**บอกก่อนว่านี่เป็นเรื่องความรักข้างเดียว(ของผู้ชายที่ไปรักผู้ชายคนนึงใครที่ขยะเเขยงหรือรับไม่ได้ก็ให้กดออกไปเลยนะครับอย่าด่าผมเลย)เรื่องมีอยู่ว่า ผมได้นั่งกับผู้ชายคนนึงที่เป็นเด็กเกเรซุกซนมากๆ ตั้งเเต่ตอนเปิดเทอมตอน ป.6(ครูเป็นคนจัดที่นั่งให้)ผมไม่ชอบเด็กพวกนี้เพราะนิสัยไม่ดีเเละนิสัยตรงกันข้ามกับผมโดยสิ้นเชิงผมเป็นคนที่ตั้งใจเรียนเเละจริงจังกับชีวิตในระดับนึงเพียงเเต่ยังไม่รู้ความฝันของตนเอง ผมไม่ชอบเค้าตั้งเเต่ครั้งเเรกที่ผมเจอหน้าเค้าเเล้ว(ผมเคยเจอเเละรู้จักเค้ามาก่อนหน้าตั้งเเต่ตอนป.5เเล้ว)เเล้วไม่นึกด้วยซํ้าว่าจะมาเจอเขาอีก เขาเป็นคนดื้อ บอกไม่ฟัง เปรียบเสมือนลิงตัวนึงที่รักสนุกเเละเเกล้งคนอื่นไปวันๆ เเต่ไม่มีพิษมีภัยอะไร. หน้าตาดีสําหรับหลายคนเเต่เพราะนิสัย เเบบนี้จึงไม่เป็นที่นิยมในหมู่สาวๆเท่าไหร่ อย่างที่บอกว่าเค้าดื้อซนเเละไม่เคยอยู่นิ่งก็เป็นเรื่องธรรมดาที่เค้าจะเเกล้งผมอยู่ทุกวัน จริงๆเเล้วผมไม่ใช่คนยอมคน เเต่ที่ยอมเค้าเพราะผมไม่ถนัดเรื่องใช้กําลัง(เเต่ก็เอาคืนเเทบทุกครั้งที่เค้าเเกล้งเเต่เค้าก็ไม่เคยสะทบสะท้านเเล้วก็ยังเเกล้งผมอยู่ไม่เลิกไม่เเล้ว ครูก็บอกว่ามีไรให้มาบอกครูครูจะช่วยเหลือ เเต่ครูก็ทําได้เเค่ตี บทีผมขอย้ายที่ครูก็บอกว่า "ขนาดคนร้ายๆเเบบเเกยังสู้มันไม่ได้เเล้วคนอื่นจะเอามันอยู่หรอ"เเอบงงเหมือนกันว่าครูรู้ได้ไงว่าเราเป็นคนร้ายหลบใน)ก็ประมาณว่าครูโยนภาระให้ เเรกๆก็บอกครูเเต่หลังๆกลัวครูจะรําคาญเลยไม่ได้บอก เเต่ละวันที่มาโรงเรียนมันรู้สึกเหนื่อยเเละไม่อยากลงจากรถรับส่ง เบื่อหน่ายกับชีวิต เค้าเป็นคนชอบเล่นถึงเนื้อถึงตัว ปากพล่อย เเต่ไม่ใช่คนปากคอเราะร้ายอะไร ต่างจากผมที่ด่าเค้าทุกวัน เเล้วทุกครั้งที่ด่าเค้าก็จะมาเเกล้งผม (สารพัดเเต่จะเเกล้ง)เเต่ก็ไม่ใช่อยู่ดีๆผมจะไปด่าเค้าซะเมื่อไหร่ เพราะเค้าชอบมาเเหย่ผมก่อน ปกติเเล้วถ้าผมเกลียดใครเเล้วกัดไม่ปล่อย เเต่กับเค้าผมยิ่งเกลียดยิ่งไม่อยากยุ่งด้วย ผมรอวันปิดเทอมเพื่อขึ้นม.1มาเสมอ เเละเเล้ววันนั้นก็มาถึง ผมดีใจมากมายคนอื่นอาจจะร้องไห้เพราะไม่อยากจากเพื่อนไป เเต่ผมกลับดีใจที่จะไม่ได้เจอเค้าอีกเเล้ว(คิดว่าเค้าต้องไปอยู่ห้องอื่นเเน่) เเละนั่นเเหละเลยเริ่มทําให้ผมรู้ใจตัวเองมากขึ้นทีละนิด ตอนปิดเทอมเเรกๆผมก็อุ่นใจ เเต่หลังๆมาผมเริ่มคิดถึงอะไรบางอย่างก็ไม่รู้ที่รอยู่ที่โรงเรียน เเล้ววันเปิดเทอมก็มาถึง ผมรู้สึกสดชื่นที่ไม่ต้องเจอเรื่องร้ายๆเเบบเมื่อก่อนอีกเเล้ว เเต่ปรากฎว่าไม่เลยคนที่ผมนั่งข้างๆเค้ามีนิสัยคล้ายๆกัน ต่างกันที่เค้าให้เกียรติผมเเต่ผมไม่ชอบที่เค้าชอบพูดมากเลยขอครูย้ายที่นั่ง มาเจอคนๆนึงที่นิสัยคล้าบกับเค้ามากๆ ในตอนนั้นไม่ว่าอะไรก็ทําให้ผมนึกถึงเค้าเสมอ เธอคนนี้ชอบนั่งร้องเพลงในเวลาเรียน เเนวเพลงเดียวกันกับที่เขาคนนั้นเคยร้องให้ฟัง ยอมทําตามคําสั่งในบางเรื่อง (ผมติดนิสัยชอบใช้คนอื่น เช่น การใช้คนอื่นไปกดนํ้าให้กิน เค้าก็ทําให้ผมตลอด) เธอคนนี้นิสัยเเมนๆลุยๆ เธอเคยบอกผมว่าเธอเป็นทอม จริงๆเราไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่เเต่ก็คุยกันดีๆได้เหมือนกับ เขาคนนั้นเป๊ะเลยยิ่งทําให้ผมคิดถึงเค้าไปอีก ผมชอบบอกให้เค้าไปตายซะเค้าก็จะตอบกลับมาว่า"ทําไมชอบบอกให้กูไปตาย"//พร้อมกับก้มลงกอดผม (เค้าบอกไม่ฟังก็จริงเเต่เค้าเชื่อฟังผมพอสมควร) เค้าชอบฟุบลงกับโต๊ะเเล้วเอาคางเกยเเขนตัวเอง เเล้วขอให้ผมเล่าเรื่องราวตอนเเต่ก่อนของผมให้เค้าฟัง ทั้งๆที่เเม้เเต่เพื่อนสนิทของผมยังไม่เคยขอให้ผมเล่าให้ฟังสักครั้ง(เค้าชอบมาขอให้เล่าให้ฟังบ่อยๆเพราะตอนป.5ผมร้ายเเล้วก็มีวีรกรรมที่ทั้งครูเเละนักเรียนต้องจดจําไว้มากมายหลายคนพอสมควร)ผมเลยรู้สึกมองเค้าในเเง่ดีขึ้นบ้าง เค้าดูน่ารักขี้อ้อนเหมือนลูกหมาที่ดื้อซนตัวนึง ที่ไม่มีพิษมีภัยอะไร เกือบลืม เค้าชอบเอาผ้าเข็ดหน้าผมไปซ่อน ชอบมาดม ชอบมานอนซบไหล่ ชอบกอด ชอบทําท่าทางเหมือนจะหอมเเก้ม ชอบเอามือมาวางรองเก้าอี้ไว้เเล้วทํานิ้วเหมือนตอนผู้หญิงช่วยตัวเองเเล้งเอามาวางรองตอนผมจะนั่งไม่ก็มากอดผมจากทางด้านหลัง ชอบเอาไอ้นั่นมาถูกับก้นของผม (เเรกๆก็ไม่ชอบเเหละเเต่หลังๆเริ่มชิน เเต่ก็ขัดขืนทุกครั้งเเต่อย่างที่บอกผมไม่ถนัดเรื่องใช้กําลัง สุดท้ายพอเค้าเเกล้งเสร็จเค้าก็ปล่อยเเล้วก็ไป) เค้าไม่ใช่คนติดโซเชียลเหมือนผู้ชายคนอื่นที่จ้องหาเเฟนตลอดเวลา ผมอยากทําอะไรร่วมกับเค้าอีกเเต่ไม่สามารถพูดออกมาได้ (เพราะเพื่อนก็ชอบมาจิ้นมาเเซวตลอด )มันเป็นความรักที่ไม่สามารถบอกให้ใครรู้ได้ เลยต้องให้คนที่สนิทเเละไว้ใจได้(เเต่ไม่ได้รู้ลึกถึงความสัมพันธ์ของผมกับออมสักเท่าไหร่)ไปสืบข่าวคราวให้เรื่อยๆเพราะสองคนนั้นอยู่ห้องเดียวกัน อ่อลืมบอกไป โรงเรียนผมมีเเบ่งเเยกโปรเเกรม1กับโปรเเกรม2. เด็กเกเรเเละไม่สนใจเรียนเเบบเค้าเเน่นอนว่า ต้องอยู่โปรเเกรม2. เเต่เค้าก็ต้องเดินผ่านหน้าห้องผมทุกวันอยู่ดี ผมเอาเเต่หวังให้เค้ามาดื่มนํ้า มาเข้าห้องนํ้านั่งมองหน้าประตูทุกวัน เเต่เค้าก็ไม่ค่อยเดินมา ผมยิ่งรู้สึกเเย่ผมเริ่มรู้ว่าถ้าชีวิตไม่มีเค้ามันก็เป็นเเค่ชีวิตเรียบๆที่เเสนธรรมดาดีๆนี่เอง ผมพยายามบอกตัวเองว่าไม่ชอบเค้า ต้องตัดใจ เพราะมันเป็นไปไม่ได้ บอกตัวเองหลายอย่าง มันรู้สึกมีหวังเเต่ก็สิ้นหวังในเวลาเดียวกัน รู้สึกหน่วง รู้สึกทําอะไรไม่ถูกเศร้า เเละไม่มีกะกงจิตกะใจจะเรียน เหมือนเมื่อก่อน(ประกอบกับติดเกมด้วยเเหละ ) ผมพยายามหาอะไรมาลบล้างความคิด

