เข้าเรื่องนะคะ พ่อกับแม่ของเราจะให้เราเลิกเรียนดนตรี แม่บอกว่าอยากให้เรียนภาษาอังกฤษ เพราเราก็อยู่มหาลัยแล้ว แล้วเราเป็นเด็ก เอกอิ้งค่ะ
แม่เราบอกว่า ไปเรียนให้มันตั้งใจแล้วจบออกมาจะหางานทำได้ง่าย แม่เราคิดแบบนี้ค่ะ คิดว่าคนที่เก่งภาษาหรือพูดภาษาอังกฤษได้ จะหางานดีๆทำได้ เงินเดือนสูงๆ คือแบบเราไม่ได้มองแบบนั้นอะ เรามองว่า ภาษาอังกฤษมันเป็นเรื่องพื้นฐานอยู่แล้วป่าว คนเรามันต้องพูดได้ทุกคนนะคะ คนที่คือแบบแม่เราอะ เราว่าเค้าไม่เคยไปอยู่ในสังคมที่เค้าพูดภาษาอังกฤษกันเป็นอยู่แล้ว ถ้าเคยได้สัมผัส คุณจะรู้เลยอะว่ามันเป็นเรื่องธรรมดามากๆ เหมือนพวกที่ไปเรียนเมืองนอกอะ คิดว่าเค้าเก่งแค่ภาษาอย่างเดียวหรือมันต้องมีความรู้ ด้านอื่นด้วยอะ อาทิเช่น วิศวะ สถาปัต วิชาชีพหมอ ดนตรี บริหาร นิเทศหรือพวกการแสดงไรงี้ตะหากที่เรียกว่าความสามารถ เราอธิบายให้แม่ฟังแล้วนะแต่แม่ไม่เข้าใจ เบื่อ เรารักดนตรี อยากเรียนดนตรี พออธิบายเค้าก็บอกว่าเราไม่ซ้อม คือเครื่องดนตรีของเรามันแบบ เล่นให้เป็นเพลงอะมันง่ายไง ไม่ยากเลย แต่ทำให้มันเพราะอะยากเป็นร้อยเท่า เราอะเวลาอยู่บ้านไม่ชอบเล่นแบบมีเสียง เราจะชอบฝึกนิ้วอะ ฝึกทำ vibrato ให้คล่องๆ ฝึกนิ้วก้อยเพราะ ครูเราบอกว่านิ้วเราอะไม่เเข็งแรงต้องบริหารนิ้วเท่านั้นจึงจะมีแรงกด ยิ่งเป็นนิ้วก้อยนะเสียงบอดอีกแต่เราก็พยายามของเรานะเวลาเห็นพวก นักดนตรีมีชื่อเสียงเราอยากจะเป็นแบบเค้าบ้างแต่ที่บ้าน ไม่สนับสนุน บอกให้เราเรียนอิ้งอย่างเดียวทำไงดีค่ะ