พ่อเราเสียไปตอนเรายังเด็กค่ะ แม่เลี้ยงเรามาตัวคนเดียวอย่างลำบาก เรารับรู้ว่าแม่มีหนี้สินตอนที่เรียนอยู่มัธยม เราตัดสินใจออกจากร.ร ตอนม.4 ด้วยปัญหาหลายอย่าง ดรอปมา1ปีก็กลับมาเรียนใหม่ด้วยเงินของเราเองค่ะ เราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยตั้งแต่นั้นมา จนปัจจุบันเราเข้ามหาลัยแล้ว แต่เรารู้สึกเหนื่อยเหลือเกินค่ะ เมื่อก่อนเราสามารถทำอะไรได้ดีกว่านี้ แต่ตอนนี้เรารู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน ทำไมเราต้องเกิดมามีชีวิตที่เหนื่อยแบบนี้ถ้าหลับไปแล้วไม่ตื่นขึ้นมาก็คงดี เราพยายามคิดในแง่ดีว่าตัวเองยังดีกว่าคนอื่นมากนะ แต่ทุกครั้งที่มีปัญหาเข้ามา ใจเรามันไม่สู้เลยค่ะ เราไม่เคยคิดสั้นฆ่าตัวตายนะ แต่คิดว่าถ้าหลับไปไม่ตื่นขึ้นมาก็คงจะดี เราเหนื่อยที่จะสู้แล้ว เราไม่มั่นใจในตัวเอง เราไม่มั่นใจในสิ่งที่เราทำว่ามันดี ความจำเราก็แย่ลง เราคิดลบกับตัวเอง เปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น พยายามเปลี่ยน mindset แต่ก็ได้แค่ช่วงนึง เราก็กลับมาคิดลบอีก ทำไมถึงอ่อนแอแบบนี้ นอนร้องไห้เป็นชั่วโมง เรื่องเล็กๆก็ทำให้เราร้องไห้ได้ เซนซิทีฟกับทุกเรื่อง วนอยู่แบบนี้ เราควรไปพบจิตแพทย์มั้ยคะ หรือทุกคนมีวิธีจัดการกับความคิดตัวเองยังไงบ้างคะ เราอยากรักตัวเอง อยากภูมิใจในตัวเองมากกว่านี้ แต่ทำไมมันยากเหลือเกินคะ