สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องเครียดหนัก อยากจะบ่นจะระบาย ปรึกษาใครก็ไม่มี เลยมาในนี้แทนค่ะ

.....เริ่มเรื่องเลยคือเราคบกันมา 5 ปี จึงตัดสินใจจดทะเบียนแล้วเข้ามาอยู่บ้านสามีตามปกติของคู่ชีวิต  แรกๆก็ทุกอย่างมันดีไปหมด จนกระทั่งผ่านไป 1 ปีที่ได้เข้ามา ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยน

.....เราต้องทำงานบ้านทุกอย่าง เพราะแม่และพ่อสามีกำชับว่างานบ้านคืองานของผู้หญิง เราทั้งทำงานกลับมาเหนื่อยๆไม่พอ ต้องทำงานบ้านทั้งบ้านคนเดียวอีก เราเหนื่อยมาก เลยขอให้สามีมาช่วยกันบ้าง จะได้เบาลงหน่อย แต่ก็ถูกแม่สามีด่า คือเราทำทุกอย่างจริงๆอ่ะ ซักผ้าให้คนในบ้านทั้งบ้าน แล้วต้องมาพับ เก็บรีดให้ ทั้งของตัวเอง ของสามี และพ่อแม่ของเขา จานชามก็เราล้างเองคนเดียวทุกวัน เกือบร้อยใบทุกวัน ซึ่งไม่รู้ใช้ยังไงถึงได้เยอะขนาดนี้ ไหนจะหาข้าวน้ำให้กินอีก 

.....แต่เราก็อดทน จนถึงวันที่เริ่มตั้งครรภ์ เราต้องออกจากงาน และทำงานบ้านทั้งวัน เขาใช้อะไรก็ต้องทำ ไม่งั้นจะโดนด่าเหมือนหมา แรกๆท้องยังเล็กๆ ก็ไหวอยู่ จนท้องแก่มากๆ เราเริ่มไม่ไหว แต่ก็ต้องฝืนทำ หิวก็หิว แต่ก็ต้องทนหิว วันไหนทนไม่ได้ก็เก็บตำลึงมาต้มกิน เจอขนมตกพื้นก็ต้องเก็บกินเพราะหิวมากๆ เงินเดือนสามีออก ก็ให้พ่อให้แม่จนหมด แม่สามีก็ซื้อแต่ของกินดีๆให้ลูกชายเขา โดยที่เราท้องแก่อยู่แท้ๆ กลับไม่มีอะไรจะกินเลย เราเลยขอให้สามีแบ่งอะไรมาให้บ้าง แต่ก็โดนตำหนิกลับมาว่าอยู่บ้านเฉยๆ ทำไมไม่หากินเอง 
 

.....เราเริ่มรู้สึกผิดหวัง ว่าช่วงเวลาดีๆที่ครอบครัวสามีเคยให้ มันคือของปลอม แต่เราก็ทนต่อไป จนคลอดลูก มีแค่สามีกับแม่ของเราเท่านั้นที่มาเยี่ยม กลับไปบ้าน เราเป็นคุณแม่มือใหม่ ที่พยายามเลี้ยงเด็กคนนึงด้วยตัวเอง เพราะแม่สามีไม่ได้ช่วย หรือให้คำแนะนำอะไรเลย นอกจากจ้องจะเอากล้วยมาป้อนเด็ก 2 เดือน หรือแม้กระทั่งเอาผ้าจุ่มฉี่ลูกเราแล้วไปกวาดในปาก 

.....เราขอร้อง ว่าทำแบบนี้มันอันตรายกับเด็กเล็ก แม่สามีก็ไม่ฟังและด่าเรากลับมา เราจึงใช้ความพยายามอย่างมากในการเลี้ยงลูกเองคนเดียว เพราะสามีกลับมาจากทำงาน ก็เรียกหาแต่ข้าวกิน แล้วนอน ส่วนเรา อดหลับอดนอน ทั้งงานบ้าน คนในบ้าน ลูก และสามี มาลงที่เราหมด เราเหนื่อย แต่แม่สามีมักจะบอกว่าสามีเราเหนื่อยกว่า 

