เราเป็นคนต่างจังหวัดค่ะ ที่บ้านทำนา  ทำงานในไร่ ตั้งแต่จบ ป.6 ค่ะ ไม่มีเงินเรียนต่อ พ่อ แม่ ไม่มีกำลัง ติดเหล้าด้วย

จากขุดมันสำปะหลัง  หักข้าวโพด เก็บเม็ดละหุ่งขาย เก็บฝ้าย ทำงานโรงงานโดนเครื่องจักปั๊มนิ้วเกือบขาด  ได้มาเป็นเจ้าของกิจการ  
จากนอนยุ้งข้าว   ได้มานอนบ้านปูนในโครงการจัดสรรขนาดกลาง
จากโหนสองแถว ได้ขับรถเอง  
จากกินขนมปังขึ้นรา ตอนนี้ก็กินขนมปังโฮลวีทดีๆ
จากที่ไม่เคยเห็นแม้แต่กรุงเทพ  ตอนนี้ก็บินไปเที่ยวมาหลายประเทศแล้วค่ะ
จากเด็ก จบ ป.6  เรียน กศน.   ตอนนี้จบป.ตรี ด้วยเงินตัวเองทุกบาท ทุกสตางค์  

เราว่าชีวิตคน ล้วนผ่านบททดสอบ หนักหนา  อยู่ที่ว่าเราจะจัดการกับมันอย่างไร   ถ้าเรายอมแพ้แก่โชคชะตา ป่านนี้ก็คงได้แค่ยืนแล่ปลาอยู่โรงงาน คนเรามันต้องมีความหวัง ต้องมีแรงบันดาลใจ ต้องมีความอดทนพยายามและขยันหมั่นเพียร  เพราะความสำเร็จของแต่ละคน เดินทางมาต่างกันมาก บางคนเร็ว บางคนช้า บางคนจนตายก็ยังไม่รู้พรสวรรค์ตัวเองก็มี ซึ่งน่าเสียดายมาก เพราะยังไม่ได้ใช้ศักยภาพที่มีเลย

จขกท. ต้องตั้งเป้าหมายในชีวิตค่ะ ว่าเราอยากเห็นตัวเองไปยืน ณ จุดไหนในวันข้างหน้า   เราว่าเราเป็นคนที่มีแรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์สูงมากคนหนึ่ง เราจึงมุ่งมั่น พยายาม ที่จะมีชีวิตที่ดีขึ้นให้ได้  ถึงแม้ พ่อ แม่ จะให้ได้เพียงแค่ร่างกายและสติปัญญาเท่านั้น  
เกิดมาแบบไหนก็เอาดีได้  ถ้าคนมันรักดี  เราคิดแบบนี้จริงๆค่ะ เรามักไม่ค่อยเห็นด้วยกับคนที่ชอบพูดว่า เกิดมาจน พ่อแม่ไม่รวย ไม่สวย ไม่เก่ง คงไม่มีวันประสบความสำเร็จ  เพราะเพชร อยู่ตรงไหนก็คือเพชร   ให้กำลังใจ  จขกท.นะคะ   เพราะก่อนจะมามีธุรกิจของตัวเอง  เราก็เป็นและทำสารพัดอย่างมาก่อนเพื่อความอยู่รอด  สู้ๆนะคะ
*แก้ไขคำผิดค่ะ