เข้าเรื่องเลยนะคะ เราเป็นฟรีแลนซ์อายุ 28 ปี เราอยู่คอนโดในเมือง ส่วนพ่อกับแม่เราอยู่บ้านเดี่ยวแถวชานเมือง
บ้านเรามีพี่น้องสามคน พี่ชายคนโตทำงานในเมืองเหมือนกัน หน้าที่การงานไปได้ดี ไม่ค่อยกลับมาบ้านเท่าไร แต่ก็นัดเจอทานข้าวครอบครัวกันตลอด
น้องสาวคนเล็กเพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัย แล้วพอเรียนจบ ก็ได้เป็นแอร์เลย ทำงานอยู่สายการบินระดับโลกที่ต้องอยู่ประจำที่ต่างประเทศ น้องเลยไม่ได้อยู่บ้านแล้ว
ปกติ คนที่อยู่บ้าน คือน้องสาวคนเล็กกับพ่อแม่ค่ะ
เรารู้สึกว่าแม่เราเหงามาก ๆ คืออันที่จริงพ่อกับแม่หย่ากันแล้วค่ะ แต่ว่าทั้งสองยังอยู่บ้านเดียวกันอยู่ ช่วงที่หย่ากันตอนนั้นแย่มาก ๆ คือพ่อกับแม่แต่งงานกันมาสามสิบกว่าปีแล้ว และตลอดเวลาที่แต่งงานมา พ่อก็มีผู้หญิงคนอื่นมาตลอด ตั้งแต่เราเป็นเด็ก พ่อแม่ทะเลาะกันบ้านแตกหลายครั้งมาก เราเศร้ามาก ๆ แต่แม่กับพ่อก็ไม่ยอมหย่ากัน แม่ให้เหตุผลว่า เพราะยังต้องทำมาหากินด้วยกันอยู่ พ่อกับแม่ทำธุรกิจด้วยกันมา สร้างเนื้อสร้างตัวด้วยกันมาจนมีฐานะดีมาก ด้วยเหตุผลทางการเงินและหน้าตาในสังคมธุรกิจ ประกอบกับที่ลูกทั้งสามคนยังเล็กอยู่ แม่ก็เลยไม่หย่ากับพ่อสักที
แต่แม่ก็ตัดสินใจหย่ากับพ่อได้ค่ะ ตอนเรากำลังจะจบมหาวิทยาลัยในไทย ซึ่งตอนนั้น ลูกทั้งสามคนก็เป็นผู้ใหญ่บรรลุนิติภาวะแล้ว
ปัจจุบันนี้ พ่อก็ยังมีผู้หญิงคนอื่นอยู่ค่ะ คบเป็นตัวเป็นตนแต่ก็ไม่เปิดเผยออกสื่อ ทุกคนแม้กระทั่งคนสนิทในครอบครัวก็ไม่รู้ว่าพ่อแม่เราหย่ากันแล้ว
แต่ปัญหาคือ พอแม่จะมีผู้ชายคนอื่นบ้าง พ่อรับไม่ได้ค่ะ พ่อบอกว่า ผู้หญิงวัยแม่เราคบกับผู้ชายคนอื่นมันดูไม่ดี เราคิดว่ามันเป็นอะไรที่สองมาตรฐานมาก ในเมื่อพ่อก็มีคนอื่นมาตลอด
แม่คุยกับลุงผู้ชายคนนึงอยู่ค่ะ แต่ลุงไม่ได้อยู่กรุงเทพ ลุงอยู่ภูเก็ต ก็จะมีหลายครั้งที่แม่ลงใต้เพื่อไปทำธุระ แต่แม่ก็ไปหาลุงด้วย
