วันนี้เราจะมาแชร์ประสบการณ์การหาคนมาดูแลแม่ที่บ้านค่ะ 
แม่เราปีนี้ 79 ย่าง 80 เขาหกล้ม บวกกับจะตกบันได ทำให้เขาเดินไม่ได้ ช่วงพักฟื้นเราเลยเอาไปอยู่ศูนย์ ช่วงที่แม่ไม่อยู่บ้าน เราก็จัดบ้าน เตรียมสถานที่ให้แม่นอนข้างล่าง ไม่ต้องนอนข้างบน เพราะคุณหมอสั่งห้าม ระหว่างนี้ก็หาคนมาดูแลแม่ด้วย
เราไปเจอศูนย์นี้ จากเพื่อนของเพื่อนแนะนำมา พอมีคนที่รู้จักกันการันตีว่าดี เราก็อุ่นใจ 
วันแรก เรานัดให้ศูนย์มาส่งคนวันที่ 20 แล้วพาไปรับแม่ที่ศูนย์พักฟื้น พอมาถึงบ้านก็ยังไม่มีอะไร แม่ยอมให้เขาป้อนข้าว แต่ยาแม่ไม่ยอมกิน ให้เรากลับมาป้อนให้ 
เราให้แม่นอนข้างล่าง คนดูแลก็จะนอนด้วย แต่แม่ไม่นอน ผุดลผุดนั่งทั้งคืน พอตีสามคนดูแลโทรหาเรา บอกแม่ไม่ยอมให้เปลี่ยนแพมเพิส เราก็ลงไปช่วย
วันต่อมา ต้องพาแม่ไปทำกายภาพบำบัดที่รพ. ตอนเช้า เราำด้ยินเสียงก๊อก ๆ แก๊ก ๆ คือคนดูแลตื่นมาขัดถูกครัวให้เรา เราก็มองว่า ขยันดีนะ สักพักจะมาอาสาจัดห้องหน้าบันไดที่รก ๆ เราก็โอเค เพราะห้องนี้เราไว้เสื้อผ้ารกมาก ข้าวของก็เยอะ พอกลับจากรพ. แม่จะขอขึ้นข้างบน เราก็ตามใจ ระหว่างพาขึ้นไป แม่ก็ทำหน้าทพตาประมาณไม่ชอบคนดูแล แล้วพูดว่า 'เกลียด' เราก็กลุ้มใจว่า หาคนมาดูแลแม่แล้วทำไมแม่ไม่โอเค
วันที่สาม แม่ยังไม่ยอมให้เขามาจับ ถ้าจะให้ช่วยพยุง ก็ไม่ให้จับ ต้องมีเราหรือน้ามาอยู่ด้วยกัน เราก็กลุ้มใจ คนดูแลก็ยอกให้เราติดต่อศูนย์เอาคนมาเปลี่ยน ตอนนั้นลายยังไม่ออก เราก็เสียดาย เพราะเขาขยัน จัดโน้นนี่ แล้วเข้ากับหมาที่บ้านได้
แต่วันที่สี่ วันจันทร์ที่ผ่านมา น้าโทรมาเล่าว่า เขาจัดของเจอพวกกระเป๋ายีนส์ที่แม่เคยซื้อเก็บไว้ เขาขอ น้าเลยบอกว่า 'ให้มาขอกับเรา เพราะของแม่เขา' เขาพูดว่า 'ถ้าขอแล้วไม่ให้เสียความรู้สึก' เราฟังก็ว่าแปลก ๆ
ตกสายเขาถามจะไปส่งของถามว่ามีไปรษณีย์ใกล้ๆ ไหม น้าบอมีแถวบิ๊กซี ตอนก่อนออกไป เขาก็ถามน้าเราว่า จะตรวจของไหม น้าเราก็ตรวจ เจอสร้อยมุก ตุ้มหูมุก น้าบอกจำได้ว่าสั่งเพื่อนทำเส้นไม่กี่ร้อย แต่ก็ไม่ได้ว่าไร กับไปเจอผ้าโสร่ง ที่แม่เราซื้อมาเก็บไว้ น้าก็ขอ บอกขอโสร่งสองผืนนี้นะ เขาก็ให้ 
เราก็เริ่มไม่โอเคกับจุดนี้ เลยบอกศูนย์ให้ส่งคนมาเปลี่ยน บอกแค่ว่าแม่ไม่โอเค
