เช้าตรูวันหนึ่งที่เมืองซีอาน เราสองคนตื่นตั้งแต่ท้องฟ้ายังคงมืดอยู่ แต่งตัวในชุดจัดเต็ม ทั้งเสื้อกันหนาว กางเกงและรองเท้าสำหรับ hiking โดยเฉพาะ อากาศข้างนอก ณ เวลานี้ 6 โมงเช้าเดือน 12 อุณหภูมิที่ซีอาน ก้อเกือบๆ 0 องศา เราย่างเท้าออกจากโรงแรมกลางเมือง นั่งรถไฟใต้ดิน มุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟ high speed train ของเมืองซีอาน เพื่อไปรับตั๋วรถไฟที่ ticket office แน่นอนว่า สำหรับประชาชนจีน เพียงแค่ซื้อตั๋วรถไฟ online ปกติแล้วสามารถใช้บัตรประชาชนสแกนเข้าประตู และขึ้นรถไฟได้เลย หากแต่เราเป็นชาวต่างชาติ ยังคงต้องใช้วิธีโบราณ คือซื้อ online แล้วไป pick up ตั๋วรถไฟที่หน้าต่าง (หรือไปซื้อที่หน้าต่าง ticket office) ก่อนที่จะเข้าสู่ภายใน terminal 

ประมาณ 7 โมงกว่าๆ หลังจากเรารับตั๋วรถไฟมาแล้วก็เริ่มหิว สายตาสอดส่องหาร้านที่พอจะฝากท้องอาหารเช้า ไม่ช้าก็เห็น Mcdonald’s 

...อยู่ชั้น 2 นี่เอง เอาอันนี้แหละ ไม่ต้องลุ้นว่าจะต้องกินเนื้อรสหม่าล่าอะไรต่อมิอะไรอีกรึเปล่า

หลังจากสั่งอาหารจากตู้อัตโนมัติ หย่อนก้นลงนั่ง คุณชายก้อถือโจ๊กไก่ พร้อมน้ำส้มมาเสริฟถึงที่ ได้ซดโจ๊กอุ่นๆ ตอนเช้า ตามด้วยน้ำส้ม ก็คลายความง่วงไปได้เปราะนึง… 

8:35 รถไฟ high speed train ก็มาถึงพอดี … จุดหมายปลายทางของเราวันนี้ อยู่ที่สถานี HuaShanBei มาถึงจุดนี้ เพื่อนๆ คงเดาได้แล้วว่า สถานที่เที่ยวที่เราจะพาทุกคนไปวันนี้ มันคือเขาหัวซานนั่นเอ๊ง…. 

'หัวซาน' หรือ 'ฮว่าซาน' ได้ยินปั๊บ ก็พลันนึกถึงนิยายกำลังภายในจีนพีเรียดของกิมย้งปุ๊บ ภาพเหล่าจอมยุทธ ร่ายรำกระบี่ สำแดงวิชาตัวเบา บินไปบินมา ก็ผุดขึ้นมาในหัวทันที ก็เพราะเราถูกปลูกฝังด้วยนิยายจีนของกิมย้งมาแต่เด็ก 5555 เขาหัวซานจริงๆ แล้วตั้งอยู่ไม่ไกลจากเมืองใหญ่อย่างซีอาน (ซึ่งชื่อเดิมก็คือ ‘ฉางอัน’ ที่ฟังแล้วก็ให้เข้าใจว่า นี่ตรูหลุดเข้ามาอยู่ในนิยายจีนรึเนี่ยะ) คือมาทางทิศตะวันออกประมาณ 120 กิโลเมตร จากซีอานนั่งรถไฟ high speed train มาเพียงแค่ 30 นาทีก็ถึงแล้ว จากสถานี HuaShanBei จะมีรถบัสสาย tourist line ซึ่ง … นั่งฟรีนะจ๊ะ นั่งยาวๆ กันไปจนสุดสาย ไปถึงทางเข้าของอุทยานเขาหัวซานเลย ด้วยเหตุที่ เขาหัวซานไม่เหมือนเขาอื่นๆ ตรงที่เป็นเขาที่สูงชะลูด อยู่ดีๆ ก็ชันตั้งบ่าขึ้นไปสูงเสียดฟ้าซะงั้น ขณะที่เรานั่งรถบัสผ่านตัวเมืองที่เป็นที่ราบ จึงสามารถเห็นเขาหัวซานที่เป็นเหมือนกำแพงสูงชะลูดจากหน้าต่างรถบัสได้อย่างชัดเจน จากสถานีรถไฟ รสบัสขับผ่านตัวเมืองยามเช้า ผู้คนออกมาจับจ่ายใช้สอยที่ตลาด ซื้อผักซื้อหมูเพื่อกลับบ้านไปทำอาหารเช้า ผู้ร่วมเดินทางของเราที่ขึ้นๆ ลงๆ รถบัส จึงเป็นคนท้องถิ่นซะส่วนมมาก ใช้เวลาไม่นานประมาณ 15 นาที รถบัสก็พาเราสองคนพร้อมๆ กับคุณลุงคุณป้าที่ถือต้นหอม ผักชี หัวเผือกหัวมันที่เพิ่งซื้อจากตลาดในเมือง มาถึงสถานีปลายทางที่เป็นทางเข้าของอุทยานเขาหัวซาน
 
จากปากทางเข้าอุทยาน เราเดินเข้าไปประมาณ 500 เมตร ก็จะเป็นทางเข้า ticket office ช่วงที่เรามาเป็นฤดูหนาว ซึ่งถือว่าเป็น low season นักท่องเที่ยวจึงบางตามาก ทำให้เราไม่จำเป็นต้องต่อคิวซื้อตั๋วแต่อย่างใด เรารับตั๋วจากคุณชายมา 2 ใบ ใบหนึ่งเป็นตั๋วเข้าเขาหัวซาน อีกใบเป็นตั๋วรถบัสที่วิ่งภายในอุทยาน… แน่นอนว่าจากปากทางเข้าจนถึงตีนเขาซึ่งเป็นจุดขึ้นกระเช้า ทุกคนจะต้องนั่งรถบัสที่ทางอุทยานเตรียมไว้ให้ เค้าไม่อนุญาติให้รถส่วนตัวเขามาวิ่งภายใน

ปกติแล้ว คนส่วนใหญ่จะเลือกเที่ยวเขาหัวซานแบบ 2 วัน คือวันแรกเดินขึ้น (หรือนั่งกระเช้าขึ้น) ไปค้างบนเขา เช้าวันต่อมาไปดูพระอาทิตย์ขึ้น และเดินเที่ยวบนเขาจึงค่อยลงเขาตอนเย็น แต่ แต่… เราสองคน แน่นอนว่า เป็นสายชิว ไม่มีการเตรียมตัวใดๆ บวกกับการค้างคืนบนเขา ก็ไม่เป็นที่โปรดปรานของคุณชายจอมเยอะของเรา ดังนั้น แผนการแบบนี้จึงเป็นอันพับไป เราสองคนจึงมาท่าแบบไปเช้ากลับเย็น ซึ่งฟังตอนแรกก็รู้สึกว่า 

...ตรูจะไหวหราาา?

และก็เป็นดังคาด กลับมาเกือบเดี้ยง ขาแทบพิการ แถมต้องบินไฟล์ทดึกกลับกรุงเทพต่ออีก แต่นั่นเป็นเรื่องหลังจากที่เรากลับมาแล้ว ฮาาาา