แม่บอกว่า แม่กับลุงไม่มีอะไรกัน ไม่เคยทำเรื่องพรรค์นั้น เพราะแม่ก็แก่แล้ว (แม่อายุ 53) แค่คบลุงเป็นเพื่อนเฉยๆ แม่หมดความอยากเรื่องอะไรแบบนั้น แค่คิดก็ไม่อยากแล้ว แต่เราคิดว่า แม่รู้สึกผิดกับพ่อ เพราะมีบางครั้งที่แม่ประสาทกินมาก ๆ และส่งข้อความในไลน์ที่พ่อส่งให้มาว่า “คุณคบผู้ชาย เรื่องอย่างว่าก็ต้องมีอยู่แล้ว” พ่อบอก “ผู้หญิงกับผู้ชายที่ไหนเขาคบกันได้โดยไม่มีเรื่องอย่างว่าบ้าง”
แม่เครียดมากเลยค่ะ เพราะแม่รู้สึกผิดที่คุยกับลุง ที่ไม่อยากมีอะไรกับลุง (มั้ง)
แถมพอแม่อยู่บ้าน ไม่ได้ไปไหร แม่ก็เหงา อยากให้เราอยู่เป็น “ไม้กันหมา” ไม่อยากอยู่กับแค่พ่อสองคน กลัวพ่อ “เข้ามาหา” เรายิ่งไม่อยากอยู่บ้านใหญ่ เพราะเรารู้สึกว่าเราต้องเป็นกันชนระหว่างพ่อกับแม่ แม่ยังรักพ่ออยู่ แต่แม่ก็หย่ากับพ่อแล้วเพราะแม่รับไม่ได้ที่พ่อมีผู้หญิงคนอื่น
ยิ่งพอเราเป็นลูกคนเดียวที่ฟรีแลนซ์ แม่ก็อยากใช้เวลาอยู่กับเรา ด้วยเหตุผลว่า เราสามารถอยู่บ้านได้เยอะที่สุดในบรรดาลูกสามคน แม่ชอบไปเดินสวนสาธารณะ เดินห้าง ฯลฯ แม่อยากให้เราอยู่บ้านเป็นเพื่อนแม่
แต่เราก็ชอบอยู่คอนโด ชอบอยู่ในเมือง ชอบมีชีวิตของตัวเอง เราไม่อยากเป็นลูกสาวที่คอยดูแลพ่อแม่จนไม่มีชีวิตเป็นของตัวเอง เราชอบทำงาน ชอบชีวิตในเมือง เวลาอยู่บ้านเรารู้สึกเหมือนเป็นเด็ก มีแม่คอยดูแล มีคนทำอาหารให้ มีคนซักผ้าให้ เราไม่ต้องกระ
กระสนอะไรเลย เราไม่อยากงอมืองอเท้า เราเลยชอบอยู่คอนโด
ทำไมแม่ถึงไม่ออกไปหาอะไรทำ เดินทาง ท่องเที่ยว หางานอดิเรก หาเพื่อนวัยเดียวกัน ทำกิจกรรมร่วมกัน
ทำไมเราถึงรู้สึกผิดที่เห็นแม่เหงา แม่ว้าเหว่ แม่คิดถึงน้องและร้องไห้ แม่เศร้าที่พ่อไม่ได้รักและเอาใจใส่แม่เลย ทั้งๆที่แม่เป็นแม่ที่ดีและแข็งแกร่งของลูกๆมาตลอด
คำถามค่ะ:
- คนวัย 20 ตอนปลายถึงสามสิบ ถ้าแม่เหงาแบบนี้ ต้องทำอย่างไรคะ แบ่งเวลากันอย่างไร เราต้องดูแลแม่อย่างไร
- พ่อกับแม่หย่าแล้วแต่ยังอยู่บ้านเดียวกัน ลูกต้องทำตัวอย่างไร
เพราะตามตรง เราก็อึดอึดใจที่พ่อกับแม่อยู่ด้วยกันอย่างนี้ ที่แม่เหงาและว้าเหว่เวลาอยู่บ้านค่ะ แต่เราก็รู้สึกเจ็บแปลบ ๆ ด้วยปัญหาครอบครัวในวัยเด็ก อยู่แล้วก็เครียดค่ะ
