สวัสดีครับวันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องเกี่ยวกับเพื่อนที่ผมได้เจอมา ต้องบอกก่อนว่าตัว จขกท. เองนั้นเป็นคนที่ค่อนข้างไม่เข้าสังคมตั้งแต่ประถมจนตอนนี้มัธยมแล้วก็เคยคิดอยากจะเปลี่ยนแปลงเป็นคนที่มีเพื่อนไม่ต้องถึงกับเพื่อนเยอะก็ได้ครับ ตัว จขกท. นั้นอยู่ ม.5
หลังจากจบ ม3 ก็ต่อโรงเรียนเดิมซึ่งตัวจขกท. เองนั้นตอนม.ต้นก็ไม่ค่อยเข้าหาใคร พอขึ้น ม.ปลายก็คิดอยากเปลี่ยนเหตุการณ์มันก็เริ่มจากตรงนี้แหละครับ ทุกอย่างเราก็คุยกันอย่างปกติจนถึงปีใหม่ ม.4 ซึ่งตัวเราเองนั้นกะจะไปฉลองกับเพื่อนและได้คุยไว้เรียบร้อยแล้วแต่ตัวเรานั้นอยู่ต่างจังหวัดกับครอบครัวตอนแรกแม่กะว่าจะกลับมา กทม. ตอนเย็นแต่ผมบอกแม่ว่าปีนี้ผมขอได้ไหมแม่ก็เลยกลับตอนเช้า พอมาถึง กทม. ก็เปลี่ยนชุดกะจะออกไปตอนนั้นมือถือ จขกท. แบตจะหมดด้วยเลยชารต์มือถือไว้ก่อนและก็รอ รอจนแบตโทรศัพท์เกือบเต็มก็ปาไป 2 ทุ่ม แล้วเราก็ออกมารอรถเมล์กะจะไปบ้านเพื่อนรออยู่นานพอสมควรกะจะเรียกแท๊กซี่ไปแล้ว ไอเพื่อนมันก็โทรมาบอกว่า "ไม่ต้องมาแล้วนะ" ตอนนั้นคือเสียใจแต่เราก็ตอบกลับไปแบบดีใจว่างั้นไปเมาต่อดีกว่าเพื่อไม่ให้เพื่อนเสียความรู้สึก ต้องบอกก่อนว่าก่อนหน้านี้เพื่อนอีกกลุ่มได้ชวนไปฉลองปีใหม่ด้วยกันแต่เราก็ปฏิเสธกะจะไปกับกลุ่มนี้อย่างเดียว พอเพื่อนโทรมาแล้วเราก็กะจะไปบ้านเพื่อน(อีกคน)แล้วเราก็โทรไปถามว่าพวกเอ็งออกกันหรือยังเพื่อนเค้าบอกว่าออกแล้วก็ต้องกลับบ้านแล้วเค้าดาวน์คนเดียว แต่พอ 5 ทุ่มครึ่งเราก็ยังไม่แคล้วที่จะรอจนเที่ยงคืนเพื่อบอก สวัสดีปีใหม่....
