ย้อนไปเมื่อตอนเราเรียนอยู่ม.2 เรามีแฟนซึ่งน่าตาจัดได้ว่าขี้เหล่สุดๆ ( ดำ ผอมโกรก น่าหัก ) เขาเป็นรุ่นพี่เรา ตอนนั้นเราคิดว่ารักแท้ไม่ได้อยู่ที่น่าตา แต่อยู่ที่ใจมากกว่า เวลาเข้าเรียนหรือกลับบ้าน ต้องมีสายตามองทุกครั้ง แอบมีเสียงซุบซิบตลอด ว่าไม่เข้ากันเลย คบไปได้ไง ยังค่ะ ยังเชื่อมั่นในความรัก 555 พอมีคนมาจีบก็ไม่ยอมเปิดใจให้ใครน่าไหนเลย จนที่บ้านทัก จนเพื่อนเข้ามาพูด เราเริ่มมองตัวเองค่ะ เราเริ่มคิดว่าเราน่าตาไม่ได้แย่เลย จนคิดว่าเองไม่มีโอกาสคบกับคนอื่น เราคิดมาเสมอว่าคบกับคนน่าตาแบบนี้ จะได้ไม่ต้องมีเรื่องตบตีแย่งชิง...กัน เราคบกับเขาปีกว่า รู้การกระทำ นิสัย สันดาน รู้หมด สรุปดูดยา มีเรื่องบ่อย มั่วสุม แล้วเราก็บอกเลิกไป จนตอนนี้ผ่านมา6ปี เพื่อนเจอน่า ต้องพูดถึงเขาตลอด ว่าคิดไงถึงคบกัน คบไปได้ไง ตาถั่วหรอ หรือตาบอดสี เราได้แต่พูดว่ามันคืออดีตไปแล้ว ตอนนั้นมันแค่รักในวัยเด็ก 
#เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คนไม่หล่อใช่ว่าจะนิสัยดีทุกคน