อดีตที่เจ็บปวดใครจะไปอยากจำล่ะ
..
มาเเชร์ประสบการกันทุกคน
คือตอนนั้นเราอยู่ม.5 เราคบกับเเฟนเราได้จะ2ปี เราเป็นผู้หญิงเเฟนเราก็ผู้หญิง มันก็ปกติดีนะ มันก็มีทะเลาะกันหนักบ้างเบาบ้าง เเต่ครั้งนี้
เหมือนหนังอ่ะ.
มันอยู่ในช่วงกีฬาสี ..ช่วงเดือน11
ห้องเราเป็นห้องประธาน เราต้องทำหน้าที่เป็นเเม่สี คือมันยุ่งมากจนไม่ค่อยได้คุยกัน เลิกเรียนก็ไปวาดรูคัตเอาท์แสตน โทรศัพท์ก็มาติดๆดับๆ เเบตเสื่อม ได้ให้เพื่อนติดต่อเขาให้ มันก็มีทะเละกันนะทะเลาะกันหนัก เเต่มันก็ยังดูเหมือนจะโอเค จนกีฬาสีเสร็จเราก็รับเขาไป ร.ร ปกติไปเก็บของ เขาก็ปกตินะจนเราไม่รู้อยู่ดีๆก็ทะเลาะอะไรกัน เราก็เลยหนีกลับบ้านเเต่เราไม่ได้ทิ้งเขานะเว้ย คือพ่อเขาจะมาเก็บนั่งร้านเขาก็จะกลับกับพ่อ เเต่ที่เจ็บก็คือตอนเย็นเราพาเขาไปเที่ยวงานประจำปีของจังหวัด
เราก็เดินคุยกันปกติ เราก็จับมือเขาเดินจูงเขาเดินนำหน้าอ่ะเเต่เราก็สังเกตุว่าเขาก้มเล่นเเต่ โทรศัพท์ เราก็เลยถามว่าทำอะไร เขาก็บอกว่าคุยกับเพื่อนเรื่องเรียนต่อ พอเราจะดึง โทรศัพท์มาเขาก็ดึงกลับไปลบเเชทเพื่อนทิ้ง เราเลยเดินไปปกติสักพักเราเลยบอกว่าขอยืมโทรศัพท์โทรหาพี่หน่อย ที่จริงเราก็เอามาดูเเหละ
คือเเบบช็อคมาก เขาคุยกับผู้ชายรุ่นเดียวกันกับเราที่อยู่สีเดียวกันกับเขา ที่พาเขาขนของนู้นนี่นั่นไปส่งคือ คือเฟลเว้ยเราเดินร้ใองไห้ตลอดงาน เขาไม่ขอโทษเราเลย จนเดินกลับมารถก็มานั่งเคลียกัน เราก็เอาเฟสเขาบล็อคผู้ชายคนนั้น เเต่ก็นะเช้ามาเขาก็มาบอกเลิกเรา เเล้วไม่นานก็เป็นเป็นเพื่อนกันในเฟสกับผู้ชายคนนั้นเหมือนเดิมใจมันเจ็บอ่ะเจ็บจุกๆ เราไปง้อเขาถึงบ้านเลยนะ เเต่ก็มีค่าเท่าเดิมเราก็ยอมทนเจ็บคุยในสถานะพี่น้อง เขาก็ให้เราพาไปคอนเสิร์ตที่งานจังหวัด เราก็พาไปเเต่พอไปถึงคอน ยืนห่างเป็นวา เราก็คิดว่าผู้ชายคนนั้นต้องมา เรารู้สึกเเปลกๆเราเลยหันหลังไปเจอมันเดินมาพอดี มันเลยเดินหนี คืนนั้นก็กลับมานอนบ้านแฟนเก่าเราแหละเราก็แอบดูโทรศัพท์เขาตอนเขาหลับ คือเเบบขอโทษผู้ชายคนนั้นเเล้วก็พยาบามบอกเขาว่าไม่ได้ไปกับเรา เเล้วคือผู้ชายคนนั้ยก็เพ้อในไอจีว่าเจ็บเนาะเห็นเเฟนในอนาคตมากับเเฟนเก่า คือแบบมันป่ะวะที่มาทำให้เราเลิกกับเเฟนอ่ะ โคตรเเบบบบ... เฮ้ออ เช้ามาเราก็กลับบ้านเเหละเเล้วก็ทะเลาะกับเเฟนเก่าอีกเขาว่าเราพยายามยืนใกล้เขา พยายามทำให้ผู้ชายคนนั้นคิดว่าเขาไปกับเรา คือเรายืนห่างมากเว้ย ก็ทะเลาะกันมาเรื่อยๆ วันนึงพอดีเพื่อนจะมาหาเราอยู่บ้าน วันนั้นคือปล่อยโฮมากเหมือนไม่มีวินญาน ร้องไห้สะอื้นมาก หลังจากวันนั้นก็ไม่ได้คุยกันแหละมั้งเราก็จำไม่ค่อยได้ พอถึงวันที่เราต้องไปแข่งทักษะวิชาการที่บุรีรัม ไปอยู่ยาว5วัน คือช่วงนั้นเราไม่กินข้าวเลยกินเเต่นม ไปเกือนอาทิตย์ไม่กินอะไรเลยน้ำหนักลดโทรมจนครูถาม วันเเข่งเขาทักมาให้กำลังใจนะไม่รู้เหมือนกันเขาก็มาบอกเดินทางปลอดภัยนะเราขอเขาไว้แหละว่าวันที่ไปมาให้กำลังใจเราหน่อย เเล้วเขาก็มาให้กำลังใจเเล้วก็บอกว่าทำตามที่ขอเเล้วไม่มีอะไรจะคุยเเล้วเขาก็บล็อคเราไป ช่วงนั้นคือเพื่อนด่าหนักมากเว้ย นานไปก็วนกลับมาคุยกับเพราะผู้ชายคนนั้นคุยหลายคนมั้ง ช่วงไปเที่ยวที่ ร.ร จัดเราก็ซื้อของฝากมาให้เขา เขาก็ซื้อมาให้เรานะเเต่เป็นพวงกุนเเจ เรามารู้ทีหลังว่าเขาก็ซื้อให้ผู้ชายคนนั้นเเต่เป็นเเบบตุ๊กตาเต่าตั้งหน้ารถอ่ะ เขาบอกเราก่อนหน้านี้นะเว้ยว่าไม่ได้ซื้อมาฝากผู้ชายคนนั้นไม่ได้คุยไม่ได้ติดต่อ คือเเบบโกหกอีกเเล้วอ่ะ เราก็โง่ยอมทนอีก จนเขาก็ยอมรับว่าคุยมาปรึกษาเราเรื่องผู้ชายคนนั้นทุกอย่างระบายทุกอย่างกับเรา เเล้วเราล่ะเจ็บเป็นเหมือนกันป่ะ หลังจากนั่นตอนบ้านเขามีบุญเเข่งเรือผู้ชายคนนั้ยก็ไปซ้อมไปแข่งอยู่นั่นแหละ เขาก็ซื้อนั่นนี่ไปให้กันแหละเเต่เขาก็บอกว่าไม่ได้ซื้อๆ ผู้ชายคนนั้นเวลาเดินผ่านเราอยู่ รร มันก็พูดเหน็บเเนมเราตลอดนะเหมือนเราผิดอ่ะ คือไม่เข้าใจเว้ยยย... ตอนเค้าท์ดาวเราก็ไปเคาท์ดาวบ้านเขา เเต่เขาก็บอกว่าเขาเลิกคุยเเต่ผู้ชายคนนั่นก็ส่งคลิปเสียมาสวัสดีปีใหม่เขาเหมือนเดิม เอิ่มเราก็เริ่มที่จะพอ จนเป็นไงมาไงไม่รู่เขาเริ่มที่จะเข้าหาเรามากขึ้นเริ่มกลับมาเหมือนเดิม จนได้กลับมาคบกันได้จนถึงครบรอบสองปี ก็ทะเลาะจนเลิกกันอีก เเล้วก็กลับมาหากันอีก เเล้วก็เลิกกันอีก คือเเบบเราสงสัยว่าเราผิดตรงไหนวะ เราทำดีทุกอย่างเลยนะตอนคบกับเขาอยากได้อะไรเราให้หมด เขาให้เหตุผลเราว่าตอนนั้นเราไม่มีเวลาให้เขาเลย เหตุการณ์นี้คือทรมารหัวใจสุดๆเจ็บสุดๆเท่าที่เคยเจอมา