พอตอนเย็น น้าไลน์มาบอกเขาจะไปแล้วบอกแม่ไม่ยอมให้จับตัว ไม่ให้ทำอะไรให้เขา เขาไม่โอเค เหมือรทำงานไม่เต็มที่ ก็เล่นใหญ่ ดราม่า บอกไม่อยากเอาเปรียบเรา อยากไป 
เราก็โอเคอยากไปก็ไปนะ เพราะลึก ๆ ก็ไม่อยากให้อยู่แล้วตอนนี้ 
พอตอนเช้าวันอังคาร ก็ตื่นมาต้มซุปไก่ให้แม่ ทั้งๆ ที่อยู่มาสามวันไม่เคยทำ ตกสายเข้าไปอาบน้ำ ระหว่างนี้ เราก็แอบไปดูกองผ้าที่เขากองไว้ เราก็ไปเจอเสื้อใน กางเกงในของแม่ ที่สภาพใหม่ เราจำได้ เราเลยหยิบออกมาเลย
สักพัก เขาออกไปมาจากห้องน้ำ ก็บอกน้องจะตรวจกระเป๋าพี่ไหม เราก็บอกได้ค่ะ เขาก็รื้อ รื้ออย่างไวอ่ะ เราก็เห็นกางเกงยีนส์หลายตัว ซึ่งมันคือของแม่เรา แม่เราชอบใส่ เพราะดูจากทรง และการแต่งตัวเขา เขาไม่ใส่คนใส่กางเกงยีนส์ เราก็ไม่ว่าไร ถือว่าทำบุญ อยากได้ก็เอาไป 
แล้วเราไปเจอเสื้อที่แม่ซื้อให้ตอนเราทำงานแรก ๆ มันทีกระโปรงที่เข้าชุดกันด้วย แต่เจอแต่เสื้อ เขาก็เอาไป เราก็ทัก ใส่ได้เหรอ ตัวนี้ เขาก็เงียบ เราก็เออ อยากเอาไปก็เอาไปเหอะ เราเจอสมุดลายการ์ตูนที่สามเล่ม เล่มละไม่กี่บาท ที่แม่ซื้อมา ก็ยังเอา 
คือเรามองว่าของพวกนี้อาจจะไม่ได้ มีค่ามีราคามากมาย แต่การมาหยิบฉวยของ โดยไม่ขอ ไม่ถามเจ้าของ เราก็ไม่โอเค อยากให้รีบไปให้พ้นบ้าน 
ตอนแรก เขาบอกจะรอศูนย์ติดต่อเรามาว่ายังไง ถึงจะไป สักพักมาบอกเราขอไปก่อนแล้วกัน แล้วเนื่องจากเมื่อวันอาทิตย์ ถ้าเขาทำงาน เราต้องให้เขา 700 แต่เขา 500 พอ คงคิดว่า เอาของจากเราไปเยอะ ขอแค่ 500 เราก็โอเค ไม่ได้มียัดเยียดอะไร อยากให้รีบ ๆไปสักที
ส่วนอีกเรื่อง ใครจะเชื่อหรือไม่ไม่รู้ แต่เจ้าที่บ้านเราน่าจะแรงอยู่ วันที่ทุกคนคิดว่า แม่เราไม่รับเขา เพราะเราไม่ได้จุดธูปบอกเจ้าที่ วันอาทิตย์ตอนเช้า เราก็เตรียมของ และไปจุดธูปบอกท่านว่า เราขอรับแม่กลับบ้าน ขอให้คุ้มครองแม่ให้แคล้วคลาด ปลอดภัย แล้วขอรับ เราก็เอ่ยชื่อ คนดูแล เข้ามาในบ้าน ถ้าเขาดีจริงก็ขอให้แม่เปิดใจรับ ถ้าไม่ดีจริง ขอให้ส่งสัญญาณอะไรบอกเราหน่อย นี่คงเป็นเรื่องที่ท่านส่งสัญญาณบอกเราแน่ ๆ ว่าคนนี่ไม่ดีจริง 
นี่คือเรื่องราวที่เรามาแชร์ ขนาดเราหาจากศูนย์ที่คิดว่าดีจริง ไว้ใจได้ เพราะเพื่อนแนะนำมา เขาอาจจะได้คนดี แต่เราไม่ แล้วคนดูแล คนนี้จ้องแต่จะหาเคสติดเตียง เพราะคนไข้ทำไรไม่ได้มาก แต่แม่เราไม่ใช่ โต้ตอบได้ เขาก็ไม่อยากทำ