ตอนนั้นยังไม่ถึงกับแยกตัวออกมาจากกลุ่มแต่เหตุการณ์มันเกิดหลังจากนี้คือช่วงสงกรานต์พวกมันไปกันหมดไม่เคยคิดแม้แต่จะชวนเราเห็นแล้วเราน้ำตาแตกเลยไม่เคยคิดที่จะชวน หลังจากเหตุการณ์วันนั้นก็ไม่ได้สุงสิงกับพวกมันอีกเลย จขกท. แยกตัวออกมาเพราะเค้าไม่เห็นความสำคัญเรา ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นจนถึงวันนี้ จขกท. ไม่สุงสิง(ไปเที่ยว)กับเพื่อนพวกนั้นอีก ตัวเรานั้นต้องการแค่มีเพื่อน เพื่อนเที่ยว เพื่อนกิน เพื่อนเฮฮา แต่ตอนนี้จขกทกลับมาอยู่คนเดียวอีกแล้ว ผมคงเข้าสังคมไม่ได้จริงๆ บางทีมันเหงาเหงาจนเฉาเลยแหละ
ขอบคุณที่อ่านมาถึงขนาดนี้ จขกท. แค่อยากระบายครับ
ขอระบายเรื่อง"เพื่อน" หน่อยนะครับ
หลังจากจบ ม3 ก็ต่อโรงเรียนเดิมซึ่งตัวจขกท. เองนั้นตอนม.ต้นก็ไม่ค่อยเข้าหาใคร พอขึ้น ม.ปลายก็คิดอยากเปลี่ยนเหตุการณ์มันก็เริ่มจากตรงนี้แหละครับ ทุกอย่างเราก็คุยกันอย่างปกติจนถึงปีใหม่ ม.4 ซึ่งตัวเราเองนั้นกะจะไปฉลองกับเพื่อนและได้คุยไว้เรียบร้อยแล้วแต่ตัวเรานั้นอยู่ต่างจังหวัดกับครอบครัวตอนแรกแม่กะว่าจะกลับมา กทม. ตอนเย็นแต่ผมบอกแม่ว่าปีนี้ผมขอได้ไหมแม่ก็เลยกลับตอนเช้า พอมาถึง กทม. ก็เปลี่ยนชุดกะจะออกไปตอนนั้นมือถือ จขกท. แบตจะหมดด้วยเลยชารต์มือถือไว้ก่อนและก็รอ รอจนแบตโทรศัพท์เกือบเต็มก็ปาไป 2 ทุ่ม แล้วเราก็ออกมารอรถเมล์กะจะไปบ้านเพื่อนรออยู่นานพอสมควรกะจะเรียกแท๊กซี่ไปแล้ว ไอเพื่อนมันก็โทรมาบอกว่า "ไม่ต้องมาแล้วนะ" ตอนนั้นคือเสียใจแต่เราก็ตอบกลับไปแบบดีใจว่างั้นไปเมาต่อดีกว่าเพื่อไม่ให้เพื่อนเสียความรู้สึก ต้องบอกก่อนว่าก่อนหน้านี้เพื่อนอีกกลุ่มได้ชวนไปฉลองปีใหม่ด้วยกันแต่เราก็ปฏิเสธกะจะไปกับกลุ่มนี้อย่างเดียว พอเพื่อนโทรมาแล้วเราก็กะจะไปบ้านเพื่อน(อีกคน)แล้วเราก็โทรไปถามว่าพวกเอ็งออกกันหรือยังเพื่อนเค้าบอกว่าออกแล้วก็ต้องกลับบ้านแล้วเค้าดาวน์คนเดียว แต่พอ 5 ทุ่มครึ่งเราก็ยังไม่แคล้วที่จะรอจนเที่ยงคืนเพื่อบอก สวัสดีปีใหม่....
ตอนนั้นยังไม่ถึงกับแยกตัวออกมาจากกลุ่มแต่เหตุการณ์มันเกิดหลังจากนี้คือช่วงสงกรานต์พวกมันไปกันหมดไม่เคยคิดแม้แต่จะชวนเราเห็นแล้วเราน้ำตาแตกเลยไม่เคยคิดที่จะชวน หลังจากเหตุการณ์วันนั้นก็ไม่ได้สุงสิงกับพวกมันอีกเลย จขกท. แยกตัวออกมาเพราะเค้าไม่เห็นความสำคัญเรา ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นจนถึงวันนี้ จขกท. ไม่สุงสิง(ไปเที่ยว)กับเพื่อนพวกนั้นอีก ตัวเรานั้นต้องการแค่มีเพื่อน เพื่อนเที่ยว เพื่อนกิน เพื่อนเฮฮา แต่ตอนนี้จขกทกลับมาอยู่คนเดียวอีกแล้ว ผมคงเข้าสังคมไม่ได้จริงๆ บางทีมันเหงาเหงาจนเฉาเลยแหละ
ขอบคุณที่อ่านมาถึงขนาดนี้ จขกท. แค่อยากระบายครับ