สวัสดีค่ะเพื่อนๆ เราชื่อพลอยนะค่ะ

พลอยเป็นแม่ค้าขายของชำในหมู่บ้านค่ะ แล้วมีลุงคนนึงมาซื้อของ ปกติลุงคนนี้จะไม่เคยลงมาซื้อของเองแต่จะขับรถมาแล้วบีบแตรสั่งของให้พลอยหยิบให้แกตลอด พลอยก็หยิบให้ตลอดค่ะตามประสาแม่ค้าอยากขายของ แต่บางวันลูกค้าพลอยเยอะมาพร้อมๆกันก็อาจหยิบให้ช้าหน่อยแกก็จะโวยวายสั่งให้ลูกค้าของพลอยหยิบของให้แทน โดยแกจะคอยสั่งอยู่บนรถ พลอยก็ไม่เคยว่าค่ะ แต่พอมาวันนี้แปลกมากแกลงมาซื้อของเอง แกเดินรอบๆหยิบขนม10บาท แล้วแกก็ถามพลอยว่า

ลุง : ไหนมาม่าคัพอยู่ตรงไหน?

พลอย : มาม่าคัพอยู่ชั้นที่2ค่ะลุง แต่ไม่ค่อยมีนะค่ะพอดีของหมดค่ะ

ลุง : ของมันหมดหรือไม่เคยคิดจะเอามาขายกันแน่ (เสียงพูดไม่พอใจ)

พลอย : เอ้า!!! หนูเอามาขายตลอดค่ะก็หนูบอกลุงไงว่าของมันหมดค่ะมีเหลือเท่าที่เห็น *ด้วยอารมโมโหก็เลยเผลอปากพูดไปค่ะว่า* ถ้าหนูจะไม่เอามาขายก็เรื่องของหนู

ลุง : พูดจาใหญ่เนาะ อีแม่ค้าปากหมา กูจะไปบอกคนอื่นว่าอย่ามาซื้อกับ กับอีแค่แม้ค้าหาเงินหลักสิบหลักร้อย ไม่เหมือนกูคนหาเงินหลักพันหลักหมื่น

พลอย : ??????

พลอยอาจจะพูดจาไม่ทันคิดเพราะความโมโห แต่อยากถามว่าคำพูดของพลอยมันผิดมากจนต้องดูถูกกันขนาดนี้มั๊ยค่ะ ทั้งๆที่แกพูดจากับพลอยไม่ดีตั้งแต่แรก ๆกูๆ ส่วนพลอยแทนตัวว่าหนูตลอด