การกำเนิดและสิ้นสุดของจักรวาล อาจจะจบในครั้งเดียว หรือวนลูป ก็เกินกว่าจะหาเหตุผลได้

มนุษย์เป็นอุบัติการณ์เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของจักรวาล เราจึงไม่ได้มีความสำคัญพอที่จะมีวัตถุประสงค์อะไร หรือรับภาระใด ๆ ในจักรวาล

มนุษย์เป็นสัตว์ที่สร้างความซับซ้อน(ทั้งรูปธรรมนามธรรม)ให้ชีวิตตนเอง ได้มากกว่าสิ่งมีชีวิตอื่น แต่สิ่งเหล่านั้นก็ไม่เป็นแก่นสารใด ๆ และจะจบไปพร้อมกับการมีมนุษย์

ในมิติของเวลานั้น มันไม่เป็น linear ชีวิตที่สั้น ๆ นั้น ก็ยาวนานพอที่จะทำอะไรได้มากพอควร พอที่จะดื่มด่ำกับการใช้ชีวิตในจุดมุ่งหมายของตนเอง