ขอแทนตัวเองว่าเรานะคะกระทู้นี้เป็นกระทู้แรก ผิดพลาดยังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ🙏🏻 เราเองเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนสนิทเลยค่ะ แต่พอมีเพื่อนอยู่บ้าง เราเป็นคนที่มีปัญหาทั้งที่บ้านและที่โรงเรียน
ปัญหาที่โรงเรียนคือเราเป็นคนไม่มีเพื่อนสนิทเลย เวลาทำกิจกรรมในห้องทำคนเดียวอยู่บ่อยๆ เรามีปัญหากับเพื่อนกลุ่มนึง ซึ่งเขาเคยเป็นเพื่อนสนิทเรา สาเหตุที่เลิกเป็นเพื่อนกันน่าจะเพราะนิสัยส่วนตัวของเราอาจจะนิสัยบ้างอย่างที่ไม่ถูกใจคนนึ่งในกลุ่ม แต่เราก็ไม่รู้ว่าคืออะไรเขาเลยไม่ชอบเราแล้วก็บอกให้เพื่อนสนิทของเขาเลิกชอบเราด้วย แล้วก็บอกต่อๆกันไป ตอนแรกเราเป็นคนที่มีเพื่อนสนิทแล้วก็สนิทกับคนทั้งห้องเลยก็ว่าได้แต่ตอนนี้เพื่อนในกลุ่มเหมือนจะแบนเราเลย เราก็ไม่รู้จะทำยังไง มีอย่างเดียวคงปล่อยแต่เราก็พยามหาอยู่ว่าเราทำอะไรผิดไปทำให้ที่ร.ร เรารู้สึกโดดเดี่ยวมากๆ กลับบ้านมาเราก็ไม่ได้คุยกับใครเลย เพราะที่บ้านทำงานหนักทั้งพ่อและแม่ เราก็ไม่สนิทกับน้องเพราะวัยที่ห่างกันมากเลยคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องแล้วน้องๆก็ไม่ค่อยชอบเรา เพราะเวลาที่น้องชวนเล่นเกม เราไม่ค่อยอยากเล่นเลยไม่ค่อยเล่น ส่วนตัวที่บ้านเลี้ยงแบบตามใจมากๆ น้องเลยค่อยข้างเอาแต่ใจ เราเลยไม่รู้จะคุยกับใครเลย เหมือนอยู่คนเดียวบนโลก เรารู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากๆ ทุกคนทำเหมือนเราไม่มีตัวตนมาตลอด สิ่งที่ทำให้เราคิดแบบนี้มีหลายเหตุการณ์มาก จนมันชินไปแล้ว
-ทุกครั้งที่ไปกินข้าวกับเพื่อน เราจะเดินข้างหลังตลอด บ้างครั้งเวลาเราทำไรเพื่อนจะไม่เคยรอ
-ทุกรอบที่ไปเข้าห้องน้ำกับเพื่อน ตอนที่เราออกมาเพื่อนหายไปหมดเลย จนสุดท้ายเราต้องเดินกลับห้องคนเดียว
-น้องชายวิ่งชนเรา เราเลยสอนน้องว่าควรพูดคำว่าขอโทษ น้องกลับเมินคำพูดของเราเราเลยไปบอกแม่ แต่แม่กลับเข้าข้างน้องแล้วบอกว่าน้องยังเด็ก แล้วต่อว่าเราต่างๆนาๆประมาณว่าเราจองเวรจองกรรม
-เวลาที่เราพูดหรือถาม ไม่เคยได้คำตอบ/ถูกเมินจากคนในครอบครัว
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ😭
คิดว่าเราควรแก้ตรงใหนในชีวิตมั้งค่ะ ตอนนี้รู้สึกไร้ค่าจิงๆ