บรรดาลให้ขวัญมองเห็นของกวีมีกำลังละเอียดจนสามารถมองเห็นถึงโปรตอน นิวตรอน อิเล็กตรอนในเมฆได้ทุกอณู กวีส่งขวัญสัมผัสของตัวเองไปดีดให้ประจุบวก ประจุลบของเมฆกระแทกกันอย่างมั่วซั่วไปหมดก่อให้เกิดสายฟ้าผ่าเป็นวงกว้างจนราวกับว่าบัดนี้ท้องฟ้าทั้งผืนกำลังเป็นศัตรูกับเจ้าลิงเขียว

ทางฝั่งพาลีเมื่อเห็นเช่นนั้นก็สูบลมเข้าท้องจนท้องโตบดบังแสงตะวันจนมืดมิด มันออกแรงเป่าลมออกมาอย่างรุนแรงจนเมฆที่ลอยอยู่เต็มฟ้าถูกพัดหายไปในทันที ตอนนั้นกวีอดคิดไม่ได้ว่าตนเองคงถูกพัดร่างแหลกเหลวไปกับลมพายุของเจ้าลิงเขียวแล้วเป็นแน่ เมื่อมณีเจ็ดแสงทราบความกลัวในใจของกวี มันก็เปร่งแสงอุ่นชื้นละมุนออกมาพัดลมพายุรอบตัวไม่ให้เข้ามาทำร้ายดวงจิตของกวีได้

ด้านพาลีนั้นได้อาศัยจังหวะที่พายุใหญ่กำลังพัด แยกร่างตนเองอีกร่างอ้อมไปด้านหลังของกวี ร่างแยกของพาลีสองร่างออกแรงถีบใส่กวีเต็มแรงจนกวีร่วงลงบนพื้น ต้นไม้โดยรอบแหวกกระจายด้วยแรงถีบของพาลีร่างแยก พาลีแยกร่างเพิ่มเป็นกองทัพแล้วพร้อมใจกันทิ้งตัวลงทับแสงสีนวลนั้นไม่ให้หนีไปไหน

ด้านกวีทั้งเจ็บทั้งหนักด้วยมีร่างลิงเขียวไซด์ยักษ์นับไม่ถ้วนนอนทับตัวเองอยู่ เค้าอยากเตะเจ้าลิงนี่ให้กระเด็นไปให้พ้นด้วยความโกรธที่สุดจะอดกลั่นได้อีก เมื่อมณีรับรู้ถึงโทสะและความต้องการของกวีมันจึงเปร่งพลังเทียบเท่าแรงโกรธของกวี แล้ว ตูม!!

เกิดระเบิดแสงสีขาวข้นสว่างจ้ายิ่งกว่าแสงอาทิตย์นับปโกฏิเท่า แสงนั้นเข้มข้นราวกับมีเนื้อสาร มันแผ่ออกมาเป็นระรอกกดทับร่างของพาลี ไม่ว่าเจ้าลิงเขียวจะออกแรงลุกมากซักเท่าไรก็ไม่อาจต้านแรงกดของมวลแสงนี้ได้เลย หากมองไปรอบๆจะเห็นว่าต้นไม้และพื้นดินโดยรอบแสงสีนวลนั้นกำลังถูกตำจนค่อยๆแหลกเละ บัดนี้เจ้าพาลีเกิดนึกหวาดหวั่นขึ้นน้อยๆว่าบัดนี้ตนคงจะไม่รอดเสียแล้ว

ทางกวีเมื่อมองไปที่เจ้าลิงเขียวเห็นมันนอนสิ้นฤทธิ์แล้วก็กวาดตามองไปยังพื้นที่โดยรอบ กวีรู้สึกสงสารสิ่งต่างๆรอบบริเวณนี้นักเพราะสัตว์น้อยใหญ่รวมถึงพืชพรรณมากมายต้องมาล้มตายเพียงเพราะเค้าอยากหยุดเจ้าลิงเป-ร-ตนั่นตัวเดียว หากนี่ไม่ใช่ความฝันเค้าคงก่อกรรมหนักเสียแล้ว เมื่อมณีเจ็ดแสงได้รับรู้ความคิดของกวีมันก็บรรดาลให้คลื่นกระแทกกะแทกเข้าไปยังดวงใจทุกดวงในบริเวณนั้นที่หยุดเต้นให้กลับมาเต้นอีกครั้ง สัตว์ทุกตัวยกเว้นเจ้าลิงเขียวต่างลุกยืนได้อีกครั้ง พวกมันต่างวิ่งหนีจากบริเวณนี้โดยทันที ส่วนกวีนั้นอยากออกไปจากตรงนี้เต็มทนแล้ว เค้าจึงปิดขวัญมองเห็นของตนเองและหวังว่าเมื่อเค้าเปิดขวัญมองเห็นของตนอีกครั้ง เค้าจะอยู่ที่ไหนซักแห่งที่ไม่ใช่ที่นี่

เมื่อมณีเจ็ดแสงทราบความต้องการของกวีมันก็ยิงแสงผ่าอากาศเปิดเป็นช่องมิติแล้วพาขวัญของกวีไปยังห้วงเวลาอื่นทันที

**
ปล.อันนี้เป็นส่วนหนึ่งของนิยายเรื่องยาวที่ผมคิดไว้ว่าจะแต่งนะครับ แต่กลัวใจตัวเองว่าจะแต่งไม่จบ เลยหั่นเป็นเรื่องสั้นหลายๆเรื่องแทน โดยคิดว่าถ้าแต่งไม่จบ ก็ให้มันด้วนๆเป็นเรื่องสั้นแบบนี้ไปเลยนะครับ
**