แต่เดิมชายแดนสยามอยู่แค่บริเวณนครราชสีมาเท่านั้น ส่วนภาคอีสานตอนเหนือเลยเขต อ.พลไป เป็นป่าดิบแล้งกว้างใหญ่ และมีชุมชนเมืองที่ขึ้นกับล้านช้างกระจัดกระจายกันไป (ส่วนเขมรป่าดง (อีสานใต้) ที่เป็นถิ่นของพวกกุย ส่วย เป็นเมืองบรรณาการของล้านช้างจำปาศักดิ์) เวียงจันทน์ที่เป็นเมืองหลวงจึงอยู่กึ่งกลางอาณาจักรพอดี คนเวียงจันทน์เองก็อาศัยอยู่ทั้ง 2 ฝั่งแม่น้ำโขง เดินทางไปมาหาสู่กันมาตลอด แม้ว่าหลังศึกเจ้าอนุวงศ์มีการรื้อเมืองเวียงจันทน์และกวาดต้อนคนมาไว้ที่หนองคาย แต่ก็ไม่ได้ไกลบ้านเกิดเมืองนอนมากนัก

ต่อมาในปี 2436 ตรงกับช่วง ร.ศ.112 ฝรั่งเศสบีบบังคับให้ไทยยกดินแดนฝั่งซ้ายแม่น้ำโขงให้กับฝรั่งเศส ทำให้คนสองฝั่งแม่น้ำโขงถูกแบ่งออกด้วยเส้นพรมแดนไทย-อินโดจีนฝรั่งเศส เมืองเวียงจันทน์เลยชิดกับชายแดนไทยโดยปริยาย ส่วนคนเวียงจันทน์ฝั่งขวาแม่น้ำโขงก็ไม่ยอมอพยพกลับเมืองเวียงจันทน์ ทางการไทยเลยตั้งชุมชนคนเวียงจันทน์ฝั่งขวาแม่น้ำโขงขึ้นเป็นอำเภอที่ขึ้นกับเมืองหนองคาย (ปัจจุบันคือ อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย) แต่ก็ยังมีการล่องเรือข้ามโขงไปมาหาสู่กันเหมือนเดิม

ต่อมาเกิดสงครามกลางเมืองในลาว โดยพรรคคอมมิวนิสต์ลาวได้รับชัยชนะในปี 2518 พร้อมทั้งจับเชื้อพระวงศ์และข้าราชการชั้นสูงไปใช้แรงงานหนักในค่ายสัมนาจนตาย คนที่เหลือรอดก็พาชาวบ้านที่เป็นปรปักษ์กับพรรคคอมมิวนิสต์อพยพหนีข้ามโขงเข้ามาฝั่งไทยนับล้านคน แล้วพรมแดนก็ถูกปิดไม่ให้คนเวียงจันทน์ในหนองคายกับเวียงจันทน์ไปมาหาสู่กันหลายปี กว่าจะเปิดได้ก็ช่วงสร้างสะพานมิตรภาพไทย-ลาวเมื่อปี 2538