คิดถึงชีวิตสมัยอยู่หอพักจริงๆตอนนั้นผมรู้สึกว่าชีวิตผมลงตัวมาก จันทร์ถึงศุกร์อยู่ห้องพัก เสาร์อาทิตย์อยู่บ้าน สมัยอยู่ห้องพักตอนกลางคืนบอกตรงๆว่าเหมือนสวรรค์จริงๆเพราะถึงจะพักอยู่ห้องคนเดียวไม่มีแฟน แต่ตอนกลางคืนอยากจะทำอะไรก็ได้ เพียงแต่เราไม่กินเหล้าไม่เที่ยวสถานบังเทิงตอนกลางคืน  ตอนอยู่ที่นั่นอยากดูหนังสักเรื่องก็ทำได้ เปิดเพลงหวานๆร้องคนเดียวก็ทำได้ อ่านหนังสือเรียนคนเดียวก็ทำได้ จะออกกำลังกายถึง 3 ทุ่มก็ได้ อาบน้ำตอนเที่ยงคืนก็ได้ ไปเซเว่นซื้อของกินตอนกลางคืนตอนดึกก็ทำได้ หรือวันไหนว่างไม่มีเรียนจะขับรถมอเตอร์ไซค์ไปเที่ยวห้างหรืออ่านหนังสือที่ห้องสมุดก็ได้  แต่พอเรียนจบกลับมาทำงานที่บ้านไอ้เรื่องแบบนั้นมันไม่สามารถเอามาทำที่บ้านได้เพราะเราไม่ได้อยู่คนเดียวเหมือนตอนนั้น เอาแค่อ่านหนังสือยังยากเลยเพราะที่บ้านก็เปิดทีวี อยากดูหนังสักเรื่องก็ทำไม่ได้เพราะที่บ้านเขาก็ดูละครกัน จะให้เปิดเพลงเบาๆร้องเหรอก็ทำได้ยากเพราะเกรงใจสายตาที่บ้าน ผมรู้สึกแบบว่าชีวิตแบบเก่าหายไปรู้สึกชีวิตขาดสีสันอย่างมาก ผมอยากกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมที่ผมเคยเป็น แต่ในชีวิตจริงงานไม่ได้หาง่ายแบบนั้น แต่ช่วงที่เราอยู่ห้องพักแล้วไม่ได้กลับบ้านหลายอาทิตย์เราก็คิดถึงบ้านเหมือนกัน เราเองก็รักบ้านอยู่เพียงแต่เราอยากให้ชีวิตเราลงตัวเหมือนแต่ก่อนเท่านั้นเอง แบบจันทร์ถึงศุกร์อยู่ที่พักอยู่ในโลกของเรา เสาร์อาทิตย์อยู่บ้านแบบนี้