กระทู้ค่อนข้างยาว อ่านมันส์ๆกันนะฮะ

หลังจากที่พยายามดิ้นไปนอกห้อง 

พร้อมกับเบือนหน้าหนีห้องฟุตบอล เเละ พยายามไปเล่นห้องอื่นๆ 

เมื่ออาทิตย์ก่อน 

สภาพก่อนไป 

คือหล่อ หวีผมเเป้ 

_____________________________

ห้องเเรกไปเยือน K-pop  

หนูน้อยสุดร่าเริง  ตอบคำถามอย่างตรงไปตรงมา 

เเต่กลับโดนกระโดดถีบกลางหลัง พร้อมกับสะสมใบเหลืองมาหนึ่งใบ 

นั่นคือประสบการณ์ เฉียดจะไม่ได้กลับมาอีกรอบ 

_____________________

หลังจากนั้น ผมก็พยายามใช้ชีวิตเงียบๆ 

เเละฟามซวยก็มาเยือน

เมื่อวานอยากดูข่าว อะมารีนทีวี 

อยากดูเรื่อง การปล้นร้านทอง 

ผมเลยเปิดดู 

เเต่กลับมีวอลเลย์หญิงให้ผมดู 

นั่นคือครั้งเเรกที่ผมดู 

ประจวบกับในฟามคิดผม 

วอลเลย์ไทยต้องโคตรเก่งเเน่ๆ 

เพราะผมเคยอ่านกระทู้ต่างๆในนี้ 

ผมก็ดู 

จนเเพ้ในที่สุด 

ด้วยฟามที่เป็นคนไวต่อคำถามหรืออะไรก็ตามที่เข้ามาในหัว 

ผมเลยระเบิดคำถามออกไป 

โดยที่ไม่ได้ไตร่ตรอง 

ก็เลยตั้งกระทู้ในห้องวอลเลย์ ซึ่งผมก็รู้ว่า ผมเคยโดนกระโดดถีบจากที่นี่มาเเล้ว 

เป็นไปตามคาด 

เละสิครับ 

ซึ่งไม่นึกว่า จะมีเเฟนๆกระทู้วอลเลย์จำผมได้ด้วย ทั้งๆที่ไม่ค่อยไปเล่นในนั้นเท่าไร 

เหมือนตอนนั้นผมกำลังอยู่ใต้อุ้งเท้าสาวๆ 

มันถาโถมอย่างจงหนัก 

จนผมต้องทำอะไรสักอย่าง 

คือการถอยหลัง เเละลบ ในสิ่งที่ผมพ่นไปในนั้น 

พร้อมทั้งตรัสรู้ 

เเละ เข้าใจเเล้วว่า 

ไม่มีเเฟนหรือผู้เล่นห้องไหน 

เข้าใจเราได้ดีที่สุดเเล้ว นอกจาก ห้องฟุตบอล 

ความอดทนของผู้เล่นห้องบอล เป็นที่ 1   จะกัดบ้างจิกบ้างเเต่ก็ไม่ได้เอาเป็นเอาตาย 

มันพอดีที่สุดเเล้ว

____________

สิ่งที่มาเล่าให้ฟัง 

มันเป็นประสบการณ์ ที่ผิดพลาด 

การเเสดงฟามคิดเห็นผิดที่ 

บางทีในสังคมหนึ่ง เค้าอาจจะรับเราได้ 

เเต่อีกสถานที่หนึ่ง พวกเค้าก็ไม่อาจ ที่จะรับเราได้ 



สปอยข้อความกระทู้นั้นมานิดหน่อย 

ดูว่าผมเขียนอะไรลงไป 

จังหวะที่สมองมันสั่งการ 

กระตุ้นให้นิ้วทำงานเเบบฉับพลัน 

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