อันนี้คือเราอยากรู้จริงๆว่าการที่เราเป็นพวกชอบผู้ชายมันน่าขยะแขยงมากเลยหรอ คือต้นเรื่องมันมาจาก เราเริ่มรู้ว่าตัวเองนั้นอาจจะไม่ได้ชอบผญ.แต่ชอบผช.แต่เรายังไม่มั่นใจในตัวเอง เราจึงเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาพ่อกับแม่เราตามที่เพื่อนบอก คราวนี้เราอธิบายไปทุกอย่างดูเหมือนว่าพ่อเราน่าจะรับได้หากเราชอบผช.เพราะพ่อบอกกับเราว่าให้ลองคบดูเลยทั้งผญ.ทั้งผช.ถ้าชอบผช.จริงพ่อก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่แม่เรานี่สิ เหมือนนางจะกึ่งๆบางทีก็รับได้ แต่บางทีก็รับไม่ได้ พอเราได้ปรึกษาเรื่องนี้แล้วเราก็คิดในใจว่า"เฮ้ย...ถึงเราจะชอบผช.ยังไงพ่อกับแม่รับได้ว่ะ" ตอนนั้นโคตรโล่งใจเลยอะบอกตามตรง แต่พอมาวันนี้แม่เข้ามาพูดกับเราว่า "อย่าไปบ้ากับมันมาก พวกนิยาย พวกเกาหลี อะไรพวกนี้อะ" โดยความคิดที่ง่าเราชอบผช.มันก็มาจากอะไรพวกนนี้นี่แหละ แหะๆ " มันจะทำให้เราผิดเพศ" คือพอได้ยินคำนั้นอะ เราคือแบบ...โคตรจุกอะ เราเลยสวนกลับแม่ไปว่า "ผิดเพศแล้วมันยังไงหรอ มันไม่ได้ไปฆ่าใครตายซักหน่อยปะ รังเกียจหรอ? " เราพูดไปอย่าใงนั้นเพราะตอนนั้นก็คือเริ่มเดือดหน่อยแล้ว แต่พอตอนที่แม่ตอบมาเท่านั้นแหละ เราน้ำตาแทบร่วงอะ แม่บอกกับเราว่ารังเกียจ ขยะแขยงพวกผิดเพศ นี่เราคิดเองเออเองใช่มะที่คิดว่าเขาจะยอมเราได้หากเราชอบผช.อะ
ทุกคนล่ะ มีมุมมองความคิดยังไงเกี่ยวกับเรื่องราวของเรา เราน่าขยะแขยงจริงหรอ  หรือยังไง ช่วยบอกให้เรารู้ด้วย
ตอนนี้เราเจ็บไปหมดแล้ว เรารักแม่มากไม่คิดว่าเค้าจะพูดกระทบเราขนาดนี้