พ่อกับแม่หย่าแล้วแต่ยังอยู่บ้านเดียวกัน ลูกต้องทำตัวอย่างไร
บ้านเรามีพี่น้องสามคน พี่ชายคนโตทำงานในเมืองเหมือนกัน หน้าที่การงานไปได้ดี ไม่ค่อยกลับมาบ้านเท่าไร แต่ก็นัดเจอทานข้าวครอบครัวกันตลอด
น้องสาวคนเล็กเพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัย แล้วพอเรียนจบ ก็ได้เป็นแอร์เลย ทำงานอยู่สายการบินระดับโลกที่ต้องอยู่ประจำที่ต่างประเทศ น้องเลยไม่ได้อยู่บ้านแล้ว
ปกติ คนที่อยู่บ้าน คือน้องสาวคนเล็กกับพ่อแม่ค่ะ
เรารู้สึกว่าแม่เราเหงามาก ๆ คืออันที่จริงพ่อกับแม่หย่ากันแล้วค่ะ แต่ว่าทั้งสองยังอยู่บ้านเดียวกันอยู่ ช่วงที่หย่ากันตอนนั้นแย่มาก ๆ คือพ่อกับแม่แต่งงานกันมาสามสิบกว่าปีแล้ว และตลอดเวลาที่แต่งงานมา พ่อก็มีผู้หญิงคนอื่นมาตลอด ตั้งแต่เราเป็นเด็ก พ่อแม่ทะเลาะกันบ้านแตกหลายครั้งมาก เราเศร้ามาก ๆ แต่แม่กับพ่อก็ไม่ยอมหย่ากัน แม่ให้เหตุผลว่า เพราะยังต้องทำมาหากินด้วยกันอยู่ พ่อกับแม่ทำธุรกิจด้วยกันมา สร้างเนื้อสร้างตัวด้วยกันมาจนมีฐานะดีมาก ด้วยเหตุผลทางการเงินและหน้าตาในสังคมธุรกิจ ประกอบกับที่ลูกทั้งสามคนยังเล็กอยู่ แม่ก็เลยไม่หย่ากับพ่อสักที
แต่แม่ก็ตัดสินใจหย่ากับพ่อได้ค่ะ ตอนเรากำลังจะจบมหาวิทยาลัยในไทย ซึ่งตอนนั้น ลูกทั้งสามคนก็เป็นผู้ใหญ่บรรลุนิติภาวะแล้ว
ปัจจุบันนี้ พ่อก็ยังมีผู้หญิงคนอื่นอยู่ค่ะ คบเป็นตัวเป็นตนแต่ก็ไม่เปิดเผยออกสื่อ ทุกคนแม้กระทั่งคนสนิทในครอบครัวก็ไม่รู้ว่าพ่อแม่เราหย่ากันแล้ว
แต่ปัญหาคือ พอแม่จะมีผู้ชายคนอื่นบ้าง พ่อรับไม่ได้ค่ะ พ่อบอกว่า ผู้หญิงวัยแม่เราคบกับผู้ชายคนอื่นมันดูไม่ดี เราคิดว่ามันเป็นอะไรที่สองมาตรฐานมาก ในเมื่อพ่อก็มีคนอื่นมาตลอด
แม่คุยกับลุงผู้ชายคนนึงอยู่ค่ะ แต่ลุงไม่ได้อยู่กรุงเทพ ลุงอยู่ภูเก็ต ก็จะมีหลายครั้งที่แม่ลงใต้เพื่อไปทำธุระ แต่แม่ก็ไปหาลุงด้วย
