เมื่อก่อนเราคุยเก่ง ยิ้มง่าย เข้ากับคนอื่นง่ายจนดูเหมือนเป็นคนเจ้าชู้ พอเรามีแฟนเราเลยเปลี่ยนเป็นคนละคน ไม่ค่อยคุยกับใคร ปฎิเสธทุกคนที่เข้ามาคุยด้วย เพราะเรากลัวว่าแฟนเราจะคิดมาก แต่สุดท้ายแล้วมันกลายเป็นทำลายความสุขของตัวเราเอง พอเราอยู่คนเดียวเราก็ไม่รู้จะเล่าความทุกข์ให้ใครฟัง แต่ก่อนแฟนเราเค้าดีมาก อยู่บ้านตลอด คอยถามถึงเสมอว่าทำไรอยู่ ไปไหนก็บอกตลอด แต่เดี๋ยวนี้ไปไหนไม่บอก ถามก็ไม่อยากจะบอก กลับบ้านตอนเช้า แค่นี้ทุกคนน่าจะเดาได้นะว่าอาการแบบนี้ คือการโดนหักหลังที่โคตรเจ็บ เพราะเค้าไม่ยอมพูดตรงๆ พอเค้ากลับมาเค้าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และก็ใช้ชีวิตปกติ แต่เราโคตรทุกข์ใจ รู้ทั้งรู้แต่เราก็ไม่กล้าพูด ไม่อยากทะเลาะกันเพราะยังรับไม่ได้ที่จะเสียเค้าไป แต่ยิ่งอยู่แบบนี้เราก็เริ่มทนไม่ไหวเหมือนกัน เคยคิดะฆ่าตัวตายหลายครั้ง แต่ก็ยังมีห่วงทั้งปู่ ย่า แมว กะรอก กลัวว่าถ้าเราไม่อยู่จะไม่มีใครดูแล ทุกวันนี้เรากลับบ้านเจอแต่คำพูด-ดัน คอยไล่ให้ไปจากชีวิตเค้าจนเราเหนื่อยใจ  เราไม่เข้าใจทำไมเราหน้าด้านอยู่ได้ขนาดนี้ วันนึงคงต้องไปจากเค้าจริงๆ ใช่มั้ยถ้าเป็นแบบนี้?