1.การที่เค้าอยากรู้เรื่อวราวของผมอาจจะเพราะเขาเเค่อยากฟังอะไรไร้สาระคั่นเวลา

2.การที่เค้ามาเล่นถึงเนื้อถึงตัวมนเป็นนิสัยปกติของเค้าอยู่เเล้ว

3.ถึงเค้าชอบผู้ชายขึ้นมาจริงๆในโรงเรียนก็มีตุ๊ดสวยๆหลายคน คงไม่ชอบผมหรอก(ผมไม่ได้มีกิริยาเหมือนตุ๊ดหรือบอกให้คนอื่นรู้ หรือ ทําตัวตุ้วติ้วอะไร ท่าเดินเเมนๆ วาจาหาเรื่อง พูดจาเเบบผู้หญิงก็ต่อเมื่อกับเพื่อนที่สนิทเท่านั้น 

3.ชอบมาถามว่าผมเคยล้างหน้าบ้างมั้ย ทําไมสิวเยอะจัง ( บอกเเล้วว่าปากพล่อย)

4.เราขี้เหร่เเบบนี้ไม่มีทางที่เขาจะชอบ

5.คนรักกันมันต้องอยากอยู่ใกล้กันเเต่นี่เขาไ,ม่ค่อยยุ่งกะเราเหมือนเมื่อก่อน ไม่เเชทมาด้วย

