คือ เป็นงี้ เราเจอเขาตอนเข้าม1 เรารู้จักกับเขาเพราะเพื่อนในห้อง เขาเป็นเพื่อนตอนประถมของเพื่อนในห้องเรา เราก็รู้จักเขาผ่านๆนะ แรกๆไม่รุ้สึกอะไร แต่เราเริ่มหวั่นไหวกับเขา ตอนเจอกันที่ตลาด เขาทักเรา เราแบบรู้สึกว่าไม่สนิทกันแต่แบบมันทักอะ คือหวั่นไหวไปหมดเลย หลังจากนั้นเราก็ชอบมันมาเรื่อยๆ แอบมองอยู่บ่อยๆ จนถึงวันซ้อมเชียร์ตอนม1เทอม2 มันนั่งข้างหลังเรา แล้วมีเพื่อนในห้องเรา (มันอยู่คนละห้องกะเรานะ) แกล้งเรา ตบหัวเรา เราเลยทักไปถามมันว่า ใครตบหัวเรา มันก็บอกมันตบเอง เราก็ถามอีก พวกเพื่อนเราสั่งใช่ไหม มันก็ตอบไม่ อยากตบ อ้าวววว เอาจริงคือตอนนั้นเขินมาก หลังจากนั้นก็ไม่เคยคุยกันอีกเลย  ต่างคนต่างใช้ชีวิต จนตอนนี้(ม2เทอม2)เรากล้าบอกทุกอย่างกับมันแลัวเรา ถามมันว่า ถ้าเราขอจีบแกอะได้ไหม มันก็ตอบว่าได้ มันเป็นผช.ประเภท ไม่ค่อยโซเชียล ชวนคุยไม่เก่ง เราคุยกับมันอยู่ฝ่ายเดียวตลอดเลย ทักไปมันก็ตอบตลอดนะ เราก็แอบกลัวมันรำคาญเหมือนกัน เราบอกมันตลอด ว่าถ้ารำคาญก็บอกกันตรงๆได้เลย มันก็บอกป่าว คือเราไม่แน่ใจว่าทุกอย่างที่มันทำมันรักษาน้ำใจกันอยุ่รึป่าว หรือ เพราะมันไม่เคยมีแฟน ก้เลยไม่รุ้วิธีปฏิบัติ กับคนคุย เพื่อนเราบอกว่า มันเปิดโอกาสให้จีบแล้วก็จีบมันไปเรื่อยๆ แต่เราท้อมากเลย มันบอกเรามีโอกาสจีบมันติดมั้ง แต่มันไม่เคยทำให้เรารุ้สึกงั้นเลย เราต้องชินกับตัวตนมันใช่ไหม เหมือนมันให้ความหวังเราเฉยๆ เพราะอยากรักษาคสามรู่สีกของเราไว้ เรายอมรับเลยนะ เรารักมันมากไม่ใช่แค่ชอบแล้ว เราอยากเป้นรักแรกของมัน แต่ก้กลัวจะดีไม่พอ