ตอนนี้เรามีอาการเบื่อหน่าย รู้สึกหน่วงแย่ในจิตใจ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม เวลาเราอยู่กับเพื่อนเราก็เป็นตัวของเรายิ้มหัวเราะปกติอย่างที่เพื่อนๆรู้จัก แต่ในใจเราไม่มีความสุขเลย กับคนในครอบครัวเราไม่คุยกับใครเลยเรารู้สึกเบื่อหน่ายที่จะคุยกับพวกเขา เพราะเคยมีปัญหาอะไรก็ไม่สามารถปรึกษาเค้าได้เต็มที่ เรารู้สึกคำปรึกษาของเค้าทุกคำมันทำให้ความรู้สึกเราดรอปลงเรื่อยๆจากที่ต้องให้กำลังใจเหมือนกับพูดแทงใจดำ เราเลยมีอะไรจะไม่บอกอะไรคนในบ้านเลย ความรู้สึกมันก็เป็นมากขึ้น เป็นมานานมากแล้ว รู้สึกท้อแท้ใจตลอดเวลา ชอบถามตัวเองอยู่บ่อยครั้งว่าเกิดมาทำไม แต่ไม่เคยคิดถึงขั้นอยากไปฆ่าตัวตาย แต่คิดเเค่ว่าอยากหายไปหรือไม่ควรเกิดมาแต่แรก เราพยายามมองโลกในแง่บวกแก้ปัญหาด้วยตัวเอง ผลออกมาคือความรู้สึกเรายิ่งดรอปลงไป ช่วงนี้เราค่อนข้างเหม่อบ่อยมากๆเหม่อแบบไม่รู้จุดฟมายข้างหน้าเราต้องทำอะไร แต่ถึงรู้ว่าจะทำอะไรก็ไม่อยากทำอะไรเลย อาจจะเคลียดไปเองหรือคิดไปเองหรือป่าว😿