เรื่องมันเริ่มตั้งแต่ตอนเข้าเรียนม.1เทอม1 เทอมนั้นเราแค่เรียนแบบครึ่งๆกลางๆเพราะเรายากรู้ระบบการให้เกรดของรร.ชีวิตตอนเปิดเทอมเป็อะไรที่ดีเอามากๆได้เพื่อนใหม่ เรามาจากชนบทเลยรู้สึกตื่นเต้นกับบรรยากาศที่นั่นเอามากๆพอประกาศผลสอบเทอมนั้นปรากฎว่าเราติด 0ดินสอตอนนั้นเล่นเอางงเป็นไก่ตาแตกเลยล่ะ รร.เราแบ่งเกรดแยกสามัญออกจากศาสนา เราติด 0ดินสอในวิชาศาสนาแค่ส่งงานก็ผ่านแล้วแต่น่าเสียดายที่เราไม่มีสิทธิ์พาสชั้น พอเล่าเรื่องนี้ให้น้าฟังน้าก็บอกว่าไม่เป็นไรปีหน้าเอาใหม่ เราก็ได้แต่นิ่งเงียบโดยเก็บความรู้สึกไว้
ภาคเรียนที่ 2เราตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะต้องทำเกรดให้ดีกว่าเทอม 1ให้ได้เพื่อลบความอับอายของตัวเองทั้งที่คิดแบบนั้นแต่กลับทำสวนทางกับที่คิดมาซะงั้น ปรากฏว่าเทอม 2 เราติดของศาสนาเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือเปลี่ยนจาก 0ดินสอเป็น 0แดง แถมด้วยรอมา 1ตัวยิ่งรู้สึกหดหู่หนักกว่าเดิมพอโทรบอกน้าก็ได้คำตอบแบบเดิมว่าไม่เป็นไร น่าขายหน้าจริง
ปิดเทอมใหญ่ไปมาเลย์ไปช่วยแม่ทำงานและได้รู้จักกับพี่สาวคนหนึ่งที่มาทำงานกับแม่เรา 2คนเขาขากันได้ดีเลยล่ะ เราก็ได้รู้ว่าพี่สาวมีแฟนแถมชอบพากันนัวเนียกันช่วงปิดร้านไอ้เราก็หงุดหงิดทำไมไม่มาช่วยเก็บร้านแล้วค่อยทำกันว่ะ แต่ก็ทำได้แค่คิดในใจและปล่อยผ่านไป เราไม่เคยเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้แม่เราฟังนะเพราะเราไม่อยากได้ยินแม่นินทาเรื่องพี่สาวให้เราฟังแต่ก็เอาจนได้แม่นินทาเรื่องพี่สาวให้เราฟังบอกว่าลูกค้าพูดถึงอยู่บ่อยๆ(ไอ้ลูกค้าปากมาก)พอเราเอาเรื่องนี้มาบอกพี่สาวพี่สาวก็เล่าเรื่องแฟนลับๆของแม่ให้เราฟังแถมด้วยพยานอีกคนนึง เราได้นิ่งเงียบพลางคิดว่าทำไมถึงไม่บอกเรื่องนี้กับที่บ้านล่ะ เรากลับบ้านหลังหมดปิดเทอมด้วยความรู้สึกขับข้องใจกับแม่ (ลืมเรื่องที่เรามีแฟนตอนใกล้เปิดเทอมเลย) เปิดเทอมใหม่ขึ้นม.2แต่ความรู้สึกของกลับไม่เหมือนเดิม เอาแต่คิดเรื่องที่พี่สาวเล่าบนรถให้ฟังจนไม่มีสมาธิในการเรียน เริ่มหลับในคาบเรียนศาสนาเริ่มไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คน เริ่มคุยกับเพื่อนน้อยลง แฟนที่คบกันได้ไม่ถึงเดือนก็ขอบอกเลิกเพราะเราเริ่มรำคาญผู้คน