ไปเจอคนนึงเข้า ตอนแรกก็คุยกันดี ไม่ได้คิดอะไรเลยเถิด เค้าก็มาพูดดีทำดีด้วยหลายอย่าง ดูภายนอกเหมือนคนดี
พูดจาธรรมะธรรมโม แต่อีกด้านที่ได้แอบเห็นและรับรู้คือ คนละเรื่องเลย 
จากตอนแรกไม่คิดอะไร ก็รู้สึกชอบเค้าเหมือนพี่ และก็ชอบก็รักเค้าขึ้นมาจริงๆ
เท่าที่ดู ชอบทักคนไปทั่ว แม้ขณะที่ดิฉันกำลังคุยกับเค้าด้วย บางทีก็รำคาญว่าทำไมต้อง
ทำตัวมนุษสัมพันธ์ดี บางทีก็ดูเหมือนเฟค ทักทายคน ดิฉันคิดว่าเค้าคงอ่อยไว้หลายคน
ดิฉันไม่อยากไปคลุกคลีกับเค้ามาก ก็เลยถอยออกมา แต่เค้าก็ชอบมาตามหยอดบ่อย ให้ความหวังสารพัด
จนดิฉันรักเค้ามากจริงๆ เค้าชอบชวนเข้าคอนโดเค้า แต่ดิฉันไม่ไปค่ะ ดิฉันเข้าใจว่าเค้าหมายถึงอะไร
และดิฉันก็ทราบดีว่า ความสัมพันธ์แบบนี้มันไม่ใช่สำหรับดิฉัน ต่อมาเค้าก็ทิ้งดิฉัน
ไม่ค่อยอยากคุยด้วย ไม่ค่อยตอบไลน์ มีอยู่วันนึงดิฉันได้รู้ความจริงว่า เค้ามีแฟนตัวจริงอยู่แล้ว จากปากของเค้า
เหมือนฟ้าผ่ากลางหัว ดิฉันตัดสินใจ ไม่ติดต่อและสานสัมพันธ์กับเค้าอีกไม่ว่าในสถานะไหน
ที่ผ่านมา เค้าทำเหมือนดิฉันเป็นสัตว์เลี้ยงหรือของเล่น ดิฉันรับไม่ได้ค่ะ ทำไมต้องเป็นตามที่เค้าต้องการทุกอย่าง
ทั้งที่ดิฉันทรมานทุกๆวันที่คบกัน ช่วงระยะเวลาที่คบกันเกือบครึ่งปีดิฉันไม่เคยรู้สึกมีความสุขจริงๆเลย มันเจ็บลึกๆทุกวัน
ตอนนี้เราต่างเป็นคนไม่รู้จักกันไปแล้ว ซึ่งมันก็ดีแล้ว 
...แต่ ทำไมดูเค้ามีความสุข... เค้าไม่เสียใจ ไม่ทรมานเลยสักนิด
เอาตรงๆ ดิฉันแค้นค่ะ อยากให้เค้าโดนอย่างที่ดิฉันโดน เป็น 10 เท่า 
เค้าเป็นคนที่ชอบนั่งกรรมฐานและไปทำบุญ ซึ่งตัวเค้าเองเชื่อว่า เค้าสามารถควบคุมทุกอย่างในชีวิตเค้า
******แล้วเวรกรรมจะตามทันคนแบบนี้ไหม หรือว่าบุญเยอะไม่โดนหรอก *************