ไม่แน่ใจว่ามันเป็นกลอนหรือบทกวีอะไร

คือพี่ของเราชอบท้องกลอนนี้ให้เราฟังแล้วชอบบอกว่าเรามีนิสัยแบบนี้เพราะการเลี้ยงดูอะไรประมาณนี้ค่ะ และทุกครั้งก็จะพูดถึงกลอนนี้ กลอนมันจะบอกประมาณว่า ยายย่าคอยว่าวอนจึงขี้อ้อนเสรยเด็กแต่เล็กแล้ว และอีกท่อนที่จำได้คือลูกของฉันสามขวบครึ่งหัดเขียนอ่าน ลูกของเธอทำตาใสบ้องเเบ้ว อะไรประมาณนี้ค่ะ เนื้อเรื่องลูกของฉันแม่มีอาชีพเป็นครูแล้วมีพยาบาลคอยเลี้ยงดูลูกค่ะ เป็นเรื่องที่สะท้อนสังคม ประมาณนี้ค่ะ เลยอยากจะจำกลอนนี้เก็บไว้
ปล.อาจจะเขียนวกไปวนมา กลแนบางท่อนอาจไม่ถูก
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่