ก็ใช่... ที่ฉันเป็นคนบอกคุณไปเอง ว่าฉันอยากเลิกกับคุณ 
ฉันรู้ตัวเองดี ว่าฉันไม่ดีพอสำหรับคุณ หรือใครๆ อีกแล้ว
....
ถึงแม้ฉันกับคุณจะเคยจับมือกัน ควงแขนกัน หอบหิ้วในทุกครั้งที่มีปัญหา
คอยเป็นที่ทิ้ง ของกระดาษทิชชู่ซับน้ำตาของคุณ
คอยเป็นหมวก สวมกันฝน เวลาที่คุณต้องรีบวิ่งฝ่าฝน
คอยโอบอุ้ม หลายๆสิ่ง คอยผ่อนหนัก ให้เป็นเบา
คอยดูแลอาหารต่างๆ คอยป้องกันไม่ให้ซึม
คอยรองอ้วก เวลาเมารถเมาเรือ หรือเดินทางไกล
...
ฉันเข้าใจดี ว่าถึงแม้ฉันจะเคยช่วยเหลือคุณไว้มากแค่ไหน
แต่ฉันก็ทำลายคุณทางอ้อมอยู่มากเหลือเกิน โดยบางครั้งฉันก็แอบทำโดยไม่ให้คุณรู้
...
คุณอาจไม่รู้ ว่าเวลาที่ทะเลาะกัน ฉันมักจะแกล้งทำเป็นไปอุดให้ท่อน้ำคุณตัน
น้ำท่วมหนักคราวก่อน ก็เกิดจากฝีมือฉันร่วมอยู่ไม่น้อย
และคุณอาจไม่รู้ ว่าฉันย่อยตัวเองเป็นชิ้นไมโครเล็กๆ ลงทะเล และกลับแฝงมาอยู่ในอาหารที่คุณทานไม่รู้เท่าไหร่
เพราะฉันรักคุณนั่นแหละ ฉันถึงไม่ยอมย่อยสลาย ไม่อยากหายไปจากชีวิตคุณง่ายๆ
ฉันอยากจะฝังตัว ฝังกายอยู่ในร่างกาย ในหลอดเลือด ในกระเพาะอาหารของคุณ
หรืออาจขึ้นไปเก็บตัวอยู่ในสมองของคุณ คุณจะได้มีฉันอยู่ในความคิดถึงตลอดเวลา ดีมั้ย..

...เฮ้อ...
แต่ก็คงถึงเวลาแล้ว ที่ฉันคงต้องบอกลาจริงๆ...
ฉันทำเพจนี้ขึ้นมาบนความน้อยใจนิดๆ ปนความสำนึกในสิ่งที่ฉันเคยทำร้ายคุณอยู่ด้วย
เพราะดูเหมือนว่าโลกทั้งใบ จะพร้อมฉลอง ในวันที่ไม่มีฉัน... ซึ่งก็คงสมควรแล้วล่ะ
ความผิดใดๆ ที่ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโทษในทุกๆ อย่างเลยนะ
...
ที่สำคัญ ฉันทำเพจนี้ขึ้น เพราะอยากให้คุณ Move On 
เลิกคิดถึงฉัน เลิกถามถึงฉัน อยากให้คุณเดินหน้าต่อ กับคนที่ดีกว่า
ไม่ว่าจะถุงผ้า ตะกร้า รถเข็น หรือสิ่งใดๆ ที่กำลังจะเข้ามาทดแทนฉัน
...
และขอทิ้งไว้เพียงแค่ความคิดถึง บางครั้งบางคราว... เท่านั้นก็พอ
รักษ์ และไม่ต้องคิดถึง
#1มกราบอกลาถุง #ไม่มีถุงก็อยู่ได้
จาก...ถุงพลาสติก (a.k.a ก๊อบแก๊บ)

ปล. ถ้าคิดถึงฉัน จงแชร์ออกไปให้หายคิดถึง

ข้อความจากเพจ : https://www.facebook.com/NotMissUAnyMore/