ช่วงนั้นติดเว็ปตูนเอามากพอเอาเรื่องนี้มาคุยกับเพื่อนร่วมห้องศาสนาก็พบว่าเธอก็ชอบอะไรเหมือนกันเลยติดหล่อนแจเลย โดดเรียนตามเธอเพื่อไปค่อยเธอที่ไปแอบดูแฟนเธอเรียน(เป็นอะไรที่น่าโมโหเอามากๆ)งานการก็ไม่ทำจนหมดเทอมผลก็คือ 0แดงสามัญ 2ตัว 0แดงศาสนา 2ตัว รอแดงศาสนา 2ตัว เห็นเกรดตัวเองแล้วอยากจะหัวเราะออกมาดังด้วยความสมเพชแน่นอนว่าต้องโทรไปรายงานน้าเค้าก็บอกว่าแก้ให้หมดสรุปว่าคนอื่นกลับบ้านได้แล้วส่วนเราต้องไปแก้ต่อ แก้ไปแก้มาก็เบื่อเลยขังตัวเองอยู่ในหอไม่ยอมไปแก้จนที่บ้านเป็นห่วงเลยมาโทรมาเช็คแต่เราเล่นเมินทุกสายที่โทรเข้ามา แม่กลับบ้านเลยมาหาและถามว่าทำไมไม่รับทุกคนเป็นห่วงเราก็ได้แต่นิ่งเงียบจนพวกเค้ากลับไป สุดท้ายก็แก้ไม่หมดเหลือทิ้งไว้ในใบปพ.6 เทอม 2มาเรียนด้วยความรู้สึกหมดอาลัยตายอยาก เหม่อลอย หลับในคาบสามัญเพื่อนก็เซ้าซี้ให้ส่งงานจนน่ารำคาญ
เริ่มละเลยไม่ดูแลตัวเอง ตอนนั้นไม่ว่าอะไรก็ดูน่ารำคาญไปหมด อยู่มาวันนึงเพื่อนเราก็คุยเรื่องเพื่อนเค้ากรีดข้อมือเพื่อระบายความอัดอั้นในใจและถกกันว่าทำแบบนั้นมันบาปนะ ไอ้เราก็นั่งฟังอย่างเงียบๆ หลายวันเราสงสัยเรื่องที่พวกมันเลยลองถามมันดูมันสารภาพว่าตัวเองเคยทำ
มันให้เหตุผลว่าทำแล้วรู้สึกดี คำพูดนั้นทำให้เราเริ่มคิดมันรู้สึกดีจริงเหรอ?ถ้าทำแล้วเราจะหายทรมานมั๊ยนะ? เย็นวันนั้นเราซื้อมีดอันละ 1บ.มาในหัวเรามันตีกันมั่วไปหมด ใจนึงก็กลัวใจนึงก็อยากลอง สุดท้ายก็เอาจนได้ แผลแรกเหลือเป็นรอยแผลเป็นมาจนถึงทุกวันนี้ รู้สึกดีเหมือนได้ระบายความอัดอั้นออกมาแต่รู้สึกละอายใจกับสิ่งที่ตัวเองทำ หลังจากนั้นก็โดนมันจับได้เลยโดนเทศน์ตั้งนานสองนาน วันเวลาผ่านไปจนหมดเทอมเกรดออกมาแย่แต่ดีกว่าเทอม 1โทรไปรายงานน้าหลังจากนั้นก็โดนน้าเทศน์ต่อแต่เหมือนมันจะเปล่าประโยชน์เพราะเราไม่ได้สำนึกเลย เทอมนั้นโชคดีที่แก้หมดทุกตัวหลังจากนั้นเราก็ต้องไปมาเลย์มันกลายเป็นเรื่องที่เราเกลียดที่สุดเลย ช่วงปิดเทอมไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่แต่ก็ยังอดทนต่อไป อยู่ได้แค่แป๊บเดียวก็โดนเรียกตัวให้ไปเรียนซัมเมอร์ล้างเกรดศาสนา(จะได้ขึ้นชั้นอิสลามตอนกลาง) ตอนนั้นงงมากบอกเลยเพราะไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน สรุปง่ายๆแค่ไปเรียน 5วันก็เคลียร์
เอางี้เลยเหรอ? เปิดเทอมใหม่ขึ้นม.3เทอม 1
