ขอบคุณภาพจากเนต 

                                  เกือบเก้าโมงแล้ว  เป็นอีกวันที่เมธินีมาสาย  หล่อนรีบจ้ำอ้าวๆ เพื่อให้ทันเข้าลิฟต์ เพราะถ้าช้ามากกว่านี้ มีหวังหล่อน
ต้องขึ้นไปทำงานสายแน่ๆ   การมาสายเป็นครั้งที่สามในรอบสัปดาห์ คงไม่เป็นผลดีต่อการพิจารณาให้เม ผ่านโปรเป็นแน่แท้ 
สามเดือนที่ทำงานที่ตึกนี้  เมทุ่มเทให้กับงานอย่างหนัก  แม้บ้านจะอยู่ไกลแค่ไหน  เมก็อยากทำงานที่นี่ เพราะเมมีเป้าหมายหลัก

เมธินีวิ่งทะเล่อทะล่า เพื่อไปที่ลิฟต์  โดยไม่สังเกตุว่า  มีอีกคนข้างมุมตึก ต้องการเข้าลิฟต์เช่นกัน

   "   โครมมมมมมม "

"  อุ้ย ขอโทษค่ะ "      "  ขอโทษครับ   "     สองเสียงผสานกันอย่างลงตัว พร้อมกับการเสียการทรงตัวของทั้งคู่

แฟ้มเอกสารของเมกระเด็นไปที่เท้าของชายหนุ่ม  หล่อนรีบก้มตาก้มตาเก็บแฟ้มโดยไม่มองคู่กรณี ก่อนที่มือเมจะคว้าเอกสารได้  
มือของชายหนุ่มก็ถึงมันก่อน  เมธินี ช้ากว่าเขา   หล่อนจึงจับเข้าไปที่มืองของชายหนุ่มอย่างจัง ปฎิกริยาที่ตอบสนองทำให้เมต้องเงยหน้ามอง
หนุ่มตรงหน้า  กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆปะทะจมูกของเม  คิ้วคม ใบหน้าเข้ม มองสบตาหล่อนแบบไม่กระพริบ 

 เมธินี เกือบจะร้องกรี๊ดออกมาดัง ๆ    ใบหน้าเธอแดงขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ มือสั่น หัวใจพองโต  พระเจ้า !!!

ชายหนุ่มคนที่เธอเดินชน คือภพเผ่า รองผู้จัดการฝ่ายวิเคราะห์ ที่เธอต้องเอาแฟ้ม ไปให้เขาดู และเซ็นรายงานทุกวัน นั่นเอง  
และแน่นอนภพเผ่าคือเป้าหมายหลักที่ เมธินี ต้องการที่จะอยู่ต่อ  ถูกต้อง เธอชอบเค้า !! 

"  เจ็บไหม เป็นอะไรมากหรือเปล่า   "    เขาถามเธอด้วยเสียงทุ้มกังวาน พร้อมหยิบแฟ้มส่งคืนให้เธอ

"  ม่ะ  ไม่ค่ะ    เมแค่ รีบ "    เธอตอบกลับด้วยเสียงตะกุกตะกัก  พร้อมยิ้มด้วยความเขินๆ
 
 "    ดีแล้วที่ไม่เจ็บ  รีบก็ไปที่ลิฟต์ซะ เดี๋ยวไปทำงานสายนะ   "  ภพเผ่าบอกเธอด้วยเสียงเรียบแต่เน้นหนัก

เมธินี ยิ้มหวานให้เขาอีกครั้งพร้อมรับแฟ้มเอกสาร และเดินตามหลังเขาไปอย่างเงียบๆ   แผ่นหลังที่กว้าง รูปร่างที่สูงโปร่ง น้ำเสียงที่อบอุ่น
หน้าที่การงานที่มั่นคง  ภพเผ่า จึงเป็นชายในอุดมคติของสาวๆหลายคน รวมถึงเมธินีด้วย  หล่อนอยากอยู่ใกล้เขาทุกวินาที......

ภพเผ่ากดเรียกลิฟต์ พร้อมหันมาส่งยิ้มให้เธออีกครั้ง  เมธินี แทบใจละลาย  พอลิฟต์มา ภพเผ่าให้เธอเดินเข้าไปก่อน 
เธอเดินผ่านเขา และเขาแทรกเข้าตามหลังเธอมา แขนเขาเบียดเข้าที่แขนเธอ  เธอรู้สึกเหมือนสัมผัสแห่งความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทุกอณู 

เมอยากหยุดเวลานี้ไว้ให้นานเท่านาน .........

ลิฟต์พาทั้งสองมาที่ชั้น 15  เมธินี เดินแยกจากมาทีโต๊ะทำงานของตัวเองที่อยู่ห่างไปเพียงล๊อกเดียว โต๊ะทำงานของเธอถึงก่อนห้องทำงานเขา

สายตามองตามหลังไปเขาอย่างอาลัยอาวรณ์  เกือบสายแล้วสิเรา  เมคิดในใจ ถ้าเธอสายเป็นครั้งที่สาม เธออาจไม่ผ่านโปร

ถึงวันนี้จะเป็นวันที่ใจหายใจคว่ำแต่เธอก็มีความสุข  คิดแล้วก็เผลอเอามือข้างที่จับมือภพเผ่าขึ้นมาดม  ลูบแขนข้างที่ภพเผ่าเบียดมาโดน
หน้าร้อนผ่าวๆ เมื่อคิดถึงไออุ่นจากเขาตอนอยู่ในลิฟต์   เมธินีฝันเคลิ้ม  สัมผัสแห่งความรักเหมือนจะเริ่มต้น 

 วันนี้คงไม่ล้างมือทั้งวันเป็นแน่ๆ เธอยิ้มกับตัวเอง

ยังมีต่อค่ะ