เรื่องมันก็เกิดมาจากที่เราตอนนั้นไปเข้าค่ายของคณะพี่เค้า ตอนเเรกๆก็ปลื้มพี่เค้าเพราะว่าวันที่ไปเข้าค่าย เราก็ลงจากรถแล้วพี่เค้าก็มาช่วยเราถือของ ซึ่งพี่เขาก็แบบช่วยน้องทุกคนแบบนี้ค่ะ แล้วที่นี้ตอนเดินไปลงทะเบียนพี่เค้าก็ถามเราว่า “ กินข้าวมาหรือยัง” “อยุ่ม. ไหน” ก้ถามเรื่องทั่วๆไปปกติเลยค่ะ  แต่แบบในใจที่คิดคือแบบคนอะไรน่ารักขนาดนี้ว่ะเนี่ย หลังจากที่ทำกิจกรรมของค่ายเราก็แบบแอบมองพี่เขาทุกครั้งที่ทำกิจกรรมแต่ก็มีบา
ครั้งที่พี่เขารู้ว่าเรามอง 55555 จนวันสุดท้ายมีพิธีผูกแขน พี่เขาก็มาผูกแขนให้เราแล้วก็บอกว่า “มาเป็นน้องพี่ให้ได้นะ” คือแบบจากที่ปลื้มอยุ้แล้วความรุ้สึกมันเหมือนแบบตกหลุมรักพี่เค้าไปเเล้ว
แล้วหลังจากที่ค่ายเพื่อนก็ไปได้วาร์ปพี่เค้ามา แล้วมารู้ทีหลังว่าพี่เขาก็เป็นคนดังในมหาลัย เราก็ไม่กล้า@เฟส ฟอลไอจี จนถึงทุกวันนี้จะเกือบ1ปีแล้ว ก็ยังปอดแหกไม่กล้าฟอลอะไรเลย เคยส่องยังไงก็ส่องอย่างงั้น แล้วคือพี่เขาเรียนเก่งมากก เราจึงเอาพี่เขาเป็นแรงผลักดัน  เราไม่รู้ว่ามันแปลกมั้ย ทุกคนหรือคนที่อ่านเป็นแบบเรามั้ยที่แบบแคปรูปพี่เขาไว้ในอัลบั้มมั้ยอ่ะ ชอบเก้บภาพท้องฟ้าที่พี่เขาเอาลงในไอจี จนบางครั้งก็คิดว่าเรื่องของเราคงไม่มีทางเกิดขึ้นได้เพราะพี่เค้าก็ต้องเจอคนอีกมากมาย แต่ทุกวันที่เอาพี่เค้ามาเป็นแรงบันดาลใจ แรงผลักดันตอนท้อเพราะเชื่อว่า “ต้องมีสักวันหนึ่งที่เราจะวนกลับมาเจอกันอีกครั้ง” ไม่รู้ว่าหวังมากไปรึป่าวแต่ก็ยังเชื่อแบบนั้น

งั้นทุกคนช่วยแสดงความคิดเห็นหรือเล่ามุมมองให้เราได้อ่านด้วยนะคะ5555 
สุดท้ายแล้วก็ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ: )