ยุคสมัยนี้ แน่นอนว่าประเทศจีนก้าวหน้าไปมาก เมื่อเปรียบเทียบกับสมัยก่อน ครั้งยังเยาว์ จำได้ว่ามาประเทศจีนนี่ ยังเอาอุนจิรดผักอยู่เลยจ้า บัดนี้ wechat alipay  สังคมไร้เงินสด ก็มาสิจ๊ะ ล้ำไปอีกค่าคูณ ที่เที่ยวส่วนใหญ่ในประเทศจีนก็มีการสร้างกระเช้า ลิฟท์ บันไดเลื่อน เพื่ออำนวยความสะดวกให้กับนักท่องเที่ยวกันไปอี๊ก แน่นอนว่า ที่เขาหัวซานแห่งนี้ก็ไม่เว้น หากแต่…. จะสร้างทั้งที ทำไมไม่สร้างให้มันครบทุกเขาหล่ะพี่! ดันสร้างกระเช้าขึ้นจากแค่ตีนเขาข้างล่าง แต่ข้างบนระหว่างเขาสูงชันด้วยกันเอง กลับไม่สร้าง! เดาว่าคงอยากจะคงความขลังและเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเขาหัวซานเอาไว้ นั่นหมายความว่า สองขาของเรายังคงต้องไต่บันไดหินเป็นหมื่นๆ ขั้น จากยอดเขาหนึ่งไปยังอีกยอดหนึ่ง
 
นี่คงเป็นส่วนหนึ่งของการฝึกวิทยายุทธ์สินะ… (กิมย้งไม่ได้กล่าว)
 
รถบัสของอุทยานพาเรามาลงตรงตีนเขาพอดี จุดๆ นี้คุณมี 2 ทางเลือกคือ 1. เดินขึ้นเขา ซึ่งใช้เวลาประมาณ 5-6 ชั่วโมง (จากที่เค้าเขียนไว้นะ ไม่รู้ใช้ใครเป็นคนวัด หากเป็นเราอาจจะต้องคูณ 2 หรืออย่างไร ไม่ทราบได้ และไม่คิดจะ validate) หรือ 2. นั่งกระเช้า แน่นอนว่า ไม่จำเป็นต้องใช้หัวสมองคิด แค่ใช้ไขสันหลังคิด เราก็เลือกทางที่สองอย่างไม่ต้องลังเล โดยปกติแล้ว เส้นทางการ hike บนเขาหัวซานแบบ optimal ที่สุด เห็นจะเป็นการขึ้นกระเช้าทางด้านเหนือ (North-route cable way) จากนั้นเริ่มเดินจาก North Peak > Middle Peak > East Peak > South Peak > West Peak และลงกระเช้าที่ด้านตะวันตก (West-route cable way) เป็นอันครบทุกยอด (หรือจะกลับกันก็ได้) หากแต่กระเช้าในหน้าหนาวที่เรามานี้ เปิดเพียงฝั่ง North เพียงฝั่งเดียวเท่านั้น ทำให้การแพลน hike บนเขาหัวซานจะต้องมีการเดินซ้ำทางเก่า
 
กระเช้าพาเราขึ้นสูงจากระดับน้ำทะเลมาประมาณ 1600 เมตร ใช้เวลาเพียงแค่ไม่ถึง 10 นาที เราก็ถึงยอดเป่ยฟง (North Peak) เขาหัวซาน ด้านบนประกอบไปด้วยยอดเขา 5 ยอดด้วยกัน โดยแต่ละยอดจะเชื่อมกันด้วยทางเดินและบันไดหินเท่านั้น นั่นแปลว่า ต่อจากนี้ เราจะต้องพึ่งสองขาที่ไม่เคยผ่านการออกกำลังกายมาตลอดทั้งปีสินะ …

ยอดทิศเหนือ หรือ เป่ยฟง (North peak) สูง 1,614 เมตรเหนือระดับน้ำทะเล เป็นยอดที่เหมือนเป็นประตูหน้าของหัวซาน จุดจอดกระเช้าก็อยู่ที่นี่เช่นกัน จุดๆ นี้เดินขึ้นเขาต่อไปอีกเล็กน้อย เป็นที่ที่เค้าเคลมว่าเป็น The best sightseeing in Hua Shan Mountain นอกจากนั้นยังมีโรงแรมบริการนักท่องเที่ยวอีกด้วย
 
หลังจากเราลงจากกระเช้ากัน เบื้องหน้า ก็พบกับบันไดมากมาย พาดตัวตัดกับเขาลูกแล้วลูกเล่า หันหลังไปก็อดอ้าปากหวอไม่ได้

สมแล้วที่กิมย้มยกให้ที่นี้เป็นที่ฝึกวรยุทธิ์ ก็มันสูงเสียดฟ้าซะขนาดนี้ 

จากยอดที่เราอยู่ มองไปไกลๆ แทบไม่มียอดไหนสูงเทียมยอดนี้อีกแล้ว เบื้องล่างไกลๆ เป็นที่ราบลุ่ม มีบ้านเรือนตัวเมืองอยู่ลิบๆ แถมมีกลุ่มฝุ่น PM 2.5 ลอยเหนือตัวเมืองเป็นอีกชั้นอีก เห้อออ มองไปก็ได้แต่เศร้าใจแทนตัวเอง 

แล้วปอดตรูจะยังอยู่ได้นานอีกเท่าไหร่?