แม่บอกว่า แม่กับลุงไม่มีอะไรกัน ไม่เคยทำเรื่องพรรค์นั้น เพราะแม่ก็แก่แล้ว (แม่อายุ 53) แค่คบลุงเป็นเพื่อนเฉยๆ แม่หมดความอยากเรื่องอะไรแบบนั้น แค่คิดก็ไม่อยากแล้ว แต่เราคิดว่า แม่รู้สึกผิดกับพ่อ เพราะมีบางครั้งที่แม่ประสาทกินมาก ๆ และส่งข้อความในไลน์ที่พ่อส่งให้มาว่า “คุณคบผู้ชาย เรื่องอย่างว่าก็ต้องมีอยู่แล้ว” พ่อบอก “ผู้หญิงกับผู้ชายที่ไหนเขาคบกันได้โดยไม่มีเรื่องอย่างว่าบ้าง”
แม่เครียดมากเลยค่ะ เพราะแม่รู้สึกผิดที่คุยกับลุง ที่ไม่อยากมีอะไรกับลุง (มั้ง)
แถมพอแม่อยู่บ้าน ไม่ได้ไปไหร แม่ก็เหงา อยากให้เราอยู่เป็น “ไม้กันหมา” ไม่อยากอยู่กับแค่พ่อสองคน กลัวพ่อ “เข้ามาหา” เรายิ่งไม่อยากอยู่บ้านใหญ่ เพราะเรารู้สึกว่าเราต้องเป็นกันชนระหว่างพ่อกับแม่ แม่ยังรักพ่ออยู่ แต่แม่ก็หย่ากับพ่อแล้วเพราะแม่รับไม่ได้ที่พ่อมีผู้หญิงคนอื่น
ยิ่งพอเราเป็นลูกคนเดียวที่ฟรีแลนซ์ แม่ก็อยากใช้เวลาอยู่กับเรา ด้วยเหตุผลว่า เราสามารถอยู่บ้านได้เยอะที่สุดในบรรดาลูกสามคน แม่ชอบไปเดินสวนสาธารณะ เดินห้าง ฯลฯ แม่อยากให้เราอยู่บ้านเป็นเพื่อนแม่
แต่เราก็ชอบอยู่คอนโด ชอบอยู่ในเมือง ชอบมีชีวิตของตัวเอง เราไม่อยากเป็นลูกสาวที่คอยดูแลพ่อแม่จนไม่มีชีวิตเป็นของตัวเอง เราชอบทำงาน ชอบชีวิตในเมือง เวลาอยู่บ้านเรารู้สึกเหมือนเป็นเด็ก มีแม่คอยดูแล มีคนทำอาหารให้ มีคนซักผ้าให้ เราไม่ต้องกระ
ทำไมแม่ถึงไม่ออกไปหาอะไรทำ เดินทาง ท่องเที่ยว หางานอดิเรก หาเพื่อนวัยเดียวกัน ทำกิจกรรมร่วมกัน
ทำไมเราถึงรู้สึกผิดที่เห็นแม่เหงา แม่ว้าเหว่ แม่คิดถึงน้องและร้องไห้ แม่เศร้าที่พ่อไม่ได้รักและเอาใจใส่แม่เลย ทั้งๆที่แม่เป็นแม่ที่ดีและแข็งแกร่งของลูกๆมาตลอด
คำถามค่ะ:
- คนวัย 20 ตอนปลายถึงสามสิบ ถ้าแม่เหงาแบบนี้ ต้องทำอย่างไรคะ แบ่งเวลากันอย่างไร เราต้องดูแลแม่อย่างไร
- พ่อกับแม่หย่าแล้วแต่ยังอยู่บ้านเดียวกัน ลูกต้องทำตัวอย่างไร
เพราะตามตรง เราก็อึดอึดใจที่พ่อกับแม่อยู่ด้วยกันอย่างนี้ ที่แม่เหงาและว้าเหว่เวลาอยู่บ้านค่ะ แต่เราก็รู้สึกเจ็บแปลบ ๆ ด้วยปัญหาครอบครัวในวัยเด็ก อยู่แล้วก็เครียดค่ะ