6.ผมบล็อคเค้าไว้เเต่ในเมื่อปลดบล็อคให้เเล้วก็ควรทักมาสิ เป็นผู้ขายจะขี้งอนขนาดนั้นเลยหรอ(ถึงไม่งอนเเต่ถ้าคนมันรักมันก็ต้องเข้าเพื่อเช็คดูทุกวันอยู่เเล้วไม่ก็ขอให้ปลดบล็อคซะเเต่นี่พูดเเค่วันเดียวเเล้วก็เลิกพูดเเล้วไม่สนใจอีกเลย

ผมเลยตัดสินใจถามเค้าไปตรงๆว่าเค้าชอบใครอยู่ ผมรักเค้านะ เเต่ผมไม่ได้หวังให้เค้าตอบว่าเป็นผม ผมเเค่ต้องการความเเน่นอนจากเค้าเท่านั้นเอง (ผมก็เหมือนตุ๊ดนะคนอื่นก็คิดว่าเป็นเเต่เวลาครูถามว่าห้องนี้ใครเป็นบ้างผมไม่ยกก็ไม่มีใครกล้ามาเเหยมนะเพราะผมค่อนข้างนักเลงพอสมควร เเต่ผมให้เกียรติผู้หญิงเป็นสําคัญที่สุด เเต่ผมมั่นใจว่าผมไม่เป็นนะ)คําตอบที่ได้คือเค้าบอกว่า"กูมีเเฟนเเล้วเป็นรุ่นพี่ที่อยู่ม.2"ผมกับเค้าอยู่ม.1)ผมเลยเเกล้งพูดว่าไปจีบตุ๊ดในห้องตัวเองเเฟนไม่ว่าหรอ กูละอยากเห็นจริงๆคนเเบบไหนเอาเป็นเเฟน  เขาเลยตอบมาว่า"กูเเค่หยอกเล่นเฉยๆไม่ได้ชอบ"เเค่นี้ผมก็หายสงสัยเเล้วเเหละว่าที่ผ่านมามันคืออะไร ผมมั่นใจว่าผมอกหักเเต่นํ้าตาผมกลับไม่ไหล ที่ผ่านมาทั้งที่รู้สึกเศร้า เเต่ผมไม่เคยร้องไห้เพราะเรื่องเค้าเลยสักครั้ง

***ผมเลยมีข้อสงสัย

1.ที่ผมไม่ร้องไห้เพราะว่าในใจลึกๆผมไม่ได้รักเขาหรอครับ หรือความรักไม่จําเป็นต้องร้องไห้เสมอไป

2.ผมไปอ่านบทความนึงเขาบอกว่าการที่เรารักใครสักคนมันไม่ใช่ว่าเราจําเป็นต้องได้เขามาครอบครองเสมอไปถ้าเรารักเขาจริงขอเเค่เขามีความสุขเราก็จะมีความสุขได้เอง เเต่ผมก็ไม่หายเศร้าอยู่ดี

***ปล.ใจผมมันบอกว่าผมรักเขาจริงๆเเต่ที่ผมถามเพราะผมเเค่อยากรู้ ว่าคนอื่นจะคิดยังไงเพราะผมไม่วามารถบอกเรื่องนี้กับคนรู้จักได้ผมเเค่ต้องการคําปรึกษาดีถ้าใครอ่านจนจบต้องขอบคุณมากๆจากใจจริงเลยครับ เพราะมันยาวมากจริงๆ

นี่เป็นกระทู้เเรกถ้ามีอะไรผิดพลาดต้องขอโทษพี่ๆทุกคนด้วย เพราะผมเป็นเเค่เด็กอายุ13ที่ก็มีปัญหาชีวิตเหมือนกันกับคนอื่นๆเเละต้องการคําปรึกษามากๆเพราะมันเป็นเรื่องที่ไม่สามารถบอกใครได้จริงๆ