ก่อนอื่นขอเกริ่นก่อนว่า ก่อนจะคบก็รู้จักมาได้ปีกว่าๆผ่านเกมเกมนึง ตอนนั้นเราทั้งคู่ยังอยู่ม.5 แถมยังอยู่คนละภาค จนจบม.6 เราสอบติดม.ไม่ห่างมาก เค้าอยู่แถวรังสิต ส่วนผมสอบติดที่นครปฐม เราจึงเริ่มนัดเจอหน้ากันครั้งแรก เราทั้งคู่ไม่เคยแลกรูปหน้ากันมาก่อน เค้านั้นได้เสนอขับรถมาหาผมเอง เพราะผมไม่มีรถ เดินทางไปไหนคนเดียวไม่ได้ พ่อแม่ก็เป็นห่วง เค้ามาเจอผมได้2-3ครั้ง เราก็มั่นใจแล้วว่านิสัยโอเค ได้ทำความรู้จักให้มากขึ้น จึงตกลงเป็นแฟนกัน ผมเองเป็นแฟนคนแรกของเค้า เค้าเองก็เหมือนกัน เค้ามาเยี่ยมผมเป็นครั้งคราว พ่อแม่ก็เริ่มเปิดใจรักเพศเดียวกันมากขึ้น

       จากนั้นคบมาได้ประมาณครึ่งปี ผมเคยทำให้แฟนเสียใจด้วยการนัดมีอะไรกันกับคนอื่น จริงๆผมเองก็เริ่มลดนิสัยการนัดลงเรื่อยจนใกล้จะหมดแล้ว แต่ผมไม่ได้บอกแฟนตรงๆเพราะกลัวเค้าเสียใจ จึงพยายามลดด้วยตัวเอง ผมลดมันลงได้จนเชื่อว่าอีกไม่ถึง2เดือนต้องหมดนิสัยอยากนัดได้แน่ๆ แต่แฟนผมดันมาจับได้ตอนนัดมาเจอกันกับผม เขาลงมาหาผมจากกทม.เพื่อมาเจอผม แล้วบังเอิญไปเจอผมในแอปนึงเข้า เค้าเสียใจมาก ทั้งร้องให้ ดุผมสารพัด จนผมเองก็ทนไม่ไหว เสียใจที่ตัวเองไม่ยอมบอกปัญหานี้กับเขาตั้งแต่แรก ผมเองก็ร้องให้ตามด้วย ผมก็อธิบายปัญหาให้เค้าเข้าใจ เค้าก็เข้าใจผม เรากอดกัน ผมรู้ว่าเค้ารักผมมากขนาดไหน ผมเห็นน้ำตาและเสียงของเค้าที่ทำให้มั่นใจได้มากกว่าเดิมเลยว่าเค้าจริงจังกับผมมากขนาดไหน

       วันนั้นผมจึงตัดสินใจหักดิบนิสัยชอบนัดของผม แล้วผมก็ทำได้จริงๆ ผมทั้งลบแอปนัดทิ้ง บล็อคและลบคอนแท็คคนที่นัดทั้งหมด จากนั้นผ่านมาได้ประมาณเดือนนึง อยู่ดีๆผมก็มีความรู้สึกโผล่เข้ามาในหัวว่า ผมควรจะมีแฟนมั้ย มันรู้สึกดีนะที่คนรักเราได้ขนาดนี้ ขับรถจากรังสิตมาเจอผมที่นครปฐมเดือนละครั้ง2ครั้ง คอยปรึกษากัน แก้ปัญหา เค้าเองก็พยายามทำตัวเองให้เก่งเรื่องเรียนมากขึ้น ผ่านมาหลายอย่างและอีกหลายๆอย่าง แต่ผมกลับรู้สึกให้ความรักเค้าไม่ได้เท่าที่เค้าให้ผมเลย

       ผมรู้สึกเหมือนอะไรซักอย่างที่อธิบายไม่ถูก รู้สึกไม่อยากมีแฟนแล้ว ไม่อยากทิ้งเค้าไปเพราะคงไม่เจอคนที่ดีขนาดนี้แล้ว แต่อีกใจก็ไม่อยากมีแฟนแล้ว(ไม่ใช่เพราะอยากกลับไปนัดแน่นอน) ผมไม่เคยรักใครได้มากขนาดนั้นจริงๆ ไม่อยากให้เค้ามาทุ่มความรักให้ผมทั้งหมดขนาดนี้ เวลาเค้าแสดงความรักหรือทำอะไรให้ ผมรู้สึกได้ว่าเค้ารักผมมากๆ แต่ผมกลับไม่รู้ว่าเป็นแฟนกันต้องทำยังไง ทำได้แค่ทำตัวปกติอย่างที่ทำมาตั้งแต่รู้จักกัน ขณะที่เค้ากลับรักผม ดูผูกพันกับผมขึ้นเรื่อยๆ แต่ผมกลับรู้สึกเท่าเดิม พยายามรักให้มากขึ้นเท่าเค้าก็ทำไม่ได้เลย ทั้งๆที่ใจรู้สึกอยู่บ้างว่าคนนี้แหละคือคนที่ใช่แน่ๆ ไม่อยากทำให้เค้าเสียใจอีก

       ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกอยากปลีกตัวออกห่างแล้ว รู้สึกเหนื่อย ไม่อยากเจอเค้า ไม่อยากคุย ไม่อยากคบกับใครแล้ว เค้าเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิดแท้ๆ อยากกลับมาใช้ชีวิตปกติแบบไม่ต้องมีแฟนแล้ว

       ตอนนี้ผมยิ่งรู้สึกหลงทางมากๆ อยู่ดีๆก็หัวแบลงค์ไปแล้วว่าถ้าอนาคตไม่มีเค้าจะรู้สึกยังไง ความรู้สึกที่มีต่อเคาเป็นยังไงกันแน่ มันโล่งหายไปเสียเฉยๆ บอกแฟนว่ายังไงก็ไม่รู้ ผมควรบอกดีมั้ย ถ้าบอกจะบอกว่าอะไรดี ควรผมสมควรจะมีความรักมั้ยนะ หรือจริงๆแล้วผมไม่ได้อยากมีแฟน ผมไม่เหมาะที่จะมีแฟน หรือผมควรจะคบต่อนะ แค่ต้องเรียนรู้เรื่องความรักเพิ่มกันแน่ เพราะใจลึกๆก็ไม่อยากเสียเค้าไป

       ผมอาจจะอธิบายงงๆหน่อยนะครับ เพราะอธิบายไม่ถูกจริงๆว่าเป็นความรู้สึกแบบไหนกันแน่ จริงๆผมควรจะทำยังไงกันแน่ครับ