..... ผ่านไปจนลูกเราอายุได้ 2 ปี เงินเก็บสำหรับลูกเราเริ่มจะหมด เราเลยต้องรับจ้างทำงานไป เลี้ยงลูกไป ทำงานบ้าน เอาใจคนในบ้านไปพร้อมๆกัน บอกเลยว่าไม่มีวันไหนไม่ร้องไห้

.....เริ่มเข้าสู่ปีที่ 5 ที่ได้เข้ามา มันเริ่มหนักขึ้นทุกวัน นิสัยสามีเริ่มเปลี่ยน ติดเบียร์ อารมณ์ร้าย ทำร้ายร่างกายเราบ่อยๆสารพัด แม่สามีก็รู้ แต่ไม่สนใจ จนเราแผลเต็มตัว ฟกช้ำไปทั้งร่าง ทั้งที่สามีเรา ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน พ่อกับแม่สามีก็ได้แต่สมน้ำหน้าเรา ว่าเราเป็นแค่คนมาอาศัย จะมาเรียกร้องอะไร 

......เราเลยจะขออย่าขาด เพราะเราไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว แต่พ่อกับแม่สามีจะเอาลูกเราไว้ แล้วไล่เราออกไปแทน เราไม่อยากจากลูกไป เราเลยจำใจต้องไม่อย่า เพื่อที่จะอยู่กับลูก ลูกเราก็เลี้ยงเองคนเดียวทุกอย่าง ไม่มีใครมาช่วยนอกจากจับผิด พอถึงเวลาจะอย่า ก็จะมาเอาลูกไปจากเรา 

.....เราก็ต้องยอมต่อไป เพราะจะไปทำอะไรได้ เพราะพ่อแม่เขามีศรี ถึงอย่าไป เขาก็ฟ้องเอาลูกเราไปอยู่ดี ทุกๆวันอยู่ด้วยความทุกข์ จากสะไภ้ กลายเป็นคนใช้ในบ้าน สามีก็เปลี่ยนไป แอบไปหากิ๊ก หาสาว โดยทั้งที่ยังมีลูกมีเมีย เราบอกเรื่องนี้กับแม่สามี แต่เขาก็หัวเราะชอบใจ และบอกอีกว่า ถ้ามันจะแต่งเมียเพิ่มอีกคน ก็จะไปขอแต่งให้ 

.....ทุกคนในบ้านหัวเราะชอบใจกัน โดยที่เรา รู้สึกสงสารตัวเองและลูก เราเลยขอที่จะไปอยู่กับแม่เราดีกว่า แต่เขาก็ไม่อนุญาต ถ้าไป ก็ห้ามเอาลูกเราไปด้วย เราเครียดและคิดมาก อยู่ไปก็โดนจับผิดทุกอย่าง เราเหนื่อย เราอยากออกมา อยากพาลูกออกมา ไปอยู่กับแม่และยายของเรา 

.....ดูลูก ทำงานไปด้วย จนจับงานบ้านน้อยลงก็หาเรื่องด่าว่าเป็นเมียไม่ได้เรื่อง   ลูกร้องเสียงดังก็ด่าว่าไม่มีปัญญา  ข้าวปลาก็ต้องหาให้ทั้งบ้านกิน โดยที่เราได้แต่นั่งมองและกลืนน้ำลาย ทุกครั้งที่มีของฝาก หรือมีอะไรๆมา ก็ไม่เคยมีของเรา วันๆพูดแต่คำดูถูกและหยาบคายใส่ สามีก็เอาแต่ทำร้ายเรา ผู้ใหญ่ก็ไม่สนใจ แม่เราแจ้งตำรวจไปเพราะรับสภาพเราไม่ได้ แต่เรื่องก็เงียบ 

.....จริงๆมีอีกมาก แต่เราพูดไม่ได้ เราคงระบายได้แค่นี้และทนต่อไป ขอบคุณนะคะ ที่มีสมาชิกได้เข้ามาเห็นบ้างก็ยังดี

---