เรียนแบบขอไปที มีเริ่มมาสาย หนักสุดคือไม่ไปเรียนจนโดนอ.หอจับได้เรียกมาสอบสวนทันที เค้าถามเราว่าทำไมไม่ไปเรียนแต่ว่าทำไมก็ไม่รู้เราถึงพูดอะไรไม่ออก โดนจ้องนานๆอยู่ๆก็บ่อน้ำตาแตกเฉยเลย อ.ไม่รู้จะทำยังไงกับเราดีเลยให้เราสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก(ไม่สิๆ นี้มันตอนม.2เทอมไม่ใช่เหรอ?) อีกเรื่องนึงคือตอนม.2เทอม 2 อ.รองผู้จัดการเค้าคุมหอที่เราอยู่แถมยังรู้จักกับน้าเราด้วย เค้าเรียกเรามาคุยแต่ออกมาแบบเดิมคือไม่พูดอะไรและร้องไห้ เค้าไม่รู้จะทำยังไงกับเราเลยบอกเราถ้ามีครั้งที่ 2เค้าจะไล่เราออก เรารู้ว่าคนคนนี้เอาจริง
กลับมาที่ตอนม.3เทอม 1 มีมาสาย ขาดเรียน โดดเรียน โดนเรียกไปห้องสคจ.(ห้องปกครอง)และให้เขียนใบบันทึกความประพฤติให้สัญญาว่าถ้าทำอีกจะให้ไล่ออก
แต่ก็ยังไม่วายออกลายอีกตามเคย เกรดก็ดิ่งลงเหวแถมไม่ยอมไปแก้รวมกับของเก่าก็ 6ตัว(เค้าบอกว่าถ้าเกิน 5ตัวแล้วจะไล่ออก)
เทอมนี้ก็สุดท้ายแล้วแต่ก็ไม่ทีท่าว่าจะดีขึ้น
แถมยังขาดเรียนบ่อยครั้งมาก เพื่อนในห้องก็เป็นห่วงเรา ส่วนเราก็เอาแต่เก็บตัวไม่ยอมไปเรียน เราต้องการอะไร? เรากำลังทำอะไร? เราอยากทำอะไรกันแน่? มันเป็นความรู้สึกที่ทำเอาอยากจะบ้าตาย เคยคิดว่าอยากจะไปหมอแต่ด้วยความที่เป็นคนขี้กลัวเลยปล่อยให้ผ่านไปทั้งอย่างนั้น ใครก็ได้ช่วยบอกเราทีว่าเราควรทำยังไงดี?
ทำไมมันถึงได้สิ้นหวังขนาดนี้กันนะหรือว่าเราควรหายไปซะได้ก็ดีแทนที่จะมีชีวิตอยู่แบบนี้
เราอยากขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ
ภาคเรียนที่ 2เราตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะต้องทำเกรดให้ดีกว่าเทอม 1ให้ได้เพื่อลบความอับอายของตัวเองทั้งที่คิดแบบนั้นแต่กลับทำสวนทางกับที่คิดมาซะงั้น ปรากฏว่าเทอม 2 เราติดของศาสนาเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือเปลี่ยนจาก 0ดินสอเป็น 0แดง แถมด้วยรอมา 1ตัวยิ่งรู้สึกหดหู่หนักกว่าเดิมพอโทรบอกน้าก็ได้คำตอบแบบเดิมว่าไม่เป็นไร น่าขายหน้าจริง
ปิดเทอมใหญ่ไปมาเลย์ไปช่วยแม่ทำงานและได้รู้จักกับพี่สาวคนหนึ่งที่มาทำงานกับแม่เรา 2คนเขาขากันได้ดีเลยล่ะ เราก็ได้รู้ว่าพี่สาวมีแฟนแถมชอบพากันนัวเนียกันช่วงปิดร้านไอ้เราก็หงุดหงิดทำไมไม่มาช่วยเก็บร้านแล้วค่อยทำกันว่ะ แต่ก็ทำได้แค่คิดในใจและปล่อยผ่านไป เราไม่เคยเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้แม่เราฟังนะเพราะเราไม่อยากได้ยินแม่นินทาเรื่องพี่สาวให้เราฟังแต่ก็เอาจนได้แม่นินทาเรื่องพี่สาวให้เราฟังบอกว่าลูกค้าพูดถึงอยู่บ่อยๆ(ไอ้ลูกค้าปากมาก)พอเราเอาเรื่องนี้มาบอกพี่สาวพี่สาวก็เล่าเรื่องแฟนลับๆของแม่ให้เราฟังแถมด้วยพยานอีกคนนึง เราได้นิ่งเงียบพลางคิดว่าทำไมถึงไม่บอกเรื่องนี้กับที่บ้านล่ะ เรากลับบ้านหลังหมดปิดเทอมด้วยความรู้สึกขับข้องใจกับแม่ (ลืมเรื่องที่เรามีแฟนตอนใกล้เปิดเทอมเลย) เปิดเทอมใหม่ขึ้นม.2แต่ความรู้สึกของกลับไม่เหมือนเดิม เอาแต่คิดเรื่องที่พี่สาวเล่าบนรถให้ฟังจนไม่มีสมาธิในการเรียน เริ่มหลับในคาบเรียนศาสนาเริ่มไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คน เริ่มคุยกับเพื่อนน้อยลง แฟนที่คบกันได้ไม่ถึงเดือนก็ขอบอกเลิกเพราะเราเริ่มรำคาญผู้คน ช่วงนั้นติดเว็ปตูนเอามากพอเอาเรื่องนี้มาคุยกับเพื่อนร่วมห้องศาสนาก็พบว่าเธอก็ชอบอะไรเหมือนกันเลยติดหล่อนแจเลย โดดเรียนตามเธอเพื่อไปค่อยเธอที่ไปแอบดูแฟนเธอเรียน(เป็นอะไรที่น่าโมโหเอามากๆ)งานการก็ไม่ทำจนหมดเทอมผลก็คือ 0แดงสามัญ 2ตัว 0แดงศาสนา 2ตัว รอแดงศาสนา 2ตัว เห็นเกรดตัวเองแล้วอยากจะหัวเราะออกมาดังด้วยความสมเพชแน่นอนว่าต้องโทรไปรายงานน้าเค้าก็บอกว่าแก้ให้หมดสรุปว่าคนอื่นกลับบ้านได้แล้วส่วนเราต้องไปแก้ต่อ แก้ไปแก้มาก็เบื่อเลยขังตัวเองอยู่ในหอไม่ยอมไปแก้จนที่บ้านเป็นห่วงเลยมาโทรมาเช็คแต่เราเล่นเมินทุกสายที่โทรเข้ามา แม่กลับบ้านเลยมาหาและถามว่าทำไมไม่รับทุกคนเป็นห่วงเราก็ได้แต่นิ่งเงียบจนพวกเค้ากลับไป สุดท้ายก็แก้ไม่หมดเหลือทิ้งไว้ในใบปพ.6 เทอม 2มาเรียนด้วยความรู้สึกหมดอาลัยตายอยาก เหม่อลอย หลับในคาบสามัญเพื่อนก็เซ้าซี้ให้ส่งงานจนน่ารำคาญ
เริ่มละเลยไม่ดูแลตัวเอง ตอนนั้นไม่ว่าอะไรก็ดูน่ารำคาญไปหมด อยู่มาวันนึงเพื่อนเราก็คุยเรื่องเพื่อนเค้ากรีดข้อมือเพื่อระบายความอัดอั้นในใจและถกกันว่าทำแบบนั้นมันบาปนะ ไอ้เราก็นั่งฟังอย่างเงียบๆ หลายวันเราสงสัยเรื่องที่พวกมันเลยลองถามมันดูมันสารภาพว่าตัวเองเคยทำ
มันให้เหตุผลว่าทำแล้วรู้สึกดี คำพูดนั้นทำให้เราเริ่มคิดมันรู้สึกดีจริงเหรอ?ถ้าทำแล้วเราจะหายทรมานมั๊ยนะ? เย็นวันนั้นเราซื้อมีดอันละ 1บ.มาในหัวเรามันตีกันมั่วไปหมด ใจนึงก็กลัวใจนึงก็อยากลอง สุดท้ายก็เอาจนได้ แผลแรกเหลือเป็นรอยแผลเป็นมาจนถึงทุกวันนี้ รู้สึกดีเหมือนได้ระบายความอัดอั้นออกมาแต่รู้สึกละอายใจกับสิ่งที่ตัวเองทำ หลังจากนั้นก็โดนมันจับได้เลยโดนเทศน์ตั้งนานสองนาน วันเวลาผ่านไปจนหมดเทอมเกรดออกมาแย่แต่ดีกว่าเทอม 1โทรไปรายงานน้าหลังจากนั้นก็โดนน้าเทศน์ต่อแต่เหมือนมันจะเปล่าประโยชน์เพราะเราไม่ได้สำนึกเลย เทอมนั้นโชคดีที่แก้หมดทุกตัวหลังจากนั้นเราก็ต้องไปมาเลย์มันกลายเป็นเรื่องที่เราเกลียดที่สุดเลย ช่วงปิดเทอมไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่แต่ก็ยังอดทนต่อไป อยู่ได้แค่แป๊บเดียวก็โดนเรียกตัวให้ไปเรียนซัมเมอร์ล้างเกรดศาสนา(จะได้ขึ้นชั้นอิสลามตอนกลาง) ตอนนั้นงงมากบอกเลยเพราะไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน สรุปง่ายๆแค่ไปเรียน 5วันก็เคลียร์
เอางี้เลยเหรอ? เปิดเทอมใหม่ขึ้นม.3เทอม 1
เรียนแบบขอไปที มีเริ่มมาสาย หนักสุดคือไม่ไปเรียนจนโดนอ.หอจับได้เรียกมาสอบสวนทันที เค้าถามเราว่าทำไมไม่ไปเรียนแต่ว่าทำไมก็ไม่รู้เราถึงพูดอะไรไม่ออก โดนจ้องนานๆอยู่ๆก็บ่อน้ำตาแตกเฉยเลย อ.ไม่รู้จะทำยังไงกับเราดีเลยให้เราสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก(ไม่สิๆ นี้มันตอนม.2เทอมไม่ใช่เหรอ?) อีกเรื่องนึงคือตอนม.2เทอม 2 อ.รองผู้จัดการเค้าคุมหอที่เราอยู่แถมยังรู้จักกับน้าเราด้วย เค้าเรียกเรามาคุยแต่ออกมาแบบเดิมคือไม่พูดอะไรและร้องไห้ เค้าไม่รู้จะทำยังไงกับเราเลยบอกเราถ้ามีครั้งที่ 2เค้าจะไล่เราออก เรารู้ว่าคนคนนี้เอาจริง
กลับมาที่ตอนม.3เทอม 1 มีมาสาย ขาดเรียน โดดเรียน โดนเรียกไปห้องสคจ.(ห้องปกครอง)และให้เขียนใบบันทึกความประพฤติให้สัญญาว่าถ้าทำอีกจะให้ไล่ออก
แต่ก็ยังไม่วายออกลายอีกตามเคย เกรดก็ดิ่งลงเหวแถมไม่ยอมไปแก้รวมกับของเก่าก็ 6ตัว(เค้าบอกว่าถ้าเกิน 5ตัวแล้วจะไล่ออก)
เทอมนี้ก็สุดท้ายแล้วแต่ก็ไม่ทีท่าว่าจะดีขึ้น
แถมยังขาดเรียนบ่อยครั้งมาก เพื่อนในห้องก็เป็นห่วงเรา ส่วนเราก็เอาแต่เก็บตัวไม่ยอมไปเรียน เราต้องการอะไร? เรากำลังทำอะไร? เราอยากทำอะไรกันแน่? มันเป็นความรู้สึกที่ทำเอาอยากจะบ้าตาย เคยคิดว่าอยากจะไปหมอแต่ด้วยความที่เป็นคนขี้กลัวเลยปล่อยให้ผ่านไปทั้งอย่างนั้น ใครก็ได้ช่วยบอกเราทีว่าเราควรทำยังไงดี?
ทำไมมันถึงได้สิ้นหวังขนาดนี้กันนะหรือว่าเราควรหายไปซะได้ก็ดีแทนที่จะมีชีวิตอยู่แบบนี้