เราเริ่มเดินไต่เขา จุดหมายปลายทางแรกอยู่ที่จุดชมวิวที่ เป่ยฟง แน่นอนว่าเพราะมันใกล้สุด เดินขึ้นบันไดหินไปไม่นาน ไม่นานจริงๆ นะ แค่ 15 นาที ก็ถึงจุดชมวิวของเป่ยฟง คนมากมายเบียดเสียดยัดเยียด ดีที่ยังมีรั้วล้อม ไม่งั้นคนตกเขาตายคงเป็นเรื่องที่หาดูได้ง่ายในย่านนี้เป็นแน่ หากแต่ถ้าแลกมาด้วยวิวยอดเขาสูงเสียดฟ้า ที่แต่งแต้มไปด้วยเรือนไม้และเก๋งจีนบนยอดเขาแต่ละยอด มีบันไดหินทอดตัวยาวขนานไปกับไหล่เขาเช่นนี้ ก้อเข้าใจว่า ทำไมผู้คนมากมายถึงได้หลั่งไหลมาเยี่ยมชมวิวอันตระการตาแบบนี้ เพราะมันหาชมที่อื่นได้ยากจริงๆ

เราสองคนใช้เวลาไม่นานที่ยอดเป่ยฟง เพราะค่อนข้างมั่นใจว่า นี่เป็นแค่เพียงจุดเริ่มต้นของการทรมานน่องและเข่าของวันนี้เท่านั้น ว่าแล้วก็ก้าวเท้ายาวๆ มุ่งหน้าสู่ยอด จงฟง

ยอดกลาง หรือ จงฟง (Middle Peak) สูง 2,042 เมตรเหนือระดับน้ำทะเล เป็นยอดทางแยกเพื่อไปยังยอดตะวันออก หรือตะวันตก ตามหลักการแล้ว จากยอดเป่ยฟงถึงยอดจงฟง ใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมง โดยจะต้องเดินผ่านสันเขาน้อยใหญ่ ส่วนมากจะเป็นแนวขึ้นเขาซะมากกว่า และสันเขาที่ถือว่าหวาดเสียวมากสำหรับนักเดินเขามือสมัครเล่นอย่างเรา เห็นจะเป็นส่วนที่เรียกว่า หลังมังกร 

ด้วยความที่ทางเดินค่อนข้างชันและแคบมาก ซ้ำซ้ายขวายังเป็นเหว ประกอบกับขั้นบันไดหินที่มันถูกสร้างมาแบบไม่ได้มาตรฐานคือ บางขั้นกว้าง บางขั้นแคบถึงขนาดยืนเฉยๆ ยังไม่เต็มเท้าเลย จึงมีคนบอกกล่าวกันว่า แม้หัวซานจะไม่ได้กว้างใหญ่ไพศาลเหมือนเขาที่อื่นๆ แต่ก็เป็นที่ทราบกันว่า การปีนเขาหัวซานนั้น อันตรายมากที่สุดในยอดเขาหลายๆ ยอดในประเทศจีน ด้วยเหตุนี้บริเวณหลังมังกร ทางอุทยานจึงให้ทางเดินช่วงนี้เป็นแบบ oneway คือเดินขึ้นได้อย่างเดียว ส่วนขากลับจะต้องเดินอีกทางนึง

ระยะเวลาผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมงเห็นจะได้ เราก็เดินๆ พักๆ สลับหยุดนิ่ง ไปตลอดทาง…

ทำไมไม่ถึงจงฟงซะทีฟร่ะ…