เราทำงานในบริษัทเอกชนอยู่ในแผนกเล็กๆของบริษัท   มีคนอยู่ในแผนกสองคน  มีเรากับหัวหน้าเรา    เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อทางบริษัทปรับโครงสร้างใหม่   ทำให้เรากับหัวหน้าเราต้องย้ายที่นั่งไปนั่งร่วมกับอีกแผนกหนึ่ง  และแบ่งแยกสายบังคับบัญชาใหม่โดย  ให้หัวหน้าแผนกนั้นมาควบคุมทางแผนกเราอีกทีหัวหน้าแผนกนั้น   แกใหญ่ที่สุดในออฟฟิศ แกเป็นเด็กเส้น เสมือนว่าคำพูดแก คือคำพูดของกรรมการบริษัท คนกลัวแกกันทั้งออฟฟิศ เพราะแกจะด่าไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น  
       แผนกที่ย้ายมาเป็นแผนกที่เสียงดังตลอดเวลา   ด้วยจำนวนคนที่เยอะแล้วไม่มีใครฟังใครทำให้ต้องแย่งกันพูด  และตะโกนคุยกันตลอด      ทำให้เราไม่มีสมาธิในการทำงานเลย บางทีต้องปล่อยให้เขาพูดกันให้จบก่อนถึงจะเริ่มทำงานที่ต้องการสมาธิสูงๆได้  
          และด้วยความที่หัวหน้าแผนกดังกล่าวแกเกลียดหัวหน้าเรา  ความซวยก็ตกลงมาที่เราด้วย  เราก็เลยโดนหางเลขไปด้วย   พาลมาอคติกับเรา พูดจาเหน็บแหนมกระทบกระเทียบถึงเรา  ถึงหัวหน้าเราบ้าง   ด่าเราต่อหน้าลูกน้องแกบ้าง   ด่าหัวหน้าเราให้ลูกน้องแกฟังให้เราฟัง   เราไม่รู้ว่าลับหลังแกพูดถึงเรายังไงบ้าง  ชอบเอาคำถามแปลกๆมาถามเพื่อลองภูมิเราบ้าง พอเราตอบไม่ได้ก็ด่าเรา คือพูดตรงๆว่าเราขยับทำอะไรแกจะต้องมีเรื่องมาพูดมาด่าตลอด เราอึดอัดมาก  คือเราไม่สามารถทำงานในความรับผิดชอบเราโดยไม่โดนด่าไม่ได้เลย พอเราโดนด่ามากๆเข้า เราเลยเลือกที่จะนิ่งๆไม่โต้ตอบอะไรไป  อยากจะให้มันจบๆไป     เมื่อเห็นเราไม่เอออวยอะไรกับแกไป อยากด่าอะไรก็ด่าไป  
            แกก็เลยเลือกที่ปฎิบัติกับเราไม่ดี  ไม่ให้เกียรติเรา    และทำให้รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินของแผนกเขาตลอด   คือทำให้เรารู้สึกได้ว่าเราไม่เป็นที่ต้องการของแผนกนี้     เราร่ำๆจะลาออกหลายที ไปสัมภาษณ์งานใหม่มาก็แล้ว แต่ก็ยังตกลงกันไม่ได้ ก็เลยทนอยู่ไปจนกว่าจะได้งานใหม่ 
            จนมาเมื่อเร็วๆนี้ หัวหน้าเราแกลาออกไป  ทิ้งให้เรา  ต้องทำงานคนเดียวและรับงานต่อจากแกมาทั้งหมด  คราวนี้ก็ยิ่งหนักกว่าเก่าเมื่อก่อนยังมีหัวหน้ามาคอยช่วยอยู่บ้าง เดียวนี้ไม่มีใครช่วย เราก็โดนเต็มๆ  ตอนนี้กลายเป็นว่าหัวหน้าแผนกนั้นมาเป็นหัวหน้าเราแทน     เราก็คิดว่าเหตุการณ์น่าจะเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น  เพราะหัวหน้าเราคนที่แกเกลียดลาออกไปแล้ว   เราน่าจะอยู่ได้ก็เลยมีกำลังใจในการทำงานขึ้นมาบ้าง   
             พอผ่านไปสัปดาห์หนึ่งกลายเป็นว่าเหตุการณ์กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก  โดนแบบไหนก็ยังโดนแบบเดิม   เพียงแต่ไม่พูดถึงคนที่ลาออกไปแล้วก็เท่านั้น   ซึ่งเรารู้สึกไม่ดีเลยที่ต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ทุกวัน เราถามตัวเองทุกวันว่าเราจะต้องเป็นที่ระบายอารมณ์ของเขาไปถึงเมื่อไร   เมื่อไรเหตุการณ์นี้มันจะจบ  ครั้งสุดท้ายที่เรามีความสุขกับการทำงานคือตอนไหนกัน    
             เราต้องทำงานด้วยความกลัวว่าวันนี้จะโดนด่าเรื่องอะไรอีก   ไม่อยากคุยกับใคร  กลายเป็นคนเงียบๆซึ่งปกติก็เงียบอยู่แล้วก็ยิ่งเงียบขึ้นไปอีก เหมือนเราไม่มีปากเสียงอะไรทั้งนั้น    เรากลัวว่าถ้าเราพูดอะไรขึ้นมาแล้วไม่ถูกใจก็จะมาหาเรื่องอะไรเราอีก  สุขภาพจิตเราเสียมาก    เรากลัวว่าวันหนึ่งวันที่เราทนไม่ไหวขึ้นมา เราจะสติแตกแล้วไปทำงานไม่ได้   ทุกวันนี้การตื่นมาทำงานก็เริ่มเป็นเรื่องยากสำหรับเราแล้ว  ช่วงแรกๆเรานั่งร้องไห้ก่อนไปทำงานทุกวัน จนเดี่ยวนี้ร้องไม่ออก มันได้แต่อัดอั้นตันใจไม่รู้จะพูดให้ใครฟัง พยายามปลอบใจตัวเองว่าคนอื่นเขาลำบากกว่าเราก็ยังมี คนที่เขาตกงานก็เยอะแยะ เราเจอเรื่องแค่นี้ทำไมทนไม่ได้   เราควรทำยังไงดี