เจ็บปวดที่สุดที่เคยเจอมา
มาเเชร์ประสบการกันทุกคน
คือตอนนั้นเราอยู่ม.5 เราคบกับเเฟนเราได้จะ2ปี เราเป็นผู้หญิงเเฟนเราก็ผู้หญิง มันก็ปกติดีนะ มันก็มีทะเลาะกันหนักบ้างเบาบ้าง เเต่ครั้งนี้
มันอยู่ในช่วงกีฬาสี ..ช่วงเดือน11
ห้องเราเป็นห้องประธาน เราต้องทำหน้าที่เป็นเเม่สี คือมันยุ่งมากจนไม่ค่อยได้คุยกัน เลิกเรียนก็ไปวาดรูคัตเอาท์แสตน โทรศัพท์ก็มาติดๆดับๆ เเบตเสื่อม ได้ให้เพื่อนติดต่อเขาให้ มันก็มีทะเละกันนะทะเลาะกันหนัก เเต่มันก็ยังดูเหมือนจะโอเค จนกีฬาสีเสร็จเราก็รับเขาไป ร.ร ปกติไปเก็บของ เขาก็ปกตินะจนเราไม่รู้อยู่ดีๆก็ทะเลาะอะไรกัน เราก็เลยหนีกลับบ้านเเต่เราไม่ได้ทิ้งเขานะเว้ย คือพ่อเขาจะมาเก็บนั่งร้านเขาก็จะกลับกับพ่อ เเต่ที่เจ็บก็คือตอนเย็นเราพาเขาไปเที่ยวงานประจำปีของจังหวัด
เราก็เดินคุยกันปกติ เราก็จับมือเขาเดินจูงเขาเดินนำหน้าอ่ะเเต่เราก็สังเกตุว่าเขาก้มเล่นเเต่ โทรศัพท์ เราก็เลยถามว่าทำอะไร เขาก็บอกว่าคุยกับเพื่อนเรื่องเรียนต่อ พอเราจะดึง โทรศัพท์มาเขาก็ดึงกลับไปลบเเชทเพื่อนทิ้ง เราเลยเดินไปปกติสักพักเราเลยบอกว่าขอยืมโทรศัพท์โทรหาพี่หน่อย ที่จริงเราก็เอามาดูเเหละ
คือเเบบช็อคมาก เขาคุยกับผู้ชายรุ่นเดียวกันกับเราที่อยู่สีเดียวกันกับเขา ที่พาเขาขนของนู้นนี่นั่นไปส่งคือ คือเฟลเว้ยเราเดินร้ใองไห้ตลอดงาน เขาไม่ขอโทษเราเลย จนเดินกลับมารถก็มานั่งเคลียกัน เราก็เอาเฟสเขาบล็อคผู้ชายคนนั้น เเต่ก็นะเช้ามาเขาก็มาบอกเลิกเรา เเล้วไม่นานก็เป็นเป็นเพื่อนกันในเฟสกับผู้ชายคนนั้นเหมือนเดิมใจมันเจ็บอ่ะเจ็บจุกๆ เราไปง้อเขาถึงบ้านเลยนะ เเต่ก็มีค่าเท่าเดิมเราก็ยอมทนเจ็บคุยในสถานะพี่น้อง เขาก็ให้เราพาไปคอนเสิร์ตที่งานจังหวัด เราก็พาไปเเต่พอไปถึงคอน ยืนห่างเป็นวา เราก็คิดว่าผู้ชายคนนั้นต้องมา เรารู้สึกเเปลกๆเราเลยหันหลังไปเจอมันเดินมาพอดี มันเลยเดินหนี คืนนั้นก็กลับมานอนบ้านแฟนเก่าเราแหละเราก็แอบดูโทรศัพท์เขาตอนเขาหลับ คือเเบบขอโทษผู้ชายคนนั้นเเล้วก็พยาบามบอกเขาว่าไม่ได้ไปกับเรา เเล้วคือผู้ชายคนนั้ยก็เพ้อในไอจีว่าเจ็บเนาะเห็นเเฟนในอนาคตมากับเเฟนเก่า คือแบบมันป่ะวะที่มาทำให้เราเลิกกับเเฟนอ่ะ โคตรเเบบบบ... เฮ้ออ เช้ามาเราก็กลับบ้านเเหละเเล้วก็ทะเลาะกับเเฟนเก่าอีกเขาว่าเราพยายามยืนใกล้เขา พยายามทำให้ผู้ชายคนนั้นคิดว่าเขาไปกับเรา คือเรายืนห่างมากเว้ย ก็ทะเลาะกันมาเรื่อยๆ วันนึงพอดีเพื่อนจะมาหาเราอยู่บ้าน วันนั้นคือปล่อยโฮมากเหมือนไม่มีวินญาน ร้องไห้สะอื้นมาก หลังจากวันนั้นก็ไม่ได้คุยกันแหละมั้งเราก็จำไม่ค่อยได้ พอถึงวันที่เราต้องไปแข่งทักษะวิชาการที่บุรีรัม ไปอยู่ยาว5วัน คือช่วงนั้นเราไม่กินข้าวเลยกินเเต่นม ไปเกือนอาทิตย์ไม่กินอะไรเลยน้ำหนักลดโทรมจนครูถาม วันเเข่งเขาทักมาให้กำลังใจนะไม่รู้เหมือนกันเขาก็มาบอกเดินทางปลอดภัยนะเราขอเขาไว้แหละว่าวันที่ไปมาให้กำลังใจเราหน่อย เเล้วเขาก็มาให้กำลังใจเเล้วก็บอกว่าทำตามที่ขอเเล้วไม่มีอะไรจะคุยเเล้วเขาก็บล็อคเราไป ช่วงนั้นคือเพื่อนด่าหนักมากเว้ย นานไปก็วนกลับมาคุยกับเพราะผู้ชายคนนั้นคุยหลายคนมั้ง ช่วงไปเที่ยวที่ ร.ร จัดเราก็ซื้อของฝากมาให้เขา เขาก็ซื้อมาให้เรานะเเต่เป็นพวงกุนเเจ เรามารู้ทีหลังว่าเขาก็ซื้อให้ผู้ชายคนนั้นเเต่เป็นเเบบตุ๊กตาเต่าตั้งหน้ารถอ่ะ เขาบอกเราก่อนหน้านี้นะเว้ยว่าไม่ได้ซื้อมาฝากผู้ชายคนนั้นไม่ได้คุยไม่ได้ติดต่อ คือเเบบโกหกอีกเเล้วอ่ะ เราก็โง่ยอมทนอีก จนเขาก็ยอมรับว่าคุยมาปรึกษาเราเรื่องผู้ชายคนนั้นทุกอย่างระบายทุกอย่างกับเรา เเล้วเราล่ะเจ็บเป็นเหมือนกันป่ะ หลังจากนั่นตอนบ้านเขามีบุญเเข่งเรือผู้ชายคนนั้ยก็ไปซ้อมไปแข่งอยู่นั่นแหละ เขาก็ซื้อนั่นนี่ไปให้กันแหละเเต่เขาก็บอกว่าไม่ได้ซื้อๆ ผู้ชายคนนั้นเวลาเดินผ่านเราอยู่ รร มันก็พูดเหน็บเเนมเราตลอดนะเหมือนเราผิดอ่ะ คือไม่เข้าใจเว้ยยย... ตอนเค้าท์ดาวเราก็ไปเคาท์ดาวบ้านเขา เเต่เขาก็บอกว่าเขาเลิกคุยเเต่ผู้ชายคนนั่นก็ส่งคลิปเสียมาสวัสดีปีใหม่เขาเหมือนเดิม เอิ่มเราก็เริ่มที่จะพอ จนเป็นไงมาไงไม่รู่เขาเริ่มที่จะเข้าหาเรามากขึ้นเริ่มกลับมาเหมือนเดิม จนได้กลับมาคบกันได้จนถึงครบรอบสองปี ก็ทะเลาะจนเลิกกันอีก เเล้วก็กลับมาหากันอีก เเล้วก็เลิกกันอีก คือเเบบเราสงสัยว่าเราผิดตรงไหนวะ เราทำดีทุกอย่างเลยนะตอนคบกับเขาอยากได้อะไรเราให้หมด เขาให้เหตุผลเราว่าตอนนั้นเราไม่มีเวลาให้เขาเลย เหตุการณ์นี้คือทรมารหัวใจสุดๆเจ็บสุดๆเท่าที่เคยเจอมา