มาขอแชร์ประสบการณ์กับการแต่งชุดสไปเดอร์แมนออกไปร่วมงานวันเด็กเป็นครั้งที่สอง 

ปีนี้แต่งชุดสไปเดอร์แมนออกไปขายของเช่นเดิม ปีนี้ร้อนและอึดอัดกว่าเดิมมาก แต่เพื่อรอยยิ้มของเด็กและสโลแกนประจำตัวสไปเดอร์แมน "พลังที่ยิ่งใหญ่มาพร้อมกับความรับผิดชอบที่ใหญ่ยิ่ง" ผมต้องผ่านมันได้อย่างแน่นอน เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของเด็กๆรวมถึงผู้ปกครองทำให้ เราต่างก็มีความสุข  และความสุขก่อให้เกิดพลังในตัวผม ผมแทบจะลืมความเหน็ดเหนื่อย ซึ่งปีนี้ผมก็ไม่ได้ไปถ่ายรูปกับเด็กๆเพียงอย่างเดียว ยังนำของไปแจกเด็กๆที่เข้ามาถ่ายรูปร่วมกับผมด้วยต้องขอบคุณสปอนเซอร์ทุกท่านไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ

 

ปีนี้ผมก็ทำอยู่ท่าเดียวอีกเช่นเดิมนั่นคือ ท่าหากินอย่างท่ายิงใย ที่ปีนี้เด็กๆทุกคนเตรียมความพร้อมมาเป็นอย่างดี ผมไม่ต้องสอนการทำท่ายิงใย ปล่อยใย ชักใยหรืออะไรก็แล้วแต่ที่ผู้ปกครองเรียก เพราะเด็กๆทุกคนสามารถทำได้เอง และผมสังเกตว่าเด็กผู้หญิงเข้ามาถ่ายรูปกับผมเยอะมากกว่าปีก่อน แถมผู้ปกครองบางคนยังบอกว่า "ลูกเป็นแฟนคลับสไปเดอร์แมน" "ลูกคลั่งไคล้สไปเดอร์แมนมาก" ผมเชื่อว่าภาพยนตร์มาร์เวลเปลี่ยนแปลงโลกและจินตนการของเด็กไทยมากกว่ายุคสมัยตอนผมยังเป็นเด็กมากนัก (ผมเป็นเด็กประถมคนเดียวในโรงเรียนที่รู้จักตัวละครมาร์เวล เล่นเป็นสไปเดอร์แมนตตามต้นไม้ ตามชิงช้าคนเดียว) 

ปีนี้ก็ยังคงมีเด็กตัวน้อยที่กลัวสไปเดอร์แมน บางคนร้องหนักมากแต่เมื่อสไปเดอร์แมนโบกมือบ๊าบบาย ก็บ๊ายบายกลับมาทั้งที่ยังร้องไห้เสียงดัง บางคนเข้ามาจับเพราะเข้าใจว่า "ผมเป็นหุ่นยนต์" หลายคนเข้ามาจิ้มตา ซึ่งตาสไปเดอร์แมนเป็นจุดที่เด็กชอบเข้ามาจิ้มอีกจุดหนึ่ง (ส่วนอีกจุดหนึ่ง ผมเคยไปร่วมงานกีฬาสีของโรงเรียนแห่งหนึ่งตามคำเชิญของผู้ปกครอง โดนเด็กผู้ชายคนหนึ่งขย้ำครับ ซีดเผือกครับ!!!)  เด็กบางคนแค่เห็นสไปเดอร์แมนก็วิ่งปรี่เข้ามาโผกอด เกาะแข้งเกาะขา วิ่งไปวิ่งมารอบตัว เดินตามต้อยๆ  



สำหรับรูปที่ผมชอบมากที่สุดของปีนี้คือ

                      น้องขอเซลฟี่ครับ 

                       น้องคนนี้ขอมือถือของคุณแม่มาถ่ายเอง และไม่ยอมถ่ายคู่กับผม!!!

                       รูปนี้ เสียงกรี๊ดยังดังก้องอยู่ในหูครับ เสียงกรี๊ดหน้าเวทีเบาไปเลยครับ

                       รูปนี้ผมชอบมากที่สุดเพราะ คุณแม่ในรูปจังหวะซิทคอมมากครับ คุณแม่ให้น้องมายืนคู่กับผมเพื่อจะถ่ายรูปแต่น้องไม่ยอม คุณแม่เดินมาแล้วยื่นมือถือให้น้องแล้วบอกว่า "ลูกไม่ถ่ายแม่ถ่ายเอง!!!" 

ผมถ่ายรูปสุดท้ายในฐานะสไปเดอร์แมนประจำวันเด็กปีนี้กับคุณแม่ท่านหนึ่ง ซึ่งเรียกผมขณะที่ผมเดินกลับบ้านพร้อมกับอวยพรผมว่า "สุขสันต์วันเด็กนะคะ" 
ผมไม่เคยได้รับคำอวยพรเช่นนี้มาก่อน ผมมีความสุขมากครับ ผมเองอาจมาเติมเต็มส่วนที่ผมขาดไปในวัยเด็ก เมื่อปีก่อนผมกล่าวว่า "ผมมาในฐานะ"ผู้ให้" หาใช่ "ผู้รับ" อย่างที่เคยเป็น"  ผมคิดว่าเราต่างก็เป็นทั้งผู้ให้และผู้รับ "ความสุข" ได้ในเวลาเดียวกัน ผมยิ้มอยู่ภายใต้หน้ากากอย่างมีความสุข  ก่อนพยักหน้าและตอบกลับว่า "สุขสันต์วันเด็กเช่นกันครับ"  

วันนี้ผมก็ยังคงเป็นสไปเดอร์แมนแบบเหงาๆคนเดียวอยู่ข้างเสา ข้างกำแพงไม่ต่างจากวัยเด็ก ปีหน้าใครอยากร่วมกับมอบความสุขให้กับเด็กๆในวันเด็กผมยินดีมากเลยครับ

อยากให้รู้ว่า "ไม่ใช่แค่เด็กๆหรอกนะที่ตั้งตารอวันเด็ก" พบกันใหม่ปีหน้าครับ

ผมไม่ได้ปิดหน้าคาดตาของเด็กทุกคนในกระทู้เพราะผมอยากให้ทุกคนได้เห็นรอยยิ้มและใบหน้าของเด็กๆเช่นเดียวกับที่ผมเห็นผ่านใต้หน้ากากสไปเดอร์แมนเช